نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 992 (
ســوره 17 : اســـرا ( مـکّــی ـ111آیه دارد ـ جزء پا نزدهم ـ صفحه 282 )
( قسمــت پنجـــم )
دست آویـز امیــدواران
( جزء پانزد هــم صفحــه 282آیه 4 و7 و 8 )
بسم الله الرحمن الرحیم
وَ قَضَیْنَا إِلَى بَنِی إِسْرَائِیلَ فِی الْکِتَابِ لَتُفْسِدُنَّ فِی الأَرْضِ مَرَّتَیْنِ وَ لَتَعْلُنَّ عُلُوًّا کَبِیرًا
تفسیـــر لفظـــی :
و در کتاب آسمانى[شان] به فرزندان اسرائیل خبر دادیم که قطعا دو بار در زمین فساد خواهید کرد
و قطعا به سرکشى بسیار بزرگى برخواهید خاست
تفسیر ادبی و عرفانی :
حکم راندیم و کار از غیب بیرون آوردیم ؛ تا به خلق بنمائیم که ؛ آن همه ما بودیم و همه مائیم ، در ازل ما بودیـــم و در ابــــــد مائیم ؛ نیــــــک و بــــــد به اراده ی مـــــــا است ؛ ســـــود و زیــــــان به تقــــــدیــــر مـــــا است، کائنــــات ، محکــــــوم و مقهــــــورِ تصــریـفِ مـــا است ،
از ازل تا جــــاودان ، علم مـــــا بر همـــه روان ، و مـــا بـــر همـــــــه حکــــم ران ،
اراده ی مـــــــا دهنــــده ی فـــــرمــــان ، وجود و عدم خلایق بر درگاه جــلال مـــا یکسان !
نه در هستـــــیِ آنــــان مـــــــا را منفعت ، و نه به منفعت آنان محتـــــــاجیــــم ،
نه در نیستیِ آنان ما را مضرّت ، و نه مضــــرّت آنــــان بر مـــــــا کاردان !
و نه کمالِ عزتِ ما را به طاعت خلق حاجت !!!
کــــــــــــه ؛
(7) ...إِنْ أَحْسَنتُمْ أَحْسَنتُمْ لِأَنفُسِکُمْ وَ إِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا ...
اگرخوبی کنید ثــــــواب آن را خود کسب کنید ، و اگر بــــــــدی کنید عـــــــــذاب آن را خود جلب کنید !
جـــلالِ عزّتِ احدیت ، و کمــالِ جمالِ صمدیّت ، از آن عزیــــــــزتر و پــــــــاک تر است که ؛
نه طاعتِ مطیعـــــــان ، او را نفعــــــ ی بـــــوَد ! و نه از معصیتِ عاصیـــــان ، او را گزنـــدی و زیـــانـــی باشد !
اگر نیکمـــــرد و جوانمــــرد باشی ، خــــــود ســـــــود کنی ،
و اگر بـــد عهــد و نامـــرد باشی ، بر خود زیـــان آوری !
که گفتــــــه انـــــد :
هرکس برای خود ؛ کاری کنــد ؛
بـــرای خـــــــــدا کـــاری نکـــــــــرده !
و هــــرکس بــــرای خـــــــــدا کـــار کنـــــــد ؛
بــــــرای خـــــــــــــود ؛ کـــــار کــــــــــــرده است !
آن کس که خود را نبیند و برای خود نخواهد ؛
پس کارهایش برای خــــدا خواهد بود !
یکی از بزرگان گفتـــــه :
کارکنان در دنیــــا چنـــــد قسمنــــد ؛
و هرکــــــدام در کار کردن ، از راه کارِ خود ؛
لـــذّت و نتیجـــــه ای را طالبنــــــــد !
چنــــان کـــــه :
نـــــادان از راه غفلـــــــــت !
کارگــــــر از راه عــــــــادت !
ترســــــو از راه حســــرت !
متـــوکّل از راه فــــراغــت !
زاهــــــد از راه خـلــــوت !
و دوست از راه محبّـــــت !
لــــــــــــــذّت بـــــــرنــــــد ،
و هیچ یک از آن ها از راهِ خــــــدا ،
و بـــرای خــــــــدا ؛ کــــــار نمی کننـد !
مگر شمـــــــــاری کمی از مـــــــــــردم ،
... وَ قَلِیـــــــــلٌ مِن عِبادِیَ الشَّکُــــــــــور ....
در هر حال نباید امید را از دست داد ؛
که امیدواران را امیدی برای نجات هست ،
که فرمـــــــــود :
(8) عَسَى رَبُّکُمْ أَن یَرْحَمَکُمْ وَإِنْ عُدتُّمْ عُدْنَا وَجَعَلْنَا جَهَنَّمَ لِلْکَافِرِینَ حَصِیرًا
امید است که پروردگارتان شما را رحمت کند و[لى] اگر [به گناه] بازگردید
[ما نیز به کیفر شما] بازمىگردیم و دوزخ را براى کافران زندان قرار دادیم
این آیـــــــــت ؛
امیـــــــدواران را دست آویزی است قـــوی ،
و نــــــــــواختـــــــی است نیـــــــک ،
آن خدائی که به فضل خویش ،
تو را رایگان بیافرید ،
و به نعمت خود بپروریــــد ،
و به لطف خود در عنایت خود بداشت ،
و از آفـــت هـــــــا و بـــلاهــــــــــا نگاه داشت ،
امیــــــد است که سرانجـــــــــام نیــــز رحمــــــت نمایــــــد ،
و کاری را که خود درگرفته به فضل خود به سر بَرَد ،
و آن نهـــــــالی را که خــــــود کاشتـــه است ،
به آب لطف و محبت نگـــــــــاه دارد !
موضوع :