*** نـذر آقـا ***
کلام عشق
نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 908 )
ســوره 13 : رعــد ( مـدنـی ـ 43 آیه دارد ـ جزء سیـزدهم ـ صفحه 249)
( قسمــت چهـاردهـم )
شـادیِ جــاودان
جزء سیزد هــم صفحــه 254 ( آیه 39 )
بسم الله الرحمن الرحیم
یَمْحُو اللّهُ مَا یَشَاءُ وَ یُثْبِتُ وَ عِندَهُ أُمُّ الْکِتَابِ
تفسیـــر لفظـــی :
خدا آن چه را بخواهد محو یا اثبات مى کند و اصل کتاب نزد اوست
تفسیر ادبی و عرفانی :
بدان که شاهراه دین حقّ سه چیـــز است :
بیــــم و امیـــــد و دوستــــی !
بیم دار را گویند ؛ همی بترس!
امیدوار را گویند ؛ همی بجوی !
دوستدار را گویند ؛ همی بسوز !
و ســـــرانجــــــــــام ؛
ترسنده را گویند ؛ نتــــــرس !
که روز تــــــرس به سر آمـــد ،
امیدوار را گویند ؛ انـــدوه مدار که امیدت برآمد !
و درخت شادی به بَــر آمـــــــــــــد ،
و دوستدار را گویند ؛ شاد باش که شب هجران به پایان رسید ،
و بامــــداد وصـــــــــــال برآمـــــــــد .
این حالات ، هر یکی را در عالَم رَوشِ خویش ، عالَم محو و اثبات است .
از دل خائـــــــــــف ؛
ریــــــــــا می سِتَــرَد ، و یقیـــــــن می نهـــــــــد ،
بخـــــــل می سِتَــرَد ، جـــــــــــود می نهد ،
شَــــــــرَه می سِتَــرَد ، قناعت می نهد ،
حسد می سِتَــرَد ، شفقت می نهد ،
بیم می سِتَــرَد ، امنیت می نهد ،
از دل راجـــی (امیدور) ؛
اختیار می سِتَــرَد ، تسلیم می نهد ،
تفـــــــــرقت می سِتَــرَد ، جمــــــع می نهد ،
سرگردانیِ بنده می سِتَــرَد ، نورِ سَبَــق می نهد ،
از دل محبّ (دوستدار) ؛
رسوم انسانیت می سِتَــرَد ، شواهدحقیقت می نهد ،
صفات انسانی می سِتَــرَد ، صفات خـــدائی اثبات می کند ،
شواهـــد شمــــا را محو ، و شاهـــــد خود را اثبـــات می نماید ،
از شـــاهــــــد بنــــدگان می کاهد ، و شـــــاهـــــد خود می افزاید ،
تـا چنـــــــان که به اول ، خـــــــــــود بود ، به آخـــــر هم خـــــــود باشد !
خـــــــدایــــــــــــا ؛
جلالِ عزّتِ تو جای اشارت نگذاشت ،
محـــــو و اثبـــــات تو راه اضافت برداشت ،
تا کـــــم گشت آنچه را که بنده در دست داشت ،
خـــداونـــــدا ؛
زانِ تــو می فزود ، و زانِ رهی (بنده) می کاست ،
تا آخــــر ، همان ماند که از اول بود راست !
محنت ، همـــــه در نهـــــادِ آب و گِل ماست
پیش از دل و گِل چه بود ؟ آن حاصل ماست
خداوند جبّـــار و غفّـــار ، اول بنده را در دریای کشف و جلال ، به موج دهشت غرق کند ، تا در غلبه ی اُنس ، از خود رهـــــــا شود ، تا جائی که تـــــن صبـــر بر نتابد ، و دل با عقــــــل نپردازد ، و نظـــرِ تمیـــــز را نپاید ، و به سان مستان به وادی دهشت سر در نهد ، تشنــــه و سرگردان ، گهی گریـــان گهی خنــدان ! نه فراغتی که دلِ رمیده را باز جوید ، و نه مساعدی که بخت خود با وی باز گوید ، و به زبان انکســــار به صفت افتقـــــار همی گوید :
خــــــــــداونــــــــــدا ؛ این سوزِ ما امروز دردآمیـــــــز است ، نه طاقت سر بردن ، و نه جای گــریـــــز است ،
خــــــــــدایــــــــــــا ؛ این چه تیــــــــغ است که چنین تیــــــــز است ؟ نه جــای آرام و نه جــای پرهیـــــــز است ،
کـــــــــریمـــــــــــــا ؛ منـــــزل مــــــا چنین دور است ، همراهان برگشتند که این کار غرور است ، گر منزل ما سرور است ، این انتظار ، سور است ، و این محنــــتِ بالای محنـــــت ، نـُــــورٌ عَلی نُــور است !
باز به نظر لطف در میان جان بنده نِگَرَد ، و بنده از آن سُکر به هوش آید ، آرمیده ی الطاف عنایت ، و افروختــــه ی نـــــور مشاهـــدت گردد ، از خود بـــــــــازرستــــه ، و دنیـــــا و آخـــــرت از پیش او برخاستـــــه ، به نسیـــــمِ اُنس زنــــــده ، و یـــادگار ازلــــــــــــی دیـــــده ، و شــــادیِ جاودان یافتـــــــه ، گوید :
خـــــــــدایــــــــــــا ؛ گاه از تو می گفتم ، گاه می نیوشیدم ، میان لطف تو و جرم خود می اندیشیدم ، و کشیـــــــــدم آن چــــــــــه کشیــــــــــدم ، همه نــــــوش گشت چون آوای تــــــو شنیدم .
موضوع :
نظر ()
طول ناحیه در قالب بزرگتر از حد مجاز