نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 863 )                                                                         

ســوره 11 : هــود ( مـکّــی ـ 123 آیه دارد ـ جزء دوازدهم ـ صفحه 221)

    ( قسمــت نـوزدهــم )

کلیـد معـرفت

جزء دوازد هــم صفحــه 230 آیه 80   ) 

بسم الله الرحمن الرحیم

قَالَ لَوْ أَنَّ لِی بِکُمْ قُوَّةً أَوْ آوِی إِلَى رُکْنٍ شَدِیدٍ

 تفسیـــر لفظـــی :

[لوط] گفت کاش براى مقابله با شما قدرتى داشتم

 یا به تکیه‏ گاهى استوار پناه مى‏ جستم

 تفسیر ادبی و عرفانی : 

لوط (ع) می گوید :

کاش من نیروئی داشتم که ؛

 شما را از نافرمانی حق باز می داشتم !

با این که عمل قوم لوط بر آن پیامبر خدا سنگین آمد ،

و رنج دل او در حق مهمانانش ،

که فرشتگان خدا بودند به غایت رسید ؛

باز گفت : ای کاش نیروئی داشتم ،

تا آنان را از نافرمانی حق باز می داشتم ،

 تا دچار عذاب الهی نشوند !

آری ؛ این است سیره مردان خدا و پیامبران الهی ؛

با آن که او رنج بسیار از ایشان دید ؛

باز شفقت و مهربانی از آنان باز نگرفت !

و آرزوی توفیق و هدایت آنان را در دل خود راه داد و گفت :

اگر کلیـــد معرفت و هدایت به دست من بودی ،

بر دل های شما درِ معرفت گشودمی ،

و شما را به این خذلان و عصیان فرو نگذاشتمی !

لکن چه سود که این کار به دست من نیست ،

و هدایت به خواست من نــــــــــه !

و به راستی که چنین بود !

نمونه اش پسر نــــوح و ابی لهب عموی رسول الله (ص) است !

اگر هدایت به دست نــــــــــوح (ع) بودی ،

پسر خویش را به راه راست هدایت می کردی !

اگر هدایت به دست پیامبر (ص) بودی ،

عموی خودابی لهب را به راه حق می کشانیدی !

81 ـ قَالُواْ یَا لُوطُ إِنَّا رُسُلُ رَبِّکَ لَن یَصِلُواْ إِلَیْکَ فَأَسْرِ  بِأَهْلِکَ بِقِطْعٍ مِّنَ اللَّیْلِ وَلاَ یَلْتَفِتْ مِنکُمْ أَحَدٌ   

إِلاَّ امْرَأَتَکَ إِنَّهُ مُصِیبُهَا مَا أَصَابَهُمْ إِنَّ مَوْعِدَهُمُ الصُّبْحُ أَلَیْسَ الصُّبْحُ بِقَرِیبٍ

گفتند اى لوط ما فرستادگان پروردگار توییم آنان هرگز به تو دست نخواهند یافت پس پاسى از شب گذشته خانواده ‏ات را حرکت ده و هیچ کس از شما نباید واپس بنگرد ، مگر زنت که آنچه به ایشان رسد به او [نیز] خواهد رسید بى‏ گمان وعده ‏گاه آنان صبح است ، مگر صبح نزدیک نیست ؟

82 ـ فَلَمَّا جَاء أَمْرُنَا جَعَلْنَا عَالِیَهَا سَافِلَهَا وَأَمْطَرْنَا عَلَیْهَا حِجَارَةً مِّن سِجِّیلٍ مَّنضُودٍ

پس چون فرمان ما آمد آن [شهر] را زیر و زبر کردیم

و سنگ ‏پاره ‏هایى از [نوع] سنگ گل هاى لایه لایه بر آن فرو ریختیم

سنّت خداوند تبارک و تعالی در بندگان ؛

برگرداندن احـــــــوال بر ایشـــــان ،

و حدوث تغییر و انقلاب در میان آنان است ،

چه ؛ که گردش احوال و تیرگیِ روزگار ،

صفتِ حادثات ، و سرانجام بندگان است .

روزی ایشان را نعمت دهد ، روزی غــــــــــم ،

یکی شادان و نازان ، و یکی بی کام و بی نــــــــوا !

