نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 951 )                                                                               

ســوره 15 : حجـــر ( مـکّــی ـ 99 آیه دارد ـ جزء چهــاردهم ـ صفحه 262 )

    ( قسمــت پانـزدهـــــم )

 بیـم دهنــده

    ( جزء  چهارد هــم صفحــه 266 آیه 89 )

بسم الله الرحمن الرحیم

وَ قُلْ إِنِّی أَنَا النَّذِیرُ الْمُبِینُ

   تفسیـــر لفظـــی :

و بگو من همان هشدار دهنده آشکارم

   تفسیر ادبی و عرفانی :

                      بگـو ای محمّــد ؛

که منـــم بیـــم دهنـــده ی آشکار !

این کلمه ی (من) جز اهل صفوت و تمکین

و ارباب صدق و تسلیم ، دیگـری را مسلّم نیست،

یعنی کسانی که در عالـم تفــریــد،

از عـیــن جمع نَفَس زنند ،

علایــــق و خلایـــــق منقطـــــع دانند ،

اسبـــــــاب را مضمحـــــــــل،

و حـــــدود را متلاشی

و اشارت و عـبـارت را متناهی دانند !

به یکبارگی دل بسوی حق پرداختـــه ،

و غیر او بگذاشتـــــه ،

که فــرمــــــود :

بگــو خــــدا و دیگران را واگــــــذار

(قُلِ اللهُ ثُــــــمَّ ذَرَهُـــــم)

نوشته اند یک روز جابــــــر ابن عـبـدالله انصاری

(از صحابه ی خاص و جد اعلای خواجه عبدالله انصاری نویسنده این تفسیر)

بر در سرای رســــول خـــــــدای در می زد

حضرت فرمود کی بر در است ؟

جابـــــــر گفت : مـــــــــــن !

رسول خـدای از گفتن و شنیدن آن کلمه کراهـت داشت ،

و به جابـر فـــرمود :

تـــــو گـفـتــــــــی منــــــــــم؟

من باری نگویــم من منــــــــم !

فـرمان آمد از جبّــــار کائنـــــــات که :

بگو من منم ! بیـــــم دهـنـــــــده ی آشکار !

ای محمّــد؛

تــــو دیگـری و کار تو دیگـر است،

تو را مسـلّـــم داشتیم که گوئی من منم ،

زیرا تـــو به مـــا و بـرای مــا هـستی !

در اخبـــار معـراج آمده که :

در خـلـوت قــرب حــق 

بر بساط انبساط این راز برفـت که :

ای محمّــد ؛

تـــــــــو برای مـــــــــــن باش چنان که نبودی !

مــــــن برای تــــــــو باشم همچنان که از ازل بوده ام !

و این همان است که فـرمــــــــود :

                          ای محمّــد ؛

از مشرکان روی بگــردان،

یعـنـی باش برای مـــــــاو بگـــــو به مـــــــا ،

و چون با مـــــــا و برای مـــــــا بودی،

پس به جز با مـــــــا با کسی پیوند نداشته باش

و آن چه مـــــــا تو را به آن خاص گردانیدیم

تصریح و اظهــــــــــــار کن

و محبت مـــــــا را نسبت به خودت اعـــلان نما !

( اَلّلهُمّ َصَلّ ِعَلی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَعَجِّل فَرَجَهُم )

انتـظــار

از غــــم دوست ، در این میکده فــــریاد کشم

داد رس نیست کـه در هجــــر رخش داد کشم

داد و بیــــداد که در محفـل مــــا رنـدى نیست

کــــه بــــرش شکوه بــرم ، داد ز بیــداد کشـم

شادیــــم داد ، غمم داد و جفـــا داد و وفــــــا

 بــا صفـــا مـــنّت آن را کـه به مــن داد ، کشم

عـــــاشقم ، عــــاشق روى تو ، نه چیز دگرى

بــــار هجــــــران و وصالت به دل شاد ، کشم

در غمت اى گل وحشىِ من ، اى خســرو من

 جــــور مجنــــون ببـــــرم ، تیشه فرهاد کشم

مُـــــردم از زنـــدگىِ بى تــو که با من هستى

طــــرفه ســرّى است که باید برِ استــاد کشم

سال هــــا مــى گــــــذرد ، حادثـــه ها مى آید

انتظـــــارفـــــــرج از نیمـــــه خــــــرداد کشـــم

( دیوان امام خمینی [ره] ص 154 )

نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 950 )                                                                               

ســوره 15 : حجـــر ( مـکّــی ـ 99 آیه دارد ـ جزء چهــاردهم ـ صفحه 262 )

  ( قسمــت چهاردهـــــم )

بیـزاری از دنیـای کفّـار

  ( جزء چهارد هــم صفحــه 266 آیه 87 )

بسم الله الرحمن الرحیم

لاَ تَمُدَّنَّ عَیْنَیْکَ إِلَى مَا مَتَّعْنَا بِهِ أَزْوَاجًا مِّنْهُمْ وَلاَ تَحْزَنْ عَلَیْهِمْ وَاخْفِضْ جَنَاحَکَ لِلْمُؤْمِنِینَ

   تفسیـــر لفظـــی :

و به آن چه ما دسته‏ هایى از آنان [کافران] را بدان برخوردار ساخته‏ ایم چشم مدوز

و بر ایشان اندوه مخور و بال خویش براى مؤمنان فرو گستر

   تفسیر ادبی و عرفانی :

                                          ای محمّــد ؛

این زینت دنیـــــــــا کـــه از کافـــــــران دریـــــــغ نداشتیـــــــــم ،

تـــــــو نیــــک در آن منگـــــــر ، و به وی انس مگـیـــــــــــر ،

چشـــم تــــــــو از آن عزیـــــــــز تـــــــــر است کـــــــه ؛

بدان ها نِگـَـرَد که مـــــــــــــا ننگــریستـــه ایم ،

یا آن پسندد که مــــا نپسندیده ایم !

در خبـــــر است که :

مصطفی(ص) چنــان با این آیــــه ادب گرفت ؛

که شب معراج همه ی نعمت هـــای بهشت بر او عـرضه کردند ،

به هیـــــــچ چیـــــــــز آن هــــــــا توجــــــه نکرد ،

چه آنجا که دوستی بر کمـــــال بُـــوَد ناچار در آن غــیــــرت بُــوَد !

موسی از خـداونــد دیـــــدار خواست لَن تَرانی شنید !

سپس جواب آمد که هرگز مرا نخواهی دید !

ولی به مصطفی(ص) فرمود :

                     ای محمّــد ؛

دیـده ای که با آن به مـــا نگــری به عاریت به کس ندهی ،

چه ؛ که لذت های دنیـــا و نعمت های این جهان ،

ارزش آن را ندارد که آن ها رخت خویش در دیده ی تو نهند !

... وَ اخفِض جَناحَکَ لِلمؤمنین

خفض جناح کنــایـــه از خوش خُـلـقــی و خوی نیک است ،

و اشارت است به کمـال خـوی و غایت شفقت پیغمبر(ص) بر مـــــردم ،

چنان که در جنگ اُحُــــــد با این که چندین زخم برداشتـــه بود ،

دامـــــن رحمت خـــــــــــــود را بســـــــط داد ؛

و گفت : خـداونـــــــــــــــدا ؛

قــــــــــوم مــــــــرا هـدایت کن که ناداننــــــــــد !

تفسیر آیه شریفه از تفسیـــر نـــــور :

نهـــى، همه جا بعد ارتکاب عمـــل  نیست ، بلکه گاهى نیز براى هشدار و پیش‏گیرى است .

