نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید  ( 992                                                                        

ســوره 17 : اســـرا ( مـکّــی ـ111آیه دارد ـ جزء  پا نزدهم ـ صفحه 282 )


( قسمــت پنجـــم )


دست آویـز امیــدواران


  

( جزء پانزد هــم صفحــه 282آیه 4 و7 و 8 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم 

وَ قَضَیْنَا إِلَى بَنِی إِسْرَائِیلَ فِی الْکِتَابِ لَتُفْسِدُنَّ فِی الأَرْضِ مَرَّتَیْنِ وَ لَتَعْلُنَّ عُلُوًّا کَبِیرًا


   تفسیـــر لفظـــی :

 

و در کتاب آسمانى[شان] به فرزندان اسرائیل خبر دادیم که قطعا دو بار در زمین فساد خواهید کرد

و قطعا به سرکشى بسیار بزرگى برخواهید خاست


تفسیر ادبی و عرفانی :

 

حکم راندیم و کار از غیب بیرون آوردیم ؛ تا به خلق بنمائیم که ؛ آن همه ما بودیم و همه مائیم ، در ازل ما بودیـــم و در ابــــــد مائیم ؛ نیــــــک و بــــــد به اراده ی مـــــــا است ؛ ســـــود و زیــــــان به تقــــــدیــــر مـــــا است، کائنــــات ، محکــــــوم و مقهــــــورِ تصــریـفِ مـــا است ،

از ازل تا جــــاودان ، علم مـــــا بر همـــه روان ، و مـــا بـــر همـــــــه حکــــم ران ،

اراده ی مـــــــا دهنــــده ی فـــــرمــــان ، وجود و عدم خلایق بر درگاه جــلال مـــا یکسان !

نه در هستـــــیِ آنــــان مـــــــا را منفعت ، و نه به منفعت آنان محتـــــــاجیــــم ،

نه در نیستیِ آنان ما را مضرّت ، و نه مضــــرّت آنــــان بر مـــــــا کاردان !

و نه کمالِ عزتِ ما را به طاعت خلق حاجت !!!

کــــــــــــه ؛

(7) ...إِنْ أَحْسَنتُمْ أَحْسَنتُمْ لِأَنفُسِکُمْ وَ إِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا ...

اگرخوبی کنید ثــــــواب آن را خود کسب کنید ، و اگر بــــــــدی کنید عـــــــــذاب آن را خود جلب کنید !

جـــلالِ عزّتِ احدیت ، و کمــالِ جمالِ صمدیّت ، از آن عزیــــــــزتر و پــــــــاک تر است که ؛

نه طاعتِ مطیعـــــــان ، او را نفعــــــ ی بـــــوَد ! و نه از معصیتِ عاصیـــــان ، او را گزنـــدی و زیـــانـــی باشد !

اگر نیکمـــــرد و جوانمــــرد باشی ، خــــــود ســـــــود کنی ،

و اگر بـــد عهــد و نامـــرد باشی ، بر خود زیـــان آوری !


که گفتــــــه انـــــد :

هرکس برای خود ؛ کاری کنــد ؛

بـــرای خـــــــــدا کـــاری نکـــــــــرده !

و هــــرکس بــــرای خـــــــــدا کـــار کنـــــــد ؛

بــــــرای خـــــــــــــود ؛ کـــــار کــــــــــــرده است !

آن کس که خود را نبیند و برای خود نخواهد ؛

پس کارهایش برای خــــدا خواهد بود !

یکی از بزرگان گفتـــــه :

کارکنان در دنیــــا چنـــــد قسمنــــد ؛

و هرکــــــدام در کار کردن ، از راه کارِ خود ؛

لـــذّت و نتیجـــــه ای را طالبنــــــــد !

چنــــان کـــــه :

نـــــادان از راه غفلـــــــــت !

کارگــــــر از راه عــــــــادت !

ترســــــو از راه حســــرت !

متـــوکّل از راه فــــراغــت !

 زاهــــــد از راه خـلــــوت !

و دوست از راه محبّـــــت !

لــــــــــــــذّت بـــــــرنــــــد ،

و هیچ یک از آن ها از راهِ خــــــدا ،

و بـــرای خــــــــدا ؛ کــــــار نمی کننـد !

مگر شمـــــــــاری کمی از مـــــــــــردم ،

... وَ قَلِیـــــــــلٌ مِن عِبادِیَ الشَّکُــــــــــور ....

در هر حال نباید امید را از دست داد ؛

که امیدواران را امیدی برای نجات هست ،

که فرمـــــــــود :

(8) عَسَى رَبُّکُمْ أَن یَرْحَمَکُمْ وَإِنْ عُدتُّمْ عُدْنَا وَجَعَلْنَا جَهَنَّمَ لِلْکَافِرِینَ حَصِیرًا

امید است که پروردگارتان شما را رحمت کند و[لى] اگر [به گناه] بازگردید 

[ما نیز به کیفر شما] بازمى‏گردیم و دوزخ را براى کافران زندان قرار دادیم

این آیـــــــــت ؛

امیـــــــدواران را دست آویزی است قـــوی ،

و نــــــــــواختـــــــی است نیـــــــک ،

آن خدائی که به فضل خویش ،

تو را رایگان بیافرید ،

 و به نعمت خود بپروریــــد ،

 و به لطف خود در عنایت خود بداشت ،

و از آفـــت هـــــــا و بـــلاهــــــــــا نگاه داشت ،

 امیــــــد است که سرانجـــــــــام نیــــز رحمــــــت نمایــــــد ،

 و کاری را که خود درگرفته به فضل خود به سر بَرَد ،

 و آن نهـــــــالی را که خــــــود کاشتـــه است ،

 به آب لطف و محبت نگـــــــــاه دارد !




موضوع :