از آن روی که گاه چنان و است و گاه چنین !

چون از خــــــاکِ مختلط آفریده شده ،

و به آبِ تغیّـــر و تغییر سرشتـــه !

تا بدانیم که تنها خدای یگانه و یکتاست ؛

که در صفت او تغییــــــــر نـــــه !

و با او هیــچ منــــازع و مشارک نیست !

به فضـــــــل خـــــــود نــوازد !

و او را به کس نیــــــازی نـــــــــــه !

آن را که خواهد به فضــــــل خود نـــــــوازد ،

و آن را که نخواهــــــد به عـــــــدل خود رانَـــــــــــد .

در پاسخ به اهانت اخیر دشمنان به ساحت قدس نبوی (ص) ،

لطفاً این یادداشت که در مورد قدر و جلال محمّد مصطفی صلی الله علیه و آله و سلم

است را ملاحظه فرمائید : تِلْکَ مِنْ أَنبَاء الْغَیْبِ نُوحِیهَا إِلَیْکَ مَا کُنتَ تَعْلَمُهَا ...

این آیت اشارت است به جلال قــدر مصطفی(ص) و کمال عــزّت او ،

لطف ایزدی است که گوهر فطرت محمد(ص) را جلوه می کند ،

[ ادامه مطلب : مفتی عالم جبروت ؛ کلیک کنید ]

مفتی عالَـم جبـروت

آتشِ عشــق

کیست کـــه آشفتـــه آن زلف چلیپــــا نشود

دیده اى نیست که بیند تــــو و شیـــدا نشود

نـــــــــــــاز کن ، ناز که دل ها همه در بند تواند

غمزه کن ، غمزه کـــه دلبـــر چو تــو پیدا نشود

رُخ نمــا تا همه خوبان خجــــل از خویش شوند

گر کشى پرده ز رُخ ، کیست که رســـوا نشـود

آتش عشق بیفـــزا ، غـــمِ دل افــــــــــزون کن 

این دل غمزده نتــــوان که غـــم افـــزا نشـــود

چاره ‏اى نیست ، به جـز سوختن از آتش عشق

 آتشـــى ده کــــه بیفتـــــد به دل و پــــا نشود

ذرّه‏ اى نیست که از لطف تــو هامــــــــون نبود

قطره‏ اى نیست که از مهـــر تــو دریــــــا نشود

سر به خاک سر کوى تو نهد جان ، اى دوست

جـــان چه باشد که فــــداى رُخ زیبــــا نشود ؟

[ دیوان امام خمینی (ره) ص 112 ]

دعـــا کلیـــد ظهــــور است

از دعا غافل نشویم تا ظهور نزدیک و حاصل شود

نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 862 )                                                                        

ســوره 11 : هــود ( مـکّــی ـ 123 آیه دارد ـ جزء دوازدهم ـ صفحه 221)

    ( قسمــت هیجـدهــم )

وعده ی دیـدار

جزء دوازد هــم صفحــه 230 آیه 77   ) 

بسم الله الرحمن الرحیم

وَ لَمَّا جَاءتْ رُسُلُنَا لُوطًا سِیءَ بِهِمْ وَ ضَاقَ بِهِمْ ذَرْعًا وَ قَالَ هَذَا یَوْمٌ عَصِیبٌ

 تفسیـــر لفظـــی :

و چون فرستادگان ما نزد لوط آمدند به [آمدن] آنان ناراحت

و دستش از حمایت ایشان کوتاه شد و گفت امروز روزى سخت است

 تفسیر ادبی و عرفانی : 

اشارت است به کمال حزن و اندوه لوط ، 

و نهایت اندوه وی در راه دین . 