پیامبر اکرم صلى الله علیه  وآله هرگز رغبتى به دنیاى کفار نداشت ، لذا نهىِ خداوند ، به معناى هشدار است  که دیگر مؤمنان چشم به دنیاى کفار ندوزند .  پیامبر اکرم صلى الله  علیه وآله فرمودند : هر کس به آن چه در دست دیگران است خیـــره شود همّ و غمّ او  زیاد شده و ناراحتیش درمان نمى‏شود .  یکى از سفارشات  اکیـــد قــــرآن به پیامبر صلى الله علیه وآله و مومنین ، سفارش به نرمش و رحــــم و صبـــر، نسبت به اهـــل ایمـــــان است . از جمله : « واصبر نفسک مع الذین یدعون ربهم » با کسانى که همواره پروردگارشان را مى‏ خوانند ، شکیبایى کن . « اذلة على المؤمنین » با مؤمنان فروتن هستند . « رحماء بینهم » با همدیگر مهرباننـــد.   کلمه‏ ى « ازواج » شامل مرد و زن هر دو مى‏شود و ممکن است اصناف مردم و کفار منظور باشد .
1 ـ در برابر امکانات دیگران ، بر توانایى‏ ها و امکانات خود تکیــــه کنید!

[ برای رفع مشکلات اقتصادی به بیگانگان چشم امید نداشته باشید ، و تنها راه رفع مشکلات را رفع تحریم ها ندانید ، به توانائی های خود تکیه کنید ... ]

 تو که قرآن دارى ، « اتیناک سبعاً » به دنیاى کفار دل نبند ، « و لا تمدن...  »
2 ـ به نعمت‏ هاى دنیــــوى خیـــــره و وابستــــه نشوید . « لاتمدن عینیک »

(زیرا دنیـــــا هم کم است « قلیل » ، هم زودگذر است « عرض » ، هم غنچه ‏اى است که براى کسى بطور کامل باز نمى‏ شود «زهرة الحیوة الدنیا »
3 ـ خیـــره شدن سبب علاقه و دلبستگى مى‏شود.(نگاه نکن تا دل اسیر نشود) « لاتمدّن عینیک » (گناه و انحراف راباید از سرچشمه جلوگیرى کرد) ز دست دیده و دل هر دو فریـــاد   که هر چه دیده بیند دل کند یـــاد

4 ـ  کسى مى‏تواند مردم را به معنویت سوق دهد ، که خود گرفتــــار مادیات نباشد « لاتمدن عینیک » (خطاب آیه به پیامبر است)
5 ـ  کسانى که به سراغ دنیــــا مى‏روند ، به آن نمى‏رسند . « ازواجاً منهم »
6 ـ براى کسانى که قابل هدایت نیستند ، نباید غصه خورد. « لاتحزن »
7 ـ  تواضع و نرمى در برابر دنیا و دنیاپرستان ، هرگز . « لاتمدن ... »

ولى در برابر دینداران همواره . « واخفض جناحک للمؤمنین »
8 ـ  رهبر و مربى باید در برابر مردم ، نرمش و عطوفت داشته باشد. « واخفض ... »

برگرفته از تفسیر شریف نـــــور اثر حجة الاسلام استاد قرائتی (حفظه الله)

نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 949 )                                                                                

ســوره 15 : حجـــر ( مـکّــی ـ 99 آیه دارد ـ جزء چهــاردهم ـ صفحه 262 )

  ( قسمــت سیزدهـــــم )

قــدرِ قـــرآن

( جزء چهارد هــم صفحــه 266 آیه 87 )

بسم الله الرحمن الرحیم

وَ لَقَدْ آتَیْنَاکَ سَبْعًا مِّنَ الْمَثَانِی وَ الْقُرْآنَ الْعَظِیمَ

   تفسیـــر لفظـــی :

و به راستى به تو سبــع المثــانى [سوره فاتحه] و قــرآن بزرگ را عطا کردیم

   تفسیر ادبی و عرفانی :

بعضی مثانی را (طبق آیات مخصوص) به ؛

هفت کرامـــت که خــداونــــــد به پیامبــــــر (ص)

عطا فرموده ؛ تفسیــر کرده اند

و آن هـــا عبــارتنــــــــد از :

1 ـ هدایت و نصرت ،

2 ـ نبوّت و رسالت ،

3 ـ رأفت و رحمت ،

4 ـ بصیـرت و فراست ،

5 ـ وقــــار و متــانـت ،

6 ـ محبّـت و صـداقت ،

7 ـ حضــور و قـــربت ،

... وَالْقُرْآنَ الْعَظِیمَ

قـــدرِ قــــرآن ؛ عظیم است که خداوند تبارک وتعالی ؛

ده نـــام از نـــام های خویش را به آن داده است ؛

و آن ده نام عباتند از  :

عزیز ، حکیم ، مُهَیمِن ، حقّ ، نور ، مجید ،

مبین ، کریم ، عظیم ، اَحسَنَ الحدیث .

