تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرحمن الرحیم (22)

سوره22 : حــــــج

گناهکاران امیـدوار

بسـم الله الرحمـن الرحیـم

بنام خداوند کریم مهربان، پناه درویشان، همراه بازپس ماندگان.                             

کریمی که ناپاکی ناپاکان او را گزنــد ندهــد ،

جوادی که التماس گدایان او را به ستوه نیارد،                        

لطیفی که ناشایسته را به فضل خود شایسته کند،

کریمی که بنده گناهکار را از پلیدی می شوید و پـاک بیرون می آورد،

بزرگ پادشاهی، نیک خداوندی، مهر پیوندی، راحت نمائی، دل گشائی،  

مهـرافـزائی کـه عابـدان وصف بـزرگواری (رحمن و رحیمی) تو را شنـودنـد گردنها بسته کردند، و پادشاهان وصف تو شنیدند از بیـم هیبت وسطوت تو گـردن نهادند! وگناهکاران صفت رحمت تـو را شنیـدنـد امیـدوار شدنــد .

چون که گنج خانه ات سرمایه بی توشه هاست

کیسه امیـد از آن  دوزد هـمی امیـدوار 

********************

سوره21 : انبیــــــاء

همـه جهــان را یــار

بسـم الله الرحمـن الرحیـم

بنام خـداونـد قادر متعال، صانع بی احتیال، در ذات و صفات برکمال، موصوف به وصف جمال، کردگاراست و بزرگوار، دانا به هرکار، پاک از انباز و بی نیاز از یـار

خـود بی یــار و همـه جهــان را یــار.

تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرحمن الرحیم (20)

سوره20 : طـــــــه

خوش گفتـار لطیـف دیـدار

بسـم الله الرحمـن الرحیـم

الله است قدیم ، رحمن است عظیم ، آفریدگار است کریم                             

پروردگار است حلیـم ، آمرزگار است رحیم ، عیب پوش و عذر پذیـر

کارساز و دستگیر، نغزکـردار، خوش گفتــار، لطیــف دیــدار.

اِلاها ؛ تو در ازل ما را برگرفتی و کس نگفت که بردار!

اکنون که برگرفتی نه بگذار،  و در سایه لطف خود میدار   

تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرحمن الرحیم (19)

سوره19 : مـــــریم

 نسیـــم وصـــال

بسـم الله الرحمـن الرحیـم

  بـاء اشــارت است به بقـــای خــدای ازلــی

و سیـن اشــارت است به سـلام خـدای بر مؤمنـان                     

و میـم اشارت است به محبت خدای مرتائبان و پاکان را

این است شگـرف کاری و بزرگ حالی که قاصـد به مقصـود رسـد و عابـد به معبــود و طالب به مطلـوب و محبّ به محبـــوب، نسیــم وصــال از وزشگاه اقبــال دمیــده و دوست به دوست رسیـده است.

تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرحمن الرحیم (18)

سوره18 : کهــــف

 عـزّت ، عـزّت او است

بسـم الله الرحمـن الرحیـم

بنـام خـدا که همـه ی خیـرات را کرد بنیـاد،

بنـام او که دل را ز بنـد همه غمهـا کـرد آزاد،

بنـام او که دل عارف جز بنـام او نگردد شــاد،

بنـام او که مشتاق از شـراب وصـل او گیرد یاد،                            

 بنـام او که خواب بر دیده دوستدارش داد بر باد،

و با عقـد دوستی خـود با وی دلش را کرد آبـاد،

ای جوانمرد! اگر آسیای بلا بر سرت بگردانند از آستانه خدمت حق بیرون منه قدم، و جـز به رضـای او بـرنیار دَم ، که عـزّت، عـزّت او است و از دیگران همه ذلّ و عجـز و فنـا و عـدم!    

قضـا ، قضای اوست ، وحکم ، حکـم او، حکم دیگـران همه میل است و هـوی و ستـم!

خـدایا اگر تو فضل کنی دیگران چه داد و چه بیداد! و اگر تـو عدل کنی فضل دیگران چون باد.

 خداوندا ، آنچه من از تو دیده ام دو گیتی بیاراید، شگفت آنکه جان من بی تو نمی آساید!

تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرحمن الرحیم (17)

سوره17 : اســــــــرا

از ابـر وجـود ، قطره ای چند برما ببـار

بسـم الله الرحمـن الرحیـم

الله نام خـداونـدی است نام برتر از ناموران، راست نامـورتر از همه ناموران، کـردگار جهان و جهانیان و خداونـد همگان.

رحمـن است و دارنده آفریدگان، از دوستان و دشمنان، فـراخ بخشش در دو جهان.

 رحیــم است و مهرنمای و دل گشای، دوستان را راهنمـای، عـارفــان را سِرّ آرای،

نکو نام و بنده نواز، کریم و مهربان، در گفت شیرین و در علم پاک و در صنع زیبا و در فضـل بیکران.

ای بوده وهست و بودنی، گفتت شنیدنی، مهرت پیوستنی، و خودت دیدنی،

ای نور دیده، ولایت دل، نعمت جان و همیشه مهربان، نه ثنای تو را زبان، نه دریافت تو را امکان،

ای هم شغـل دل و هم غارت جان! خورشید شهـود یکبار از افقِ عیان برآر و از ابر وجود قطره ای چنـد برما ببـار. 

گر پای من ازعجـز طـلـبکارتو نیست

تا ظن نَبَـری که دل گرفـتارتـو نیست

گرفکــرکنی که جان خریدارتو نیست

نــه! دیده ما محـرم دیـدار تو نیست