این آیت هم تشریف است و هم بشارت ،

تشریف است از آن روی که ؛

قـــرآن انــــــدوه او را جلـــــوه می دهد ،

و از اندوه او عالمیان را بر آتش اندوه می نشاند ،

بشارت است از آن روی که ؛

هرکه را طالع رسیدن به مــــــــراد داشته باشد ،

نخست تیــر بی مرادی در کام وی نشانند ،

و بر درد و اندوهش بیفـــــــــزایند ،

آن گاه چون یک باره دل به انــــدوه سپرد ؛

محبت حق او را در پرده ی عصمت خویش گیرد ،

چه ؛ که خداوند تبارک و تعالی دلی را دوست دارد ،

که غــــم نادیدن وی خورَد ،

و همه ؛ بارِ دردِ نایافتنِ او کشد ،

اندوهش بدان جهت دهد تا روزی گوید :

دلتنـــــگ مبــــاش !

بیم در دلش افکنَد تا به وقت مردن او را گوید :

مَتَــــــرس !

از این جهت است که باید گفت :

خــدایــــــا ؛ 

نصیب این بیچـــاره از این کار ، همه درد است !

مبارک باد که مرا این درد ، سخت درخور است ،

بیچاره آن کس که از این درد فــرد است !

حقا که هرکس بدین درد ننازد ناجوانمرد است !

هر درد که از دلـــم قـــدم برگیــــرد

دردی دگـــرش به جـــــای در برگیــرد

زان روی همیشه صحبت از سـر گیرد؛

که آتش که رسد به سوخته اندر گیرد

گر در همه ی شهر یکی نیشتر است

در پای کسی رود که درویش تر است

با آن همه راستــی که میــــــزان دارد

میل از طرفی کند که زر بیشتر است !

روز وصــل

غم مخـور ، ایّام هجـــــــران رو به ‏پـایان مى‏رود  

این خمـــارى از سر ما مــــى‏ گسـاران مى رود

پــــرده را از روى مــــــــاه خـویش ، بالا مى‏زند

غمزه را سر مى‏دهد ، غم از دل و جان مى‏رود

بلبل انـــدر شــــاخسار گل هویــــــدا مى‏شود

زاغ بـــا صـــد شرمســـارى از گلستان مى‏رود

محفل از نــــور رخ او نــــــور افشــان مى‏شود

هرچـــه غیـــر از ذکــر یار ، از یاد رندان مى‏رود

ابرها از نـور خـورشیــــد رخش پنهـــــان شوند 

پــــرده از رخســــار آن سرو خـــرامان مى‏رود

وعده دیــــــدار نزدیک است ، یاران مــــژده باد

روز وصلش مـــــى رسد ، ایّام هجـــران مى‏رود

[ دیوان امام خمینی (ره) ص 111 ]

( این غزل ده ساعت قبل از ارتحال ملکوتی حضرت امام قدس سره تحریر شده است )

نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 861 )                                                                        

ســوره 11 : هــود ( مـکّــی ـ 123 آیه دارد ـ جزء دوازدهم ـ صفحه 221)

  ( قسمــت هفــدهــم )

زنجیـر دل

جزء دوازد هــم صفحــه 230 آیه 74   ) 

بسم الله الرحمن الرحیم

فَلَمَّا ذَهَبَ عَنْ إِبْرَاهِیمَ الرَّوْعُ وَجَاءتْهُ الْبُشْرَى یُجَادِلُنَا فِی قَوْمِ لُوطٍ

 تفسیـــر لفظـــی :

پس وقتى ترس ابراهیم زایل شد و مژده [فرزنددار شدن] به او رسید

در باره قوم لوط با ما [به قصد شفاعت] چون و چرا مى‏ کرد !

 تفسیر ادبی و عرفانی : 

نوشته اند که :

مجادله ای که ابراهیم (ع) در کار لوط می کرد ،

چون برای خـــــدا و در راه خـــــــدا بـــود ؛

و از شـــــوب ریـــــــــــا پـــــــــاک ،

و از حـــظّ نفس دور بــــــود ،

لاجرم جــدال او را مسلّم داشتند و از او درگذشتند ،

و در نـوازش و کـرامــت وی بیفـــــــــزودنـــد ،

و او را به صفت حلیــم و اوّاه ستودند .

گــــوینــــــــــد :

جوانمردی ، گروهی تازه رسیده را مهمانی کرد ،

و بفرمود تا هــزاران چـــراغ بیفروختنــد ،

یکی او را گفت :

اسراف کردی که این همه چراغ بیفروختی !