آن گاه خــــــود را گفت : خــداونــــد ماننـــــــــد ندارد ،

و قـــــــــرآن را گفت : ماننــــــــد آن نتواننـــد آورد !

گویند ؛ وقتی در دریـــــــا موجی عظیم برخاست ،

و طوفـــــــانی خطــــــــرنـــــــاک برپـــا شــــد ؛

مسافرین کشتی همه در پیِ نجات خویش بودند ،

یک نفر از آن میان ، قرآن را بالای دست نگاه داشت ،

و گفت : خـــداونــــــــــدا ؛

ما را غــرق می کنی در حالی که قـــرآن تــــو با ما است ؟

در حــال ؛ دریــــا آرام شد و همگی سالم ماندند !

تفسیر آیه شریفه از تفسیــر نــــــــور :

در روایات شیعـه و سنى آمده است که مراد از « سبعـاً من‏ المثانى » سوره مبــارکــــه حمـــــد مى ‏باشد . زیرا این سوره در هر نمـــــاز دو بـــــار خوانده مى‏ شود و دو بــــار نـــــازل شده است .

در روایتى آمده که خداونـــد مى‏ فرماید :

من سوره حمـــد را میان خــــود و بنــــده ‏ام دو قسمت کرده ‏ام ؛

نیمى از آن در مورد من است و نیمى از آن به بندگانم ارتباط دارد.

از « بســـم‏ اللَّه » تا « مالک یوم الدین » مربوط به خـــــــداست ،

و از « ایّاک نَعبد » تا آخـــــــر ســــــــوره ؛

که اظهار عبودیت و استمداد و دعا است مربوط به بندگان می باشد .

البته بعضى گفته ‏اند مراد از « مثانى » خود قـــــرآن است،

«سبعاً من ‏المثانى» به معناى هفت آیه از قرآن است،

که همان سوره مبــارکــــــــه حمـــــــــد باشد.

و دلیل این سخن آیه « اللَّه نزل احسن الحدیث کتاباً متشابهاً مثانى » یعنى خداوند بهترین حدیث را نازل کرد ، کتابى که آیاتش متشـــابـــه و هماهنــــگ و تکرارى است.

پیامبر اکرم‏ صلى الله علیـه و آله فرمودند :

 « من اعطاه اللَّه القرآن فَراى اَنّ رجلاً اعطى افضل مما اعطى فقد صغّر عظیماً و عظّم صغیراً »

 یعنى کسى که خداوند به او قــــــــرآن عطا کند و چنین تصور کند که به دیگرى چیز بهترى داده شده ، قــــــرآنِ بـــــــــزرگ را کوچـــک شمرده و غیـــــر قـــــرآن را که کوچـــــک است ، بــــــزرگ دانستــــه است.

برگرفته از تفسیر شریف نـــــور اثر حجة الاسلام استاد قرائتی (حفظه الله)

یاد دوست

یــاد روزى که به عشـق تـــو گرفتــــــار شدم

از سرخـویش گــذر کرده ، سـوى یــــار شدم

آرزوى خـَــم گیسـوى تـــــو ، خَــم کــرد قــدم

بـــاز ، انگشت نمـــــاى ســـــر بـــــازار شـدم

طُـرفـه روزى که شبـش با تـــــو به پایان بردم

 از پــــى حســــرت آن مـــــونس خمّــار شدم

با که گویم که دل از دورى جانــــان چه کشیـد

 طاقت از دست بــرون شد که چنین زار شدم

یـــار در میکــده ، بایــد سخــن دوست شنیـــد

طــوطى بــــــاغ چــــــه دانـد ، برِ دلـــدار شدم

آن طـــرب را کـه ز بیمـــــارى چشمــت دیـــدم

فـــــارغ از کـــوْن و مکان گشتم و بیمـــار شدم

( دیوان امام خمینی [ره] ص 144 )

نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 948 )                                                                                 

ســوره 15 : حجـــر ( مـکّــی ـ 99 آیه دارد ـ جزء چهــاردهم ـ صفحه 262 )

  ( قسمــت دوازدهـــــم )

نـور فــراست

( جزء چهارد هــم صفحــه 264 آیه 50 )

بسم الله الرحمن الرحیم

وَ أَنَّ عَذَابِی هُوَ الْعَذَابُ الأَلِیمَ

   تفسیـــر لفظـــی :

و این که عذاب من عذابى است دردناک

   تفسیر ادبی و عرفانی :

ما را هم نـور عــزّت است هم نــار عــزّت !

به نورعــــــزّت دوستـــان را نــوازش کنیــــــم ،

و به نــار عــزّت دشمنـــــان را بســـــــوزانیـــم ،

به نورعـــــزّت لختـی را آب عنـــایت روانیــدیـم ،

به نــار عــزّت گروهی را هجـــران انگیختیــــــم ،

این نورعــــــزّت ، به نــور فـــــراست توان دید ،

که آن در این قرآن ، آیاتی برای اهل فراست است .

اقســـــــام فــــــــراست :

فراست بر ســــه وجــــــــــه است :

اول ؛ فراست تجربتــــی ؛ و این همه ، ممیـــزان را بُـــوَد ،

دوم ؛ فراست استدلالی ؛ و این همه ، عاقـــلان را باشد ،

سوم ؛ فراست نظـــــری ؛ که خـــــاصّ مؤمنـــــان باشد ،

که مؤمنــــــــان آن را در دل دارنـــــــد ،

که فــــــرمــــــــــود :

از فراست مؤمـــن بپرهیــــزید که او به نــــور خــــــــــدا نظر دارد .

فراست تجربتی ؛

بر دیـــده هـــا یا شنیــــــده هــــا یا به خِـــــرَد دریافتـــــــــن است ،

فراست استدلالی ؛

قیــــاس شرعی است در دیــــن و قیـاس عقلی است در غیر دین ،

فراست نظری ؛

برقی است که در دل مؤمـــن تابد ، و حجــــــاب ها را بر دارد ،

تا لختی از آن چه غیــــــب است بر او کشـــف شود ،

و این خاصّ انبیاء و اولیاء و صدّیقان است !

ای جوانمــــــــــرد ؛

بدان که فراست قرینه ی بصیرت است ،

و بصیــــــرت همــــان فهــــــــم عمیـــــق است !

و بصیـــــرت لازمــه ی زندگی و حیـــات دنیــــــــوی است .

بصیرت از نگاه امام کاظم علیه السلام :

در دین خــــــدا دنبــال فهـــم عمیــــق (بصیرت) باشید ،

زیــــــــرا کــــــــه فهــــــــمِ عمیــــــــــقِ دیـــــــــن ،

کلیـــد بصیـــرت وبینـــایى و کمــال عبــــــادت ،

و سبب تحصیـــــــل درجـــــــــــات بلنـــــد ،

و مراتب بزرگ در امور دین و دنیاست.

و برتــــرى فقیــــه بر عابـــــــد ،

مانند برترى آفتــاب است بر کواکب ،

و کسى که در دینش فهــم عمیــق نجوید ،

خداونـــــد از هیـــــــچ عمــــــل او راضی نشود .

