*** نـذر آقـا ***
کلام عشق
موضوع :
موضوع :
94/9/3::: 10:38 صبح |
توسط : محمّـد تــرابـی
نظر ()
نظر ()
نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 1075
ســوره 20 : طـه ( مـکّــی ـ 135 آیه دارد ـ جزء شا نزدهم ـ صفحه 312 )
( قسمــت پــانزدهـــم )
جــام هـای وصــال
( جزء شانزد هــم صفحــه 316 آیه 74 )
بسم الله الرحمن الرحیم
إِنَّهُ مَن یَأْتِ رَبَّهُ مُجْرِمًا فَإِنَّ لَهُ جَهَنَّمَ لَا یَمُوتُ فِیهَا وَلَا یَحْیى
ترجمــه لفظــی آیــــه شریفـه :
در حقیقت هر که به نزد پروردگارش گنهکار رود
جهنم براى اوست در آن نه مى میرد و نه زندگى مى یابد
نگاهی ادبی و عرفانی به آیــه :
این آیت اشارت است به دوگــــــــــــروه ؛
گروهی که صفت انتقام الهی به آنان روی نماید ؛
تا به حکم قهـــر ؛ پرده ی تجمّل از روی کارشان بردارند !
نه می میرند که آسوده شوند ،
نه زندگانی دارند که لـــــــــذّت یابند !
و نه رویِ آن که باز گردند !
و نه زَهره ی آن که پای پیش گذارند !
و به زبان بیچارگی ، از سرِ درماندگی گویند :
از جــــــام وجـــــود خود نه مستم نه نیم
زیــر لـگـــــد فلک نــه پستــــم نه نیــــــم
نه راحت جــان نــــــه درد دل وای به من
یا رب چه کسم من که نه هستم نه نیم !
گروهی دیگر آنانند که تجلّیِ جمالِ لطفِ حقّ ؛
به دل هــــــــای آنان پیوستــــــه ؛
امروز بر بســاط انبســاط ؛
در روضــــــــه ی اُنس و نـــــــــاز ، آرام گرفتـــه ؛
و از شرابخــــــانــــــــه ی محبّـــــــــت ،
هر لحظـــــــه و ســـــاعتــــــی ؛
جــام هــــای مالامــــال از بهر ایشان روان کرده ؛
و فردا در بهشتِ جـــــــاودان در درجات بالا ،
حُلّه ی ســـرمــــــد پوشیـــــــــده ؛
و بر متّکای اقبال ، در مشاهده ی مُلکِ ذوالجلال تکیه داده ؛
جـــــــام هـــــــای وصـــــــــال متــواتــــــر ؛
و خلعت های افضال متوالی ؛
هر دمی نواختــــــــی و قبـــــــولی ؛
و هر لحظــــــــه فتــــــوحی و وصـــــولی !
و امّا نشان و اثر این مرتبت و درجه آن است که :
بنده ، حجابِ غفلت از راهِ خود بردارد ؛
و نفس خویش را به آداب شریعت ، ریــاضـــت دهد !
و دادِ دیـــــــــن از روزگار خویش بستـــــانـــد ؛
و کوشش نماید که کارهای خود را بر وفق شریعت ؛
و به معیــــــــــارِ حقیقت ، راست کند ؛
و بداند که خدایش بسیار آمرزنده و فراخ بخشایش است !
الهــی؛
خواندی ؛ تاخیــر کردم.
فرمودی ؛ تقصیـــــــر کردم.
عمـــــــر خــــــود بر بـــــــاد کردم
و بر تــــــــــن خــــود بیـــــــــداد کردم.
اگر گوییم ثنــــــای تــــــــو گوییــم.
اگر جوییم رضای تو جوییم .
الهــی؛
گفتی کریمم ،
امید بدان تمـــــــام است.
تا کــــــرم تــــــــــو در میان است ،
نا امیــــــــــــــــدی حــــــــــــــــرام است.
موضوع :
94/9/2::: 9:8 صبح |
توسط : محمّـد تــرابـی
نظر ()
نظر ()
نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 1074
ســوره 20 : طـه ( مـکّــی ـ 135 آیه دارد ـ جزء شا نزدهم ـ صفحه 312 )
( قسمــت چهــاردهـــم )
اســرار الاهیّـت
عتبات عالیات در انتظار محبّان حسین علیه السلام
( جزء شانزد هــم صفحــه 315 آیه 56 )
بسم الله الرحمن الرحیم
وَ لَقَدْ أَرَیْنَاهُ آیَاتِنَا کُلَّهَا فَکَذَّبَ وَأَبَى
ترجمــه لفظــی آیــــه شریفـه :
در حقیقت [ما] همه آیات خود را به [فرعون] نشان دادیم ،
ولى [او آنها را] دروغ پنداشت و نپذیرفت
نگاهی ادبی و عرفانی به آیــه :
ما آیات قدرت و عجایب فطرت را به وی [فرعون] نمودیم ؛
امّا دیده ی سِــرّ وی را از دیدن حقایق آن بدوختیم ؛
تا به مــــــــــا راه نَبَـــــرَد و گِرد مــــــــــا نگردد ؛
که او شـــــــایستـــــــه ی بارگاه مــــــا ؛
و ســــزاوار حضرت مــــا نیست !