او گفت :

برو آن چه از چراغ ها که ؛

نه از بهر حق و رضای مطلق او روشن کرده ام خاموش کن ،

آن مرد برفت و گرد یک یک چــــراغ ها برآمد تا آن را خاموش کند ،

نـــه توانست و نــــه دستش به آن ها رسیــــــد !

و چه مهمانی عزیزتر از مهدی (عج) ، که او صاحب خانه است

چـــراغـــی را کـــه ایـــــــزد برفــــروزد

هـــر آن کس پف کنــــد ریشش بسوزد

و برخی گفتـــــه اند :

هر آن کس پف کند ریشه اش بسوزد ! 

مـرغ بــاغ ملکـوتـم نَـیَــم از عالَــــمِ خــاک

چند روزی قفسی ساختــــه اند از بدنـــم

من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم

آن که آورد مـــــرا ، بـــــاز بَــــرَد در وطنـم

و روزی قفس هـــا بــــاز می شود

و زنجیــرها شکسته می گردد

و جان به جانان می رسد !

زنجیـــر دل

جـــز گل روى تـــــــو ، امّیــد به جــایى نبود

   درد  عشق است ، به غیر تـــــو دوایى نبود  

بنــده مـــــوى توام ، دست فشـــانى نرسد

راهـــى  کــــوى تــــوام ، راهنمــــــایى نبود

حلقـــه زلف تـــو زنجیـــــر دل غمگین است 

ز دلـــم جـــز رُخ تـــــو حلقــــه گشایى نبود

صوفى صافى از این میکــــده بیـــرون نرود

که به جـــز کلبــــه عشـّاق صفـــــایى نبود

عاکف کوى بتــان باش که در مسلک عشق

بــــوسه بر گــــــونه دلــــــدار خطایى نبود

خادم پیر مغان باش که در مـــذهب عشق

جـز بت جــــام به کف ، حکمـــــروایى نبود

[ دیوان امام خمینی (ره) ص 110 ]

نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 860 )  

ســوره 11 : هــود ( مـکّــی ـ 123 آیه دارد ـ جزء دوازدهم ـ صفحه 221)

    ( قسمــت شانزدهــم )

آن ها کجایند و ما کجائیم !

جزء دوازد هــم صفحــه 229 آیه 69   ) 

بسم الله الرحمن الرحیم

وَ لَقَدْ جَاءتْ رُسُلُنَا إِبْرَاهِیمَ بِالْبُشْرَى قَالُواْ سَلاَمًا

قَالَ سَلاَمٌ فَمَا لَبِثَ أَن جَاء بِعِجْلٍ حَنِیذٍ   

 تفسیـــر لفظـــی :

و به راستى فرستادگان ما براى ابراهیم مژده آوردند

سلام گفتند پاسخ داد سلام و دیرى نپایید که گوساله‏ اى بریان آورد

 تفسیر ادبی و عرفانی :

ابراهیم (ع) پیامبری بزرگوار ،

شایسته ی کرامتِ نبوّت و رسالت ،

سزاوار خُلَّت و محبت ،

و صاحب فراستی صادق بود ،

با این همه ؛ چون فرشتگان آمدند ایشان را نشناخت ،

و درِ فراست بر وی بسته شد !

به دو سبب ؛

یکی آن که :

تا بداند که ؛ عالِــمِ به همه ی خفیّات فقط خدا است ،

و در آسمان ها و زمین ،

یگانه نهان بین و درون بین آن یکتاست ،

دیگر آن که :

چون خداوند تبارک و تعالی حکمی کند ؛ و قضائی رانَـد ،

بر آن کس که خواهد راه فراست بربندد ،

تا حکم براند و قهــــر خود بنماید ،

و دست خدائیِ خود را آشکار سازد ،

چرا که او را رسد که هرچه کند ،

و او را سِزَد که هرچه خواهد .

نوشته اند :

 خداونـــد فرشتگان را به ابراهیم فرستاد ؛

تا او را به خلیل بودن بشـــــارت دهد ،

و به سلامِ جلیــــــــل بر خلیـــــل ،

بشـــارت را کامل و تمام کند .