نمونه هایی از فراست نظری :

 1 ـ [ عصر بیست و یکم بهمن 1357 که رژیم شاهی حکومت نظامی را از ساعت 8 شب به  4 بعد از ظهــر تغییر و اعلام کرد ، امام خمینی قُدِّسَ سِرُّهُ از روی آن فــــــــــراست دریافتند که توطئـــــــه ای عظیم در کار است ، لذا فرمودند : به این حکومت نظامی اعتنائی نکنید و مردم بریزند در خیابانها .... و این شد آغاز پیروزیِ نهائیِ انقلابیونِ مسلمانِ پیـــــروِ امـــام خمینی ! (گویا رژیم قصد داشت در آن روز مردم را در خانه ها محبوس و انقلابیون و سران نهضت را دستگیر و زندانی و اعدام نماید ) و امام با آن فراست خود عمق توطئه را دریافت و خنثی کرد ]

2 ـ بزرگی گوید : روزی در جامع بغداد با گروهی از مریدان در خدمت عارف بزرگی گرد آمده بودیم ، جوانی به مسجد داخل شد ، سخت زیبا و ظریف و نیکو روی و خوش صحبت ،  مریدان او را به خود راه دادند ، او با آنان بنشست و سخن های نیکو بگفت ، و خدمت های نیکو کرد ، چنان که دل های بعضی را ربود ! عارف بزرگوار به مریدان گفت : گمان دارم این جوان یهودی است ! این سخن بگفت و از جمع ما برخاست و بیرون شد ! جوان پرسید : مراد چه گفت ؟ مریدان آن چه را که شیخ گفته بود باز گفتند ، جوان برخاست و به پای شیخ افتــاد و مسلمــــــان شد ! آن گاه گفت : ما در کتاب خویش خوانده بودیم که ؛ فراستِ راست گویان هرگز خطــــــا نمی کند ، من آمدم و امتحان کردم ، تا ببینم در بین شما مسلمانان ، صاحب فراستی هست ؟

3 ـ عارفی بزرگ گوید : در بادیــــــه رفتــــم و رنـــــج ها کشیدم ، تا به مکّـــــه رسیدم ، خودبینی و خودپسندی (عُجب) در نفس من پدید آمد ! پیــــرزنی مرا دید و گفت : ای فلان ؛ من با تو در بادیــــــه همسفر بودم ، و با تو سخن نگفتم تا تو را از ذکــــــــر  باز ندارم ، پس این گونه وسوسه ها (عُجب) را از خود دور کن !

4 ـ عارفی دیگر گوید : به عیادت شیــــخ بیمــــــــاری رفتـــم ، او را در حالِ رقّت باری یافتم ، پیش خود گفتم ؛ این شیـــخ چگونـــــه با این حـــــال زار و نــــزار بهبودی یابد ؟ شیخ گفت : فللانی ؛ این اندیشه هـــای سست از خاطر خود دور کن ! که خــــدای را لطف های پنهانی بسیـــــــــار است !

5 ـ از عالمی بزرگوار پرسیدند ؛ فراستِ متفرّسین از چه سبب باشد ؟ گفت : از آن سبب که خداوند فرمود : وقتی انسان را آفریدم ؛ روحِ خود را در آن دمیدم ، و این اثــــــــرِ روح خــــدا است و به همین جهت به فرشتگان امر کردم تا آدم را سجده کنند ، پس هرکس از آن نـــــــــور بهــــره منــــــد تــــــــر است در فــــــــراست تـوانــاتــــــــــر است !

که گفتـــــــــــه انـــــد :

هرکس چشـــــــم از حــــــــرام بپوشد ،

و نفس را از شهـــــــــوات نگاه دارد ،

و مراقبتِ باطــــــن را دوام دهد ،

و به ظاهر شرع عمـــل کند ،

و روزیِ حــــلال خـــورَد ،

هرگز در فراست خطــــــــــا نکنـــــــــــــــد !

نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 947 )                                                                                

ســوره 15 : حجـــر ( مـکّــی ـ 99 آیه دارد ـ جزء چهــاردهم ـ صفحه 262 )

  ( قسمــت یازدهـــــم )

منـزلـت نیکـوکـاران

  ( جزء  چهارد هــم صفحــه 264 آیه 49 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم  

نَبِّئْ عِبَادِی أَنِّی أَنَـا الْغَفُـورُ الرَّحِیــمُ

   تفسیـــر لفظـــی :

به بنــــدگان من خبـــر ده که منـــــم آمرزنــــده مهـــــربــان

   تفسیر ادبی و عرفانی :

چون حال پرهیــزکاران و گنــاه کاران را در قیــامت بیان فرمود ؛

و عُلُــــــــوّ مرتبـــــت و منـــــــــزلــــــت نیکـــــوکــــاران ،

و دل شکستگــــیِ بـــــدکاران را روشن ساخت ؛

دل شکستگان را به این آیت جبران نمود که ؛

ای محمّــــد ؛ به بنــــــــدگان من بگـــو :

که من با گذشت و آمــرزنـــده و مهــربانـــم .

و اگـــر مطیعـــــان را شکـــر گزارم ،

عاصیان را هم عفو گزار و بخشنده کارم ! 

نه فضل مــــا را پایان ، نه محابــــا را کران !

آن چه ابتــــــــدا بود ، امـــروز همـــان !

ابـــــری است از بــــرِ یـــــــــــاران ،

مؤمنـــــــــان را جــــــــاودان ،

بر مؤمنان لطیف هستم و مهربان ،

و بیگانگان را جبّــــارم و دادستـــــــان !

تفسیر آیه از علامه فقید طباطبائی (ره) :

نَبِّئْ عِبادِی أَنِّی أَنَا الْغَفُورُ الرَّحِیمُ

مقصوداز کلمه" عبــــادى" بطورى که از سیاق آیات استفاده مى‏شود مطلق بندگان است، ...

[سبب اینکه نباید از غفران و رحمت الهى مایوس و از عذاب و مکر او دل آسوده بود این است که هیچ مانعى جلوگیرى و محدود کننده اراده و مشیت خدا نیست ]

پس با این حال دیگر جائــــــز نیست کسى از مغفرت او مایوس و از رَوح و رحمتش ناامید گردد ، زیرا نمى‏ توان این یاس و نومیدى را به مانعى که جلو مغفرت خـــــدا را بگیرد توجیه نمود ،

تنها چیزى که مایه وحشت است و باید هم باشد تـــرس از خــــود خــــداى تعالى است. هم چنان که بعد از آیه مربوط به مغفرت و رحمت که دارد : " لاتَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ" دنبالش فرموده" وَ أَنِیبُوا إِلى‏ رَبِّکُمْ"

و نیز کسى نیست که عذاب او را سبک شمرده ، یا احتمال دهد که روزى خداى تعالى نتواند عذاب کند و یا از مکر او ایمن شود ، چون خدا غالب بر امر خویش است" وَ اللَّهُ غالِبٌ عَلى‏ أَمْرِهِ" و کسى نمى‏ تواند از مکر او ایمن شود مگر مردم زیانکار : فَلا یَأْمَنُ مَکْرَ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْخاسِرُونَ"

برگرفتـه از تفسیر المیزان : مرحوم علامه طباطبائی (ره) ص 265 و 266

شهـره شهـر

بـــه کمنـــــــــد ســر زلف تو ، گرفتار شــدم

شهــــره شهر به هر کوچـــه و بـــازار شـدم

گــــــر بـــــــرانــــــى ز درم ، از در دیگـر آیـم

 گــر برون راندى‏ ام ، از خانـــه ز دیوار شدم

مستى علـم و عمـل رخت ببست از سر من

تـــا کـــه از ساغر لبریز تو ، هشیــــار شدم

پیش مــــــن هیچ به از لذّت بیمـارى نیست

تـــا ز بیمــــــارى چشمان تو بیمـــــار شدم

نشـود بــر ســـر کـــــوى تــو بیـــابم راهى

 از دم پیـــــر ، در این راه ، مــــددکار شـــدم

دامــن از آنچـــه کــــه انباشتــه ‏ام ، برچیدم

تا کـــه خجلت زده در خدمت خمّـــــار شدم

 ( دیوان امام خمینی [ره] ص 143 )

مولای من ؛