*** نـذر آقـا ***
کلام عشق
نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید (490 )
ســوره 2 : بقـــره ( مدنی ـ 286 آیه دارد ـ جزء اول ـ صفحه 2 )
( قسمت صـد و یکــم )
جــام وِلاء
( جزء سوم صفحه 42)
بِســـمِ اللّهِ الـرَّحمــنِ الــرَّحیــمِ
255 ـ اللّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ لاَ تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَ لاَ نَوْمٌ
لَّهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِی الأَرْضِ مَن ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ
إِلاَّ بِإِذْنِهِ یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَ مَا خَلْفَهُمْ وَ لاَ یُحِیطُونَ بِشَیْءٍ
مِّنْ عِلْمِهِ إِلاَّ بِمَا شَاء وَسِعَ کُرْسِیُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ
وَ لاَیَؤُودُهُ حِفْظُهُمَا وَ هُوَ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ
تفسیر لفظی :
خدائی که نیست خدائی جز او ، زنده و پاینده است ، او را نه نیم خواب گیرد و نه خواب ،
هرچه در آسمان و زمین است او راست ، کیست که نزد او شفاعت کند جز به اذن خود او ؟
داناست به آن چه بوده و خواهد بود ، مردم به چیزی از دانش خـــدا نرسند جز آن که
او بخواهد ، کرسی او آسمان ها و زمین را فرا گرفته ، و نگاه داشت آسمان ها و زمین
بر او گران نیست ! و او برتر و مهتر است .
تفسیر ادبی و عرفانی :
خدائی که الاهیت ویژه اوست ،
ربوبیت کَــــرَم اوست ،
احدیت صفت اوست ،
صمدیت سمت اوست ،
نبوتش احدی است ،
وجودش صمدی است ،
بقائش ازلی است ،
صفاتش سرمدی است ،
الله نام خاصّ اوست و بهاء او ابدی ،
جمال او قیّومی ،
جلال او دائمی ،
خود کردگار ،
جهان را آفریدگار ،
خلق را نگهدار ،
گناه را آمرزگار ،
دل عارف را یادگار ،
بر یاد تو بی تو روزگاری دارم
در دیده ز صورتت نگاری دارم
الله ؛ یعنی خدائی که یادگار دل دوستان ،
شاهد جان عارفان ،
سوز راز والهان ،
شفاء درد بیماران ،
چراغ سینه موحدان ،
نور دل آشنایان ،
و مرهم درد سوختگان است .
اندر دل من عشق تو چون نور یقین است
بر دیده من نام تو چون نقش نگین است
در طبــع من و همّـت من تا به قیـــامت
مهر تو چو جان است و وفای تو چو دین است
جنیــــد گفت :
هرکس به زبان یاد خدا دارد و به نام او نازد ،
آن گاه دل خویش را با مهر دیگری پردازد ،
تازیانه عتاب سیایت در قیامت بدو رسد !
شگفتا ! کسی که او را یافت دیگری چه جوید ؟
و آن که او را شناخت به دیگری چون پردازد ؟
چشمی که تو را دید شد از درد معافی
جانی که تو را یافت شد از مرگ مسلّم
خـدایــا ؛
ای ســــــزای کَـــــرَم ،
ای نـــــوازنده عالَـــــم ،
نه با وصل تو اندوه است نه با یاد تو غم ،
الله لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ ...
خدائیکه نیست معبودِ به سزا جز او ،
دستگیر خستگان نیست جز توقیع جمال و لطف او ،
نوازنده یتیمان نیست جز منشور کَرَم او ،
بار خدائی که دل های دوستان بسته ی بند وفـــای او ،
مشتـــــــاقــــــــان در آرزوی لقـــاء او ،
ارواح عاشقـــــــان مست از جـــــام وِلاء او ،
آرامش خستگان از نام و نشان او ،
سرور عارفان از ذکـــــر و پیغــــــــــــــام او ،
...الْحَیُّ الْقَیُّومُ ...
خداوند زنده پاینده ،
دارنده ی نوازنده ،
بخشنده ی پوشنده ،
شبلی را گفتند:
طعام و شرابت از کجاست ؟
گفت : یاد خدا طعام من ،
و ثناء خدا لباس من ،
و شرم از خدا شراب من ،
نفس من فدای دل من ،
دل من فدای روح من ،
روح من فدای خدای من ،
مَن ذَاالَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ
آن کیست که پندارد بی خواست او کاری سازد ؟
بی دانش او نفسی برآرد ؟
و بی او به او رسد ؟
نوشته اند :
روزی پیغمبر (ص) در خانه نشسته بود که
حسن و حسین (علیهم السلام) بیامدند
یکی بر زانوی راست و دیگری بر زانوی چپ خود نشانید
و آن ها را پی در پی می بوسید ،
جبرئیل آمد و گفت : ای محمّد ؛
خداوند سلام می رساند و می گوید :
مقدّر این دو فرزنـــد شهــــادت است !
یکی با زهــــر و یکی با شمشیــــر !
اگر خواهی که آن ها از این شهادت برکنار کنم ،
تو از شفاعت امّت دور خواهی شد !
و اگر شفاعت امت خواهی
تسلیم شهادت آن ها باش !
حضرت ، شهــــــــادت آن ها پذیرفت .
اَللّهُم صَلِّ عَلَی السِبطَیِ الرَّحمة وَ اِمامَیِ الهُدی اَلحَسَنِ وَالحُسَین سَیِّدَی شَبابِ اَهلِ الجَنَّة
خـدایــا ؛
پسندیدگان ، تو را به تو جستند و بپیوستند ،
نا پسندیدگان ، تو را به خود جستند و بگسستند !
نه او که پیوست به شکر رسید !
نه او که گسست به عذر رسید !
ای برساننده در خود و رساننده ی به خود ،
برسانم که کس نرسید بخود !
... یَعْلَمُ مَا بَیْنَأَیْدِیهِمْ وَ مَا خَلْفَهُمْ ...
هرچه در آسمان و زمین است،
حرکت و سکون آنها و اندیشه خاطرشان خدا می داند ،
روش و جنبش از قدرت او در می آید و با حکم او می گردد ،
پس اور ا خدائی شاید که نه وامانَد ،
و نه درمانَد ، نه فرو مانَد ، پوشیده ها داند ، و رازها پوشد .
... وَ لاَ یُحِیطُونَ بِشَیْءٍ مِّنْ عِلْمِهِ ...
اشارت به جهت و مکان است ،
کرسی نه علم است که آن راه بی راهان است ،
تأویل نادانان است ،
کرسی قدمگاه است ،
خدا از همه برتر به علم خود ،
از همه نشان ها برتر به قدر خود ،
از همه اندازه ها برتر به عـزّ خود ،
آفرینش آسمان ها و زمین ، خود کرد و از خود نشان داد ،
آن هم به اراده خود نه به نیاز و حاجت خود !
که خدا هرکار کند به خواست خود کند ،
نه به حاجت خود به کس !
که او را به کس حاجتی نیست ،
خــداونـــدا ؛
دل های ما را از گمراهی نگاه دار ،
و از شور و حیرت رسته دار !
ما همچنان منتظـــــــریم مولا جان
و برای تعجیــــل در ظهــورتان دعــا می کنیم
موضوع :
نظر ()
طول ناحیه در قالب بزرگتر از حد مجاز