ابراهیم (ع) نخست پنداشت که آنان مهمانند ،

این بود که شرط میزبانی به جای آورد ،

زود برخاست و خوراکی آورد ،

خداوند آن شتاب زدگی را از او پسندید ،

و از او تمجیـــــــــد کرد ،

چه ؛ که محبت اندک از دوست جلوه کند .

گفتـــــه اند :

بنای تصوّف بر شش خصلت است :

سخا ، رضا ، صبر ، پشمینه پوشی ، جهان گردی ، فقر ،

سخا از ابراهیــم ،

رضا از اسماعیل ،

صبـــــــر از ایوب ،

پشمینه پوشی از موسی ،

جهان گردی از عیسی ،

و فقـــر از محمّـد (ص) .

نقـــل شده :

عارفی بزرگوار را مهمانی رسید ،

او که به مهمان نوازی و جوانمردی شهره بود ،

خادم را گفت : تا غذا آورَد ،

خادم رفت و دیــــر کرد !

مهمانان در انتظار ماندند ،

و در بعضی از ایشان انکاری پدید آمد ،

که نه نشانه فتوّت و جوانمردی است ،

پس از انتظار زیاد خادم سفره ی عذا بیاورد ،

عارف سبب تأخیــــــر را پرسید ،

خادم گفت : در سفره مورچه ای بود ،

که خلاف جوانمردی دیدم او را آزار رسانم ،

و بر خلاف ادب بود که سفره را با مورچه بیاورم ،

لاجرم صبر کردم تا مورچه از سفره رفت آنگاه آوردم !

حاضران همه او را آفرین گفتند .

در این رابطه از مرحوم آیة الله بافقی جریانی تعریف شده :

ایشان که از مبارزان دوره ستمشاهی رضاخان بود ،

برای عبـــادت و راز و نیـــاز با مولا ،

با پای پیاده از قــــم به جمکران می رفتــه ،

یک مرتبه ، پس از بازگشت از جمکران ،

 سفره ی خود را باز می کند تا غذا تناول نماید ،

می بیند که در سفره اش مورچه یا مورچگانی هستند ،

بلافاصله سفره را می بندد و پیـــاده عازم جمکران می شود !

می پرسند : کجا می روید ؟

می گوید : من در جمکران که بودم بی احتیاطی کردم و سفره ام را در جای مناسب نگذاشتم و مورچه ها برای استفاده از غذا به سفره وارد شده اند ، اینک اگر آنها را اینجا از سفره بیرون کنم راهِ خانه را نمی دانند ، می روم جمکران تا آنها را همانجایی که سوار شده اند پیــــاده کنم !

آه ؛ مــــردان خـــــــــدا کجاینــــــــد و ما کجـــــــــا ؟

ما هر روز هزاران مورچه را زیر پایمان له می کنیم !

یا با حشره کش های آن چنانی آنان را می کشیم !

ولی مردان خدا برای این که مورچه ای خانه اش را گم نکند بیست کیلومتر پیاده می روند !

در کتاب نشان از بی نشان ها در شرح احوالات مرحوم آیة الله اصفهانی مشهور به نخودکی خواندم:

راوی گفت : در منزل آقای نخودکی بودم که مردی مراجعه کرد و گفت مرا عقرب نیش زده و از شدت درد آن بی تابی می کرد و علاج آن را از ایشان خواست ، آقای نخودکی گفت : این عقرب خانه اش را گم کرده که تو را نیش زده ! برو همان جائی که تو را نیش زده او در یک سوراخ مخی شده به او بگو نخودکی گفته بیا بیرون تا تو را به خانه ات برسانم ! هر وقت بیرون آمد همین دستی را که نیش زده جلوش بگیر تا روی دستت قرار گیرد آن گاه او را دو متر آن طرف تر جلو یک سوراخ دیگر که خانه او است به زمین بگذار تا به خانه اش برود ، آن وقت درد دستت تمام می شود !!!

راوی گفت : نشسته بودم که آن مرد پس از ساعتی برگشت در حالی که هیچ اثری از عقرب زدگی در دستش نبود !!!

این است روش و منش و سیره بزرگان دین ما !

اینک خود قضاوت کنیم که آنها کجایند و ما کجائیم !

ما می گوئیم باید عقرب را کشت تا درد زهرش کم شود !

