اهـل تمکیــن - بوستــــــان ادب و عرفــان قـــــــرآن

اهـل تمکیــن

نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 1017 )

ســوره 17 : اســـرا ( مـکّــی ـ111آیه دارد ـ جزء پا نزدهم ـ صفحه 282 )

( قسمــت سی ام )

اهـل تمکیــن

( جزء پانزد هــم صفحــه 292 آیات 107 و 109 )

بسم الله الرحمن الرحیم

(107 ) قُلْ آمِنُواْ بِهِ أَوْ لاَ تُؤْمِنُواْ إِنَّ الَّذِینَ أُوتُواْالْعِلْمَ مِن قَبْلِهِ

إِذَا یُتْلَى عَلَیْهِمْ یَخِرُّونَ لِلأَذْقَانِ سُجَّدًا

( 109 )وَ یَخِرُّونَ لِلأَذْقَانِ یَبْکُونَ وَ یَزِیدُهُمْ خُشُوعًا

ترجمــه لفظـــی :

(107) بگو [چه] به آن ایمان بیاورید یا نیاورید بى‏ گمان کسانى که پیش از [نزول]آن

دانش یافته ‏اند چون [این کتاب] بر آنان خوانده شود سجده‏ کنان به روىدر مى ‏افتند

(109) و بر روى زمین مى‏ افتند و مى ‏گریند و بر فروتنى آنها مى ‏افزاید

نگاه ادبی و عرفانی :

از آستان جلال احدیّت ،

اشاره به استغنای رَبِّ عِــزَّت از طاعت بندگان است ،

می فرمـــــایـــــــد :

ما را هیچ نیازی به ایمان آنان نیست !

خواه ایمان آورند خواه نــــه !

ما را به ایمان شما حاجت نــه ،

هنوز رقمِ وجود بر هیچ موجودی نکشیده بودیم که ؛

جمــــال مـــاشاهـــــــد جــلال مــــــا بود ،

خود بخود ، خود را بسنده بودیم ،

امروز هم که خلق را بیافریدیم ،

همانیم که (دیروز که نیافریده بودیم) بودیم ،

بی نیاز به خود ؛ پیش از سبب ،

و بی نیاز بر کمال ؛ پیش از طلب !

کــــــــــه ؛

قُل هُوَاللهُ اَحَــــــد ، اَللهُ الصَّمَـــــــــــد ...

وَ یَخِرُّونَ لِلأَذْقَانِ یَبْکُونَ ...

گریستن ؛ حال مبتدیان است و صفت روندگان ،

هرکسی بر حسب حـــــــــــال خود ،

و هر رونده ای به اندازه ی کردار خود گِـــریَـــــــد ،

چنان که توبــــــه کار ، در گنــــــــاه خود می نگرد ،

و از بیــــــــــمِ کیفـــــــــــر می گریــــــــــد !

طاعت کار ؛ در طاعت خود می نگـــــــــرد ،

و بر فترت و سستی و تقصیر و کوتاهی و تنبلیِ خود می گرید !

او بر خاتمت کار می گریــــد که فــــــردا با من چه خواهند کرد ؟ !

عــــــــــارف ؛ در ســابقــــــه ی ازل می نـــگـــــــــرد ،

و بر غفلت خود می گــریــــــــد ! و می گوید :

آیا در ازل بر من چه خواندند و چه راندند و چه قضا کردند ؟

این ؛ همـــــــه بر راه رونـــــــــدگان است ،

و نشانی بر ضعــفِ حـــــــــالِ ایشان !

امّا ربودگانِ از خویشتن و اهلِ تمکین را ، گریـــــــه ، نقص باشد !

نوشتــــــه انــــــد :

روزی عارفی با زن خود در خانه نشسته بود که عارفی دیگر وارد شد ، زن خواست خود را بپوشاند که عارف گفت بنشین ، او را از تو آگاهی نیست ! عارف وارد شد و با دوست خود نشست و سخن می گفتند تا این که آن عارف گریستن آغاز کرد ، عارف به زن خود گفت : اینک خود را بپوشان که او به هوش آمد ! و از ناآگاهی خارج شد !!!