نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید (681)      

ســوره 5 : انعـــام ( مکّی ـ 165 آیه دارد ـ جزء هفتم ـ صفحه 128 )

  ( قسمــت بیست و نهـم )

ولایت لطیف

 ( جزء هشتــم صفحه 141 آیه 103 ) 

بِســـمِ اللّهِ الـرَّحمــنِ الــرَّحیــم

لاَّ تُدْرِکُهُ الأَبْصَارُ وَ هُوَ یُدْرِکُ الأَبْصَارَ وَ هُوَ اللَّطِیفُ الْخَبِیرُ   

تفسیر لفظی :

چشم ها او را درنمى‏ یابند و اوست که دیدگان را درمى‏ یابد و او لطیف آگاه است

تفسیر ادبی و عرفانی :

پس از نزول این آیت ،

کِـــه را رسد که دعویِ دانشِ چگونگیِ صفتِ خداوند کند ؟

و یا حق را مُحاط و مُدرَک داند ؟

هرکس چنین دعوی کند دعوی باطل و مدّعی مبطل است !

احاطه به کیفیّت و کمّیّتِ قدرتِ او چگونه توان ؟ که آن چه آثار قدرت در همه ی مخلوقات است اوهام و افهام ما در آن متحیّر است !

نبینی که به چشم ظاهر ، آب را رفتن است ؟ و خداوند در قرآن فرماید که خاک را گفتن است ! در حالی که نه آب را جان و نه خاک را زبان است ،

دریافتن این به عقل چون توان ؟

پس جز از قبول ظاهر و تسلیم باطن چه درمان ؟

ظاهر بپذیر و باطن بسپار ! زینهار زینهار که : ( لاَّ تُدْرِکُهُ الأَبْصَارُ ) .

سیاست قدیم بودن صفت است که از صحرای بی نیازی جلال خود

بر ساکنان راه جلوه می کند و می گوید :

ما را دیده های فانی و عقل های ناتوانی درنیابد !

و عقل عاقلان را در ذات و صفـــــــات ما پیمـــــانه ای نه !

وهم و فهم از ما چه نشان دهد ؟ که منشور صفات ما ( لَیسَ کَمِثلِهِ شَیٌ )

و صفت جبروت ما ( لَم یَزَل وَ لایَزال ) است ،

صفت حدوث را با جلالِ قِــدَم چه کار ؟ (فَاعتَبَرُوا یا اُولِی الاَبصارَ) .

اگر نه آفتـــابِ جــــلالِ ( وَ هُوَ یُدْرِکُ الأَبْصَارَ ) از ولایت لطیف و خبیــــر بر شما تافتی ،  

عواصِف (1) ( لاَّ تُدْرِکُهُ الأَبْصَارُ ) دمار از جان شما برآوردی ، و به کتم عدم باز بردی !

لکن جَلَّ جَلالُه به لطف  ، معروف و به فضل و بنده نوازی ، موصوف ،

به فضــــل خود پذیرنـــــــــده ی همـــــه ی پرستنــــــــــدگان ،

و به کَرَم خود سازنده ی کار بندگان در دو جهان است .

------------------------------------------------------------

(1) عواصف : جمع عاصفه ، بادهای تند و سخت

عشق اگر بــال گشـــاید به جهــان حاکم اوست

گر کنــد جلـــوه در این کَون و مکان حاکم اوست

روزی ار رخ بنمـــایــد ز نهــــان خانـــه ی خویش

فاش گـــردد که به پیـــدا و نهــــان حاکم اوست

ذره ای نیست به عالَم که در آن عشقی نیست

بارک الله که کـــران تــا به کـــران حاکم اوست

گر عیـــان گــردد روزی رُخَش از پـــرده ی غیب

همه بیــنند که در غیب و عیــــان حاکم اوست

تا که از جســم و روان بر تو حجاب است حجاب

خود نبینی به همه جســم و روان حاکم اوست

من چه گویم که جهــان نیست بجز پرتــو عشق

ذوالجلالی است که بر دهر و زمان حاکم اوست

دیوان امام خمینی (ره) ص62

برای سلامتی و خشنودی امـــام و مقتــــدا و مولایمان

 قائـم آل محمّـــــد (ص)