او می گوید عقرب را به خانه اش برسان تا دردت تسکین یابد !

مقاومت یک زن فلسطینی در مقابل پلیس مهاجم اسرائیل غاصب

از عقرب و مورچه و سایر حشرات گزنده و حیوانات درنده که بگذریم ، این بشر دوپا روزانه چقدر از همنوعان خود را به خاک و خون می کشد !

ستمگران و جباران عالم برای تسلط چند روزه خود بر دنیا چقدر انسان های بی گناه را آواره و بیچاره و بی خانمان می کند ؟

چقدر پیر و جوان و زن و مرد و کودک مظلوم را به خاک و خون می کشد ؟

برخی سیاستمداران برای رسیدن به قدرت پوشالی دنیا چه کارها که نمی کنند ؟ و چه دسیسه ها که نمی بازند ؟ چه خیانت ها که نمی کنند ؟

هجوم خونخواران داعش به شهر و کشتار وحشیانه مردم در استان صلاحیه عراق

از کشورها و سران کفرپیشه و سیّاسان خدعه گر آنان که بگذریم ، در کشورهای مدعی اسلام چه ستم ها که نمی کنند ،

با نام اسلام چه خون ها که نمی ریزند ؟ و چه جنایت ها که نمی کنند ؟

خداوندا ؛ ما را از وسوسه های نفس اَمّــــــاره حفظ فرما ،

خداوندا ؛ ما را از دسیسه های شیطانی محـافظـت فرما .

نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 859 )                                                                        

ســوره 11 : هــود ( مـکّــی ـ 123 آیه دارد ـ جزء دوازدهم ـ صفحه 221)

    ( قسمــت پانزدهــم )

عـروس دیــن

بـــاغ ارم شیــــــراز

جزء دوازد هــم صفحــه 228 آیه 61 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم

وَ إِلَى ثَمُودَ أَخَاهُمْ صَالِحًا قَالَ یَا قَوْمِ اعْبُدُواْ اللّهَ  مَا لَکُم مِّنْ إِلَهٍ غَیْرُهُ

هُوَ أَنشَأَکُم مِّنَ الأَرْضِ  وَاسْتَعْمَرَکُمْ فِیهَا فَاسْتَغْفِرُوهُ ثُمَّ تُوبُواْ إِلَیْهِ إِنَّرَبِّی قَرِیبٌ مُّجِیبٌ

 تفسیـــر لفظـــی :

و به سوى [قوم] ثمود برادرشان صالح را [فرستادیم] گفت اى قوم من خدا رابپرستید

براى شما هیچ معبودى جز او نیست او شما را از زمین پدید آورد و درآن شما را استقرار داد

پس از او آمرزش بخواهید آنگاه به درگاه او توبه کنیدکه پروردگارم نزدیک [و] اجابت ‏کننده است

 تفسیر ادبی و عرفانی :

خداوند تبارک و تعالی در قصه ی عاد و ثمود ،

اظهار جلال و استغنای ازلی می کند ،

و سیاست جبّاری ، و عظمت قهّاریِ خود را به خلق می نماید ،

تا بدانند که او از جهان و جهانیان بی نیـــــــــاز است ،

نه مُلک او به طاعت مطیعان است ،

و نه عـــزّت او به توحیــــد موحّـــــدان ،

و نه نقصی در جلال او از کفــــــــر کافـــران ،

اگر همه ی عالـــم زنّــــــار بندند ،

درگاه عزّت او را چه زیان ؟

گر جمله کائنـــات کافــر گردند

بر دامن کبریاش ننشیند گردی

باغ دولت آباد یـــــــــزد

ای جوانمـــــــــرد ؛

بدان که آدمی هرچه کوشید به حکم خدا برنیامد ،

کوشش بنـــــــــده به ردّ ازلــی برنیـــــــــامد ،

عبــــــادت او به داغ خـــــــــدای برنیامد ،

ایست ما به ایست برنیامد ،

جهـــد ما به مکــــر نهـــــانی برنیــــامد ،

کفــــــر مـــــا به ناراحتـــی حـــــــق برنیامد ،

مفلس گشتیــــم ، کسی را بر مـــــا رحمت نیامد ،

دنیـــــا به سرآیــــد و اندوه ما به سر نیامد !

