تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرحمن الرحیم (11)  

س 10: یـونــس

درهجر تو کار ،  بی نظام است مرا

بسـم الله الرحمـن الرحیـم 

 خدایا ، عارف تو را به نـور تـو می داند، و درآتش مهـر تـو می ســوزد و از  ناز  باز نمی پردازد.

ابتدای کارها از خدا است و بازگشت هـمـه به خــدا ، یعـنی درآمد هـرچیـز در قــدرت او، و بازگشت هـمـه به حکــم او است، ازل به تقـدیــر او، و ابــد به قضـای او است.

درهجـر تـو کار بی نظـام است مرا

شیرین همه تلخ و پخته خام است مرا

درعالــم اگـر هــزار کام است مرا

بی نام تــو سربسر حـرام است مـرا

==============================================

س 11 : هــود

بشـارت تهدیـدآمیـز !

بسـم الله الرحمـن الرحیـم

خـدایـا ، گاه می گوئی فـرود آی ، گاه می گوئی گـریز، گاه فـرمائی بیـا ، گاه گوئی پرهیـز،

خدایا ، این نشان قربت است ؟ یا محض رستـاخیز؟ هـرگـز بشـارت نـدیدم تهـدیـد آمیـز! 

ای مهـربانِِ بردبار، ای لطیف نیک یار، آمدم به درگاه ، خــواهی به نازدار و خواهی خواردار،

حقیقت این کار همه نیاز است و حسرتی بیکران و دردی مادرزاد ،

در آن هم ناز است و هم گـداز،  هم رستاخیز نهان است و هم زندگانی جاودان ،

و بیقراری دل واجدان، بلای جان مقربان، حیرت عـلـم محققـان، احتراق عشق عارفان و سرگردانی جوانمردان،

سرگردانی آنان در این راه چنان است که کسی در چاهی بی ته افتد هرچند که در آن بیشتر میشود آن چاه بی ته تر میشود! که هرگز او را پای بر زمین نیاید!

همچنین روندگان در این راه همیشه روانند افتان و خیزان که هرگز ایشان را نه وقفتی، و در این راه نه سلوتی، و نه این دریا را قعـری، و نه این حدیث را غایتی است.

تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرحمن الرحیم (10)  

س 8 : انفـــــــــــال

معـــراج دلهــــا

بسـم الله الرحمـن الرحیـم 

بســـم الله کلمه تقوی است، معراج دلهاست، روشنائی راز اصفیاء است، شفای سینه اتقیاء است.

بســم الله، نور دل دوستان، آئینه جان عارفان، چراغ سینه موحدان ، آسایش رنجوران ، مرهم خستگان و شفــای درد و پــزشــک بیمــار دلان است.

خدایا، گرفتار آن دردم که تو داروی آن دانی، در آرزوی آن سوزم که تو سرانجام آن دانی، بنده آن ثنایم که تــو سـزاوار آنی، من در تــو چه دانم تــو دانی، تــو آنی که خود گفتی و چنانکه گفتی آنی!

چشمی که تــــو را دیـــد شــد از درد معـــافی

جــانی که تـــو  را یافـت شــد از مــرگ مسـلّـم

تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرحمن الرحیم (9)  

س 7 : اعــراف

نتیجه صدق در گفتن بسم الله

بسـم الله الرحمـن الرحیـم

گفته اند : چون بنده به صدق بسـم الله گوید بر هـرچه خوانـد راست آید  و آنچه خواهد یـابـد.

چندان نـاز است ز عشـق تــو در سرِ من

تا بر غلطـم   که عاشقـی تـــو  بـرِ من !

یا خیمـه زنــد وصــال تـو بـر در ِمن

یا در سـر کار  تـــو  شــود  این سر من

 تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرحمن الرحیم (8)  

رمــــز محبّــت

سوره 6 : انعــــــــــام

بسم الله الرحمن الرحیـم

نام پادشاهی است که پشت گرمی به سپـاه و عدد ندارد،

نام عزیزی است که از خویش و بیگانه و عدد عزّت نیابد،

اسم اعظــم است که زمـان ومـدت او را محصورنکند،

نام خـداونـدی است پـاینـده بی امد ، تـاونـده بی یار و مدد، درذات احمد است و درصفات صمد، بی شریک و بی مشیر و بی ولد، برتر از هـرچه خرد نشان داد، دورتر از هـرچه پنداشت بدان افتاد، پاک از هـراساس که تفکر و بحث نهاد، تفکر و بحث بعلم و عقل خود درذات و صفات وی حرام و تصدیقِ قبولِ منقول و تسلیم معانی در دین ما را تمام، این خود زبان علم است به اشارت شریعت،  که مزدور آنرا مایه، و بهشت جوانان را سرمایه. 

باز عارفان و خداشناسان را زبانی دیگر است، و رمزی دیگر،

زبانشان زبان کشف، و رمزشان رمز محبت به اشاره حقیقت.   

 زبان علم به روایت است و زبان کشف به عنایت، اهل روایت مزدور است و طالب حـور، و اهل عنـایت در بحـر عیــان غرقه نـور.

خـداونــدا ؛

اگرمزدور را بهشت حظّ است عارف را از دوست آرزوی یک لحظه است، 

اگرمزدور در بند سود و زیان است عارف سوخته به آتش بی دود است،

اگرمزدور از بیم آتش دوزخ درگداز است عارف سرتاسر همه ناز است .

تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرحمن الرحیم (7)  

س 5 : مائــــــــــده

عیب پـوش کارســاز

بسـم الله الرحمـن الرحیـم

واژه اسم برگرفته از( سمّـُو) و به معـنای رفعـت و بلند مرتبه بودن است ، اصل این واژه (سمّو) و جمع آن اسماء است.                                                                                                                                                                                     

(مجمع البیان جـلــد اول ص62)

بسـم الله الرحمـن الرحیـم

 نام خداوندی است که به هیچ چیز و هیچ کس نماند و به هیچ کار هیچ وقت درنماند دشمن پروراست ودوست نواز، از نهان آگاه و بیچارگان را پناه ، عیب پوش است و کارساز، یاد او آئین زبان و دیدار او زندگی جان و یافت او سرور جاودان، پادشاه است بی سپاه و استوار است بی گـواه.  

خــدایــا ؛ در سـرآب دارم  و دردل آتش، در باطـن نـاز دارم  و در ظاهر خواهش ، در دریـائی نشسته ام که آنرا کــران نیست، به جـان من دردی اسـت که آنرا درمـان نیست.