مــــــــا آن کنیـــــم که خـــــــود خواهیم ؛
آن چه مــــــــراد مشیّت مـــــا است می دانیم ؛
و به رضــا و سخَط ننـگــــــریـــــــم ؛
هر که را خواهیم و به هرچه خواهیــــم قهـــــر کنیم ،
و کس را به اسرار الاهیّت خویش راه ندهیم .
نوشتـــه انـــــد :
از جانب حق فرمان آمد که ای خلیل ؛
تو نمـــــــــــرود را دعوت کن !
ای کلیم ؛ تو فرعون را دعوت کن !
ای مصطفی ؛ تو سران قریش را دعوت کن !
شما همی خوانیـــــد و آیات معجــــزات را همی نمائید ؛
من آن را هـــــــدایت کنـــم که خــــــــود دانــــم !
نمـــــرود که دعـــوی خـــــدایی داشت ؛
پشّه ای فرستادم او را هلاک کرد !
فرعــــــونِ یاغیِ طاغیِ خویشتن بین را ؛
که نعره ی منم خــــــدای والا را زد ؛
( انا ربکم الاعلی گفت )
پاره ای چوب به دست موسی فرستادیم ؛
تا قدر و قـــــــدرت او را پیش او نهد !
بزرگان قـــریش که قصد جان حبیب مـــا کرده بودند ؛
و او را که از شهـــــر خـــــــــــود بتاختــــــــه بود ؛
به اندیشه ی هلاک وی از پی وی برآمدند ؛
غار را پناهگاه حبیب خود ساختیم ؛
و تار عنکبوت ضعیف را به شهنگی او فرستادیم !
آری ؛
در راه مــا گاه پشّه ای سپهسالاری کند !
گاه عصایی در صحرایی اژدهــــــایی کند !
و گاه عنکبــــوتی در بیابان شهنـگـی کند !
کاه آبی (طوفان نوح) فرمانبـــــرداری کند !
گاه آتشـــی ؛ مـــونســـــــی کنـــــــــــــد !
گاه درختـــی سبـــز مشعـــل داری کند !
نـور سـرا پــــرده ها
ای که مـــرا خوانـــده ای ؛ راه نشانــــم بـــده
در شـب ظـلـمــانی ام ، مــــاه نــشـانــم بـده
یوسـف مصری ز چـاه ، گـشت چنـان پادشـاه
گـر کـه طـریـق ایـن بُـود ، چـاه نـشـانــم بـده
بر قـدمت همچـو خاک ، گـریــه کنـم سوزناک
گِل شد از آن گریـه خاک ، روح به جـانـم بــده
از دل شـب می رسـد ، نـور سـرا پــــرده ها
در سـحــــر از مشـــرقت ، صــوت اذانـم بــده
سر خـوشـی این جـهـــان ، لـذّت یک آن بُـود
آن چـه تو را خـوشـتـر است ، راه بـه آنـم بـده
موضوع :
94/9/1::: 11:0 صبح |
توسط : محمّـد تــرابـی
نظر ()
نظر ()
غزل ناتمام
این جمعه هم گذشت، تو اما نیامدی
پایانِ سبز قصه دنیا، نیامدی
مانده ست دل اسیر هزاران سؤال تلخ
ای پاسخ هر آنچه معمّا، نیامدی.
کِز کرده اند پنجره ها در غبار خویش
ای آفتاب روشنِ فردا، نیامدی.
افسرده دل به دامن تفتیده ی کویر
ای روح آسمانی دریا، نیامدی.
ای حسّ پاکِ گم شده روح روزگار
زیباترین بهانه دنیا نیامدی.
ای از تبار آینه ها، ای حضور سبز
ای آخرین ذخیره طاها نیامدی.
این جمعه هم گذشت و غزل ناتمام ماند.
این است قسمتِ دلِ من، تا نیامدی.