خدا شما را آفرید و ساکن زمین کرد ،

تا به نظر عبـــــرت در آن نگرید ،

و کردگار و آفریدگار آن را بشناسید ،

و در این دنیــــا ، کار آخـــــــــرت بســازید ،

نه بدان آفرید تا به یکبارگی روی به دنیــا آرید !

و طاغی و یاغی شــــــوید .

باغ دولت آباد یــــــــــزد

آورده انــــــــد :

جوانی زیبـــــــا ، دست از دنیـــــا بداشته بود ،

یاران بدو گفتند :

چرا از دنیــــا نصیبی برنداری ؟

گفت : اگر کسی از شما شنــــود که ؛

با عجوزی فرتوت وصلت کــرده ام چه گوئید ؟

ناچــــار گوئید : دریغـــــــــــا ! چنیــــن جوانی که ؛

ســـر به چنیـــن پیـــــرزنی فـــــــــرود آورد ،

و جوانی و زیبائی خود را تبــــــاه کرد !

پس بدانید که این دنیــــا عجوزِ گندهِ پیـــر است ،

که تا امروز هـــــزاران هزار شوهــــر را کُشتـــــــــه !

هنوز عُــدّه ی یکی تمـــــام نشده با دیگری پیوستــــه !

و در حجلـــــه ی جلـــــــــوه ی وی آمده !

کسی که خِــرَد دارد چگونه با وی عشقبازی کند ؟

و دل در وی بنــــــــدد ،

آن بیچــــــــاره ی بدبخت که با وی آرام دارد ،

و او را به عــــــروســــی خــــــود می پسنــــــــدد ،

از آن است که عـــروس دیــــــن نزد وی جلـــوه نکرده ،

و جمــــــــال او را هرگز ندیده است .

اگر در قصـــــر مشتــاقـــان تو را یک روز بارستی

تو را با اندوهـــان عشق این جادو چه کارستی ؟

وگر رنگی ز گلــــــزار حدیــث عشــــــــق او بینی

به چشم تو همه گلها که در باغ است خارستی !

عارفی وارسته گویـــد :

یک شب در عالم رؤیا دیدم که در بهشت قدم می زنم ،

درخت هــــــا و چمــــــن زار هـــــا و گل هــــا ،

و مناظری که در زیبائی و نشاط انگیزی ،

هرگز مثل آن را در دنیا نه دیده ام و نه شنیده ام ،

این زیبائی ها و مناظر را اصلاً نمی توانم توصیـــــف کنم ،

روبروی یک ساختمـــــان مجلل و بسیـــــار با شکوه ،

که آن هم در دنیا مانندش را ندیده ام توقف کردم ،

همــراهی که راهنمـــــای مــــــن بود گفت :

داخل شو که این ساختمان از آن توست !

باغ دولت آباد یــــــــــزد

داخــــــــل شــــــــــدم ،

در حیاط ساختمان ، زن جوانی بسیار زیبــا به استقبالم آمد !

گفتم تو کیستی ؟

گفت من حورالعین هستم !

و برای خدمت به تو اینجا هستم !

مـــــــــن از آن تــــــــــو هستـــــــــم !

در ذهنم چنین آمد که او مرا بسیار دوست دارد ،

و من نیــز او را ،

در حیاط  ، کنار هم نشستیم و به صحبت پرداختیم ،

گاهی نگاه ما در یکدیگر متوقف می شد ،

از توقف چند لحظه ی آن نگاه به قدری محظوظ شدم که ؛

از شــدّت لـــــــــــــــذّت از خــــواب پـریـــــــدم !

آن شب تا صبح ، دیگر به خواب نرفتم ،

و همانطـــــور در نشئـــه آن لـــــذّت بـــــودم ،

و از آن زمان تا کنون ،

هیــــچ لـذّتی در دنیــــــا مرا کامیــــــاب نمی کنــــد !

این است که گفته اند :

اگـــر لـــــذّت تـَــرکِ لــــــذّت بدانی

دیگر هیـــچ لذّت ، تـو لـذّت نخوانی