نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 977 )
ســوره 16 : نحـــل ( مـکّــی ـ 128 آیه دارد ـ جزء چهــاردهم ـ صفحه 267 )
( قسمــت بیست و پنجــــــم )
اسـاسِ سعــادت
میلاد با سعادت سبط اکبـــر ، نورچشم حیـــــدر ، میوه دل زهـــرای اطهــــر ،
ابامحمّـد حضرت امــــــــــام حسن مجتبــــــی علیه السلام مبارک
( جزء چهارد هــم صفحــه 277 آیه 90 )
بسم الله الرحمن الرحیم
إِنَّ اللّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالإِحْسَانِ وَ إِیتَاء ذِی الْقُرْبَى
وَ یَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاء وَالْمُنکَرِ وَالْبَغْیِ یَعِظُکُمْ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ
تفسیـــر لفظـــی :
در حقیقت خدا به دادگرى و نیکوکارى و بخشش به خویشاوندان فرمان مى دهد
و ازکار زشت و ناپسند و ستم باز مى دارد به شما اندرز مى دهد باشد که پندگیرید
تفسیـــر ادبی و عرفانی : [بخش دوم]
خداوند در این آیت سه اصلِ بزرگِ زندگانیِ اجتماعیِ انسان را ؛
به صورت سه امـــــر به معـــــــروف ذکر فرموده :
عــدل و احســان و دست گیـــــریِ خویشان !
عــــــدل ؛ اعتــــــــــدالِ دل است با حـــقّ
احسان ؛ معاملت است بر دیــدارِ حـقّ
و [إِیتَـــــاء ذِی الْقُرْبَى] صـلـــــه ی رَحِــــــــم ،
و دست گیریِ خویشانِ بی بضاعت است .
که هر سه ؛ عاملِ مهم و اساسِ سعــــادت
و آسایشِ جامعــه ی بشری است .
مصطفی (ص) فرمودند :
احسان آن است که ؛ خـــدا را بپرستی چنان که او را می بینی !
و این حدیث شریف ؛
اشارتی است به ملاقاتِ دل با حقّ !
و معــارضــــــه ی سِــــــــــرّ با غیـــب !
و مشــاهــــده ی جــــــــــــــان ،
و شــــــادیِ جـــــــاودان !
بدان گونه که بنده در نــورِ مشاهـــدت غـــــرق ،
و نــــــدایِ لطف به جان وی روان است !
که گفتـــــه انـــــــد :
آن دیـــده که او را دیــــــد ؛ به دیدنِ جــــز او کَی پردازد ؟
و آن جـــان که با او صحبت یافت ؛ با آب و خـــاک چند سازد ؟
و خـــــــو کرده در حضرت مواصلت ؛ مذلت دوری چنـــــد برتابد ؟
والـــــی بر شهــــر خویش ؛ در غربـــت ، عمر چنــــــــد به سر آرد ؟
[ بارگاه امام حسن مجتبی علیه السلام قبل از تخریب توسط آلِ سعودِ یهود ]
نوشتـــــه انـــــــد کـــــــه :
ابراهیمِ ادهم گفت : در همه ی عمـــــر در دنیـــــا سه شادی به دلــــم رسیــد ، و به آن سه شادی ، نفس خویش را مقهور و مغلوب کردم ؛
1 ـ در شهر انطاکیه برهنه پای و برهنه سر می رفتم ، هرکس به من طعنه ای می زد ، یکی گفت ؛ این بنــده ی گریـــزپـــا است که از خداوندِ خویش گریختـه ! مرا آن سخن خوش آمد ، که به حقیقت چنــــــان بودم ! و با خود گفتم : ای بنده ی گریختــــه ی رمیـــــده ؛ کَی باشد که از درِ آشتـــــــی درآئی ؟
2 ـ درکشتی نشستـــــه بودم ؛ مسخره ای (دلقک) در میان آن جماعت بود ؛ که ساعت به ساعت آمدی و بر قفای من سیلی زدی ، که در میان آن مــــردم ؛ مـــرا از همـــــه حقیـــــــرتـــــــر می دیــــد !
3 ـ در شهر مطیـّــــه سر به زانوی غم نهاده و در وادیِ کم و کاستیِ خود افتـــاده ؛ بی حرمتی بیامد و بنــدِ لُنـگِ دَورِ کمــرِ خود را بگشاد و به سوی من ادرار کرد ! و گفت : بگیـــــر ای شیــــخ ، این گلاب است !
در آن حال ؛ نفس من از حقــــــــارت نیست گشت ! و دلِ من بدان شاد شد !
و آن شادی را از بارگاه کبریائی برای خود سعـــــــــادت یافتم !
آری ای جوانمــــرد ؛
بزرگان دین همیشه چنیــن بوده اند ؛
که پیوستــــه در قهــــرِ نفسِ خود کوشیده ،
عیب های مردم را پوشیده ،
و همواره معایب صفات خود دیده اند ،
بدان گونه که خلق پیوستـــه از ایشان در راحت و آسایش ،
و نفسِ ایشـــــان همیشــــــه در رنـــــــــج و محنــــــــت و ســــــــــوزش !
موضوع :
*** نـذر آقـا ***
کلام عشق
نظر بدهید
طول ناحیه در قالب بزرگتر از حد مجاز