تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرّحمن الرّحیم (33)

سوره33 : احـــزاب

آنچه کرد به سزای خویش کرد نه به سزای ما

بنام خـداونـدی که صنایع شیرین و بدایع زیبا کرد،

سرائرعـدم در صحـرای وجود آشکارکرد،

طبـایع متضـاد بسته آب و آتش و خاک و هـوا کرد،

از قطـره بـاران مرواریــد لالا کــرد،

و از آب دهان زنـبــور عسل مصفـــا کرد،

و از فضولات گاو دریائی عنبــر ســارا کرد،

و آب زلال را برون ز سنـگ خــارا کــرد،

و یاقـوت سـرخ را تعبیـه در صخره صمّا کرد،

عیش مردمان را مهنّـا و اسباب بندگی را مهیا کرد،

هـرچه می بایست عطا کرد و هـرچه شایسته بود پیدا کرد،

و آنچه کرد به ســزای خــویش نه به سـزای مــا کرد!

خـداونـدا ؛

در ذات بی نظیری، در صفات بی مانندی، وگناهکاران را آمرزگاری،

مفلسـان را رازداری، زیبــا صنـع و شیـرین گفتاری،

دانــای رازها، عاِلم اسرار، و معیـوبان را خریداری،

درماندگان را دستگیــر و بیچـارگان را دست یاری!

*************

ای مونس دیـده با ضمیـرم یـاری                          

 انـدر دل مـن نشستـهْ بیــداری

گر با دگـری قـرار گیرد دل مــن                         

  از جان خودش مبـاد برخـورداری

تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرحمن الرحیم (32)

سوره32 : سجــده

پادشاه بی وزیــر

بسم الله الرّحمــن الرّحیــم

بنام خداوندی که دانای هرضمیروسرمایه هرفقیـرودل گشای هرغمگیـن و بند گشای هـراسیراست،

گناهکاران را عــذرپـذیــر و افـتـادگان را دستگـیر،

در صنع بی نظیــر  و در حکــم بی مشیــر،   

در خـداونـدی بی شبیـه و در پادشاهی بی وزیـــر است.        

ای خـداونــدی که فلک وملک را نگاه دارنده توئی،

ای بـزرگی که از مــاه  تا ماهی دارنــده تــوئی،

ای کریمی که دعا را نیوشنده ( شنونده) تـوئی، و جفـا را پوشنده توئی،   

ای لطیفی که عطا را دهنـده توئی و خطـا را بـردارنـده تـوئی،

ای یکتــائی که درصفت جـلال و جمـال پاینــده تــوئی

عاصیان را شوینـده و طـالبان را جوینده تــــوئی .

تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرحمن الرحیم (31)

سوره31 : لقمــان

مهربان ترین مهـربانـان

بسم الله الرّحمــن الرّحیــم

خــداست آفـریـدگار  جهـــان،

خــداست روزی ده آفـریــدگان،

خــداست نگاهـدار زمیـن وآسمان،

خــداست کفـایت کننده کار بندگان،

خــداست راهنمـای مـؤمنـــان،

خــداست غیـب دان و نهــان دان،

خــداست آمـرزنــده گناهــان،

خــداست بخشـاینـــده مهـربان،

و خــداست مهربان ترین مهــربانان.

باء بســم الله اشــارت است به اینکـه بصیـرم کردار تو را می بینم!

و سیـن اشـارت به اینکه سمیعـــم گفتـار تـو را می شنـوم!

و میم اشارت به اینکه مجیبـم خواندن تو را اجابت می کنم!

به عبـارت دیگر بــاء اشــاره به بـرّ است و سیـن اشــاره به ســرّ و میـم اشـاره به منّـت،

گوئی خـداونـد قسم یـاد می کند به بـرّ خود با بنـدگان، بـه سـرّ خود با دوستان، و به منّت خـود با مشتـاقــان.

بنمـای رهی که ره نماینـده تـوئی                      

بگشـای دری که درگشاینـده تـوئی

زنگار غمان گرفت دل در بــر مـن                  

بزدای که دل ز غم زداینـده تـوئی

تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرّحمن الرّحیم (30)

سوره30 : روم

امـر ، امــر اوست

بسم الله الرّحمــن الرّحیــم

بنام اوکه جان را جان است و دل را عیــان،

بنام اوکه یاد او زینت زبانها است و مهـر او راحت روانها،

بنام اوکه وصال او به دو عالم ارزان است و هـرچه نه او است عین تاوان است ، و هرچه نه یاد اوست تخم غمان است ،

بنام اوکه وجـود او را علت نه، صنع او را حیلت نه، اوّلیت او را بدایت نه، وآخریت او را نهایت نیست!  در حکم او رَیـبَـت نه،  و در امر او شُبهَـت نیست،

بنام او که هرچه کند کس را به او حجت نه، و او را به هیچ چیز و به هیـچ کس حاجت نیست،

بنام او که هرچه خواهـد تواند، و هرچه تواند داند، یکی را بخواند، و یکی را براند! بر هیچ حکم در نماند، نه کس به او ماند و نه او به کس مـانـد که فرمود : لَیسَ کَمِثلِهِ شَیءٍ هیچ او را ماننـد نیست! 

نام تــو شنیـد بنــده دل داد به تو         

 چـون دید رخ تو بنده دل داد به تو! 

الاهی، تو آنی که از احاطت اوهام بیرونی و از ادراک عقـول مصونی، نه محاط ظنونی، نه مدرک عیونی، کارسـاز  هر مفتـونی و شـادسـاز هـر محـزونی، درحکـم بی چـرا، و در ذات بی چند، و در صفـات بی چــونی!

ای جوانمرد: بر قرب می نگـر تا انس زایـد،

 به عظمت می نگـر تا حرمت فـزاید،                                      

 میان این و آن منتظر می باش تا سَبَقِِ عنایت ، خـود چه نمـایـد،

که امـر،  امــر اوست از پیش و از پس!

تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرحمن الرحیم (29)

سوره29 : عنکبــوت

باران ابـر عنـایت

بسم الله الرّحمــن الرّحیــم

بسم الله، نام خـدا، اول باران ابـر عنایت است و نفس صبـح کرامـت، و گوهـر صدف معـرفـت،  و نشان از وجـود حقیقت،  

شـاهد بر مشاهـده روح ، دل را فتـح ، جان را فتـوح ، معرفـت را راه است و حقیقت را درگاه ، انبسـاط را در است و صحبت را سر، خـائـف را امـان است و راجی را ضِمـان.