و برای تعجیل در فـــرج مبــــارکشان

دو رکعت نماز مخصوص و یکصد صلوات

نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید (683)                                                              

ســوره 5 : انعـــام ( مکّی ـ 165 آیه دارد ـ جزء هفتم ـ صفحه 128 )

    ( قسمــت سی و یکــــم )

شایسته ی خلعت

 ( جزء هشتــم صفحه 142 آیه 111 ) 

بِســـمِ اللّهِ الـرَّحمــنِ الــرَّحیــم

وَ لَوْ أَنَّنَا نَزَّلْنَا إِلَیْهِمُ الْمَلآئِکَةَ وَ کَلَّمَهُمُ الْمَوْتَى وَ حَشَرْنَا عَلَیْهِمْ کُلَّ شَیْءٍ

قُبُلًا مَّا کَانُواْ لِیُؤْمِنُواْ إِلاَّ أَن یَشَاءَ اللّهُ وَ لَکِنَّ أَکْثَرَهُمْ یَجْهَلُونَ

تفسیر لفظی :

و اگر ما فرشتگان را به سوى آنان مى‏ فرستادیم و اگر مردگان با آنان به سخن مى ‏آمدند

و هر چیزى را دسته دسته در برابر آنان گرد مى ‏آوردیم باز هم ایمان نمى‏ آوردند

جز اینکه خدا بخواهد ولى بیشترشان نادانى مى‏ کنند

تفسیر ادبی و عرفانی :

این آیت اشارت به مردودان حضرت و مطرودان شریعت است که اگر ما فرشتگان مقرب

و کرّوبیان آسمان را به زمین سوی ایشان فرستیم تا آن مهجوران را به ما دعوت کنند ،

و اگر مردگان زمین را حشر کنیم تا بر درگاه ما ارشاد کنند ، و جمله ی حیوانات و اعیان و اجرام مخلوقات ، همه را به ایشان فرستیم تا الاهیّت ما و اعلام ربوبیّت ما بر ایشان عرضه کنند ،

و هرچه خبر هم بود ببینند و بدانند ! تا من که خداوندم نخواهم و ایشان را راه ننمایم نخواهند ایمان آورد ، و راه به شناخت ما نخواهند یافت ،

چه مشتی خاک را چه رسد که حدیث قِــدَم کند ، اگر نه عنایت قدیم و خواست کریم باشد !

دل کیست که گوهری فشاند بی تو

یا تن که بُــوَد که مُلک رانَــــد بی تو

والله که خِــــرَد راه نـــــــدارد بی تو

جان زهـــره ندارد که بمـــاند بی تو

تا ربُّ العزّه خود را به دل بنده نشناساند ، و شاهد های صفات ازلی و قدیم خود در دل او ثبت نکند ، بنده به شناخت وی راه نبرد ،

آری ؛ خداوند نــــــوری است تا کجا خود برافروزد ، و جـوهـــریاست تا کجا ودیعت نهد .

و نیز همــــو فرموده :

اندکی از رازهای خود در دل بنده ای که دوست داشتم به ودیعت نهادم ،

پس شناختی و آشنائی هر دو به هم باید ،

تا نشانه ی این کار و شایسته ی این خلعت شود ،

دعوی آشنائی بی شناسائی عین جحد است ،

و شناخت بی آشنائی عین مکر !

چنان که ابلیس لعین را که شناخت بود بدون آشنائی !

نهایت و بدایت او هر دو عین مکر بود !

و هر دو در قعر کفـــــر پوشیده شده بود ،

هرچند به ظاهر صورت فرشته داشت و نقــــاب تقـــــدیس بربسته بود ، لکن باطنی خراب داشت ، که هزاران سال بساطِ عبادت بر امیــــد وصــــال پیموده ، چون پنداشت که دیده ی آرزویش گشاده شود یا نفحه ی وصلش وزیده شود از آسمانِ بالا بر زمینِ پست افتاد و از سماء سُمُّو بر خاک لعنت سقوط کرد .