موضوع :
94/8/30::: 9:16 صبح |
توسط : محمّـد تــرابـی
نظر ()
نظر ()
نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 1072 )
ســوره 20 : طـه ( مـکّــی ـ 135 آیه دارد ـ جزء شا نزدهم ـ صفحه 312 )
( قسمــت دوازدهـــم )
قنـدیــل نــور
( جزء شانزد هــم صفحــه 315 آیه 55 )
بسم الله الرحمن الرحیم
مِنْهَا خَلَقْنَاکُمْ وَفِیهَا نُعِیدُکُمْ وَمِنْهَا نُخْرِجُکُمْ تَارَةً أُخْرَى
ترجمــه لفظــی آیــــه شریفـه :
از این [زمین] شما را آفریده ایم در آن شما را بازمى گردانیم
و بار دیگر شما را از آن بیرون مى آوریم
نمایی از داخل مسجد نصیرالملک شیراز یکی از معدود مساجد جهان ، که طراحی داخلی چشمگیر آن
با شیشه های رنگی ، این مکان را به یک اثر هنری تحسین برانگیز تبدیل کرده است.
نگاهی ادبی و عرفانی به آیــه :
آدمی آمیخته از تن است و جان ؛
تن از خاک است و خاک ، سفلی است ،
و جان از نور است و نـــــــــور ، عِلوی است ،
جان خواست که بر شود و به بالا رود که عِلوی بوَد ،
تن خواست فرو رود در زمین ، که سفلی بوَد !
خداوندِ عالَم به کمال قدرت خویش ؛
هر دو را بندِ یک دگر ساخت ،
جان بند تن شد و تن بند جان !
جان و تن هر دو با یک دگر قرار گرفتند ،
تا روز مرگ که عمر به سر آید و اجل در رسد ،
آن گاه این بند گشاده گردد ؛
و مرغ جان از قفس بیرون رود ،
و جان از تن برآید و سوی آسمان شود ،
و به آشیان قبلی خویش رود ،
تن راه زمین گیرد تا به مرکز خویش شود !
روایت است که چون جان از تن جدا شود ؛
او را در قنــدیــــل نــــــــــور نهند ؛
و به درخت طوبی بیاویزند ،
و تن را در کفن کنند و به خاک سپارند ،
روزی چند برآید ، جان به نظاره ی تن آید و گوید :
ای چشم عبرت بین ؛
ای دیده ی نرگسین ؛
آن دیدنِ تو کــــــــــــــو ؟
ای زبان حکمت گوی ؛
آن سخنان شیرین تو کــــــو ؟
ای روی زیبا ؛ آن زیب و جمال تو کـــو ؟
ای بیامده از خاک ، و داشته بر خاک ، و روزی یافته از خاک ،
و بازگردانیده به خاک ؛ و متلاشی شده در خاک ! کجـــــــــائی ؟
خداوند یک بار خــــــــــاک را سبب هستی کرد ؛ و یک بار سبب نیستی !
تا عالمیان بدانند که او قــــــادر بر کمــــــال است ،
و هر نبوده را هست کننده اوست ، ( یحیی و یمیت )
ای جوانمــــــــرد ؛
اگر تو را در گورستان گذری باشد ؛
به هوش تا به چشم عبرت نگری ،
آن خفتــــــن گاه که تو بینی نه خاک است !
آن ؛ تن عزیزان است و گوشت و پوست جوانان !
و قدّ و بالای ناز پروردگان ، و محاسن پیــــــران !
چه بسا که نفوس اندوهگیـــــــن در این جــــــــا خفتــــــــه اند !
چه بسا تن های مرمرین و زبان های شکرین و چشم های نرگسین
و موی های عنبرین در این جـــــــــا خـــــــــــــــــاک شده اند !
چه بسا پهلوانان و سخنوران و طنازان و عشوه گران در این جـــــــــا آرمیده اند !
و چه بسا ثروتمندان و دنیا داران و اربابان و خان ها و حاکمان و زورگویان
و ستمگران با دستان خالی و پرونده هایی سنگین در این خــاک خفته اند !
همه مشکلات مــــــا
ناشی از غیبت طولانی مولایمان
محبــوب دل هـا و منجی انســـان هـا
حضرت حجـة ابن الحســــن المهــــدی(عـــج) است
یا وَجِیهَاً عِـندَاللهِ اِشفَــع لَنا عِـنـــدَالله
برای سلامتی و خشنودی امـــام و مقتــــدا و مولایمان
قائـم آل محمّـــــد (ص)
و برای تعجیل در فـــرج مبــــارکشان
دو رکعت نماز مخصوص و یکصد صلوات
موضوع :
94/8/29::: 10:42 صبح |
توسط : محمّـد تــرابـی
نظر ()
نظر ()
طول ناحیه در قالب بزرگتر از حد مجاز