افتـــاده به دام شمــــع ، پروانه ی دل

حاشا که رهـــا کند غمش خانه ی دل

مطــــــرود شود ز جرگه ی درویشان

دیوانه وشی که نیست دیوانه ی دل

دیوان امام خمینی (ره) ص 219

چــــراغ دل هــا

سالروز بعثت سراسر نور پیامبر خاتم

و پیام آور صلح و دوستی و رحمت

حضرت ختمی مرتبت محمد ابن عبدالله (ص)

بر شما و همه ی مسلمانان جهان مبارک باد

الر

پرتــو عشق

سالروز شهادت جانسوز هفتمین خورشیــد ولایت و امامت ،

ابا ابراهیم ، امام موسی ابن جعفرٍ الکاظم علیه السلام

بر شما و همه ی شیعیـان آن حضرت تسلیت باد

نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید (680)                                                                

ســوره 5 : انعـــام  ( مکّی  ـ  165  آیه دارد  ـ جزء هفتم  ـ  صفحه 128 )

  ( قسمــت بیست و هشتــم )

تنزیه و تعظیم خداوند

 ( جزء  هشتــم  صفحه  140 آیه 101 ) 

بِســـمِ اللّهِ الـرَّحمــنِ الــرَّحیــم

بَدِیعُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ أَنَّى یَکُونُ لَهُ وَلَدٌ وَلَمْ تَکُن  لَّهُ صَاحِبَةٌ

وَخَلَقَ کُلَّ شَیْءٍ و هُوَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ 

تفسیر لفظی :

پدید آورنده آسمان ها و زمین است ،

چگونه او را فرزندى باشد در صورتى که براىاو همسرى نبوده

و هر چیزى را آفریده و اوست که به هر چیزى داناست

تفسیر ادبی و عرفانی :

این آیت اشارت به توحیـــــــــد است ،

و این که خداوند جفت و فرزند ندارد اشارت به تنزیه است ،

و این که آفریننده ی همه ی چیـــــــــزها است ،

 و به همه چیز دانا است اشاره به تعظیم است ،

پس توحیــــــــد آن است که :

در آسمان ها و زمین خدائی است یکتا و یگانه ،

در ذات بی شبیه ، و در قدر بی نظیر ، و در صفات بی همتا

تنـــزیـــــــه او آن است که :

از عیب پاک ، و از نقص منزه ، و از آفات بری است ،

نه محل حوادث است نه حالت تغییر ،

نه نو صفت است ، نه تغیّـــر پذیر ،

پیش از زمان ، قــــائــــم ،

پیش از عمــل ، جــاعــــل ،

پیش از خلـــق ، خـــالـــق ،

و پیش از صنع ، قدیــر است .

و تعظیــــــــم او آن است که :

به قدرت از همه برتر ،

به ذات و صفـــــات بالاتــــــــر ،

برتری و بالائی صفت او حقّ او است ،

توانِ بر کمال ، و علمِ تمام صفت عزّت او است ،

نه در صفت ، کســـی با او مشـــــــابه !

نه در ذات ، کسی با او مشارک !

نه در ذات ، بسته ی آفت ها ،

نه در صفــــــات ، مشوب به علت ها است ،

در صُنعش ، حکمــــت هــــــــــا پیـــــدا ،

در نشان هایش ، قــــدرت پیــدا ،

در یکتائیش ، حجت پیــــدا ،

همه عاجزند و او توانا ،

همه جاهلنــــــد و او دانـــــــا ،

همـــه در عددنـــــــد و او اَحَــــــــــد ،

همه معیوبنــــــــد و او صَمَـــد ،

اوست لَم یَلِد وَ لَم یُولَد ،

از ازل تا ابـــد !

نا دَریافته شناخته !

نا جستــــــــــه یافتـــــه !

نا دیـــــــــده دوست داشته !

نادیده هر آن کسی که نام تو شنید

دل نام زد تــو کرد و مهـــر تـــو گُزید