بسم الله الرحمن الرحیم

هر سال گامی نزدیک تر به آخـرت

 بِســــمِ اللهِ الــرَّحمــنِ الــرَّحِیــم

وَالعـادِیاتِ ضَبحاً، فَالمـُـورِیاتِ قَدحاً،

فَالمُغِـیـراتِ صُبحــــــــاً،فـَـاَثـَـرنَ بِهِ نَقعـاً،

فَـوَسَـطـنَ بِهِ جَمعـاً، اِنَّ الاِنســـــانَ لِـرَبِّهِ لَکَنـُـودٌ،

سـوگـنــد به اسبان غازی که همی تازند و با آواز در تاختن همی نَفَس زنند،

سـوگـنــد به آن اسبان آتش افروز از سنگ  با سُنب های خود،

سـوگـنــد به غارت کنندگان دشمن در بامداد،

              آنگاه که بر هـامونِ دشمن گـَرد انگیختند،

              پس از آن در میان سرای دشمن بر هم فـرو آمـدند،

سـوگـنــد به همه ی این ها که آدمی ، خــــدای خــود را ناسـپــــاس است.

وَالعـادِیـاتِ ضَبحـاً،

این عادیات که خـداونــد به آن ها سـوگـنــد یاد کرده،

یا اسب های مجاهــدان است

یا راحـلـه های حاجـیــان !

چون مرکب های ایشان را این شرف و مرتبت است

که خـداونــد به آن ها قـســم یاد کند !

شـرف و منزلت غـــازیــــان (1) و حاجیــــان را که دانـد؟

و کدام زبان از درجات آنها عـبـارت پردازد؟

آری؛

هـرکـس در راه اطاعت حق رود

عجب نباشد که در رعایت او باشــد! 

آن غــــازی که برای اعتــــــلای اســـــلام

تن رهـــــــــا و جــــــــان فـــــــدا کنــــــــد

و سینــــــه ی خود را هـدف تیـــرهای بــلا سازد ،

و یا آن حاجی که کوس رحیل فـرو کوفته،

خانمــــــــان را وداع گفتــــــــه،

ترک همسـر و فـرزند و کسب و کار نموده (2)،

به کعـبــه ی شرف رسـیـده،

رداء تجـریــد برافکـنــده،

لبّیــــــک تفــرید زده،

و همه چیز خود را  به خــــــدای خـویـش  سـپــــرده است.

 -----------------------------------------------------------------------------------------------

(1) غازی : غزوه کننده ، مجاهد در راه خدا ، رزمنده

(2) حاجّ واقعی ، نه این که در حج هم بفکر مال و منال و اهل و اولاد و مادیات باشد و از لحظه خروج از منزل تا برگشت دائم تلفن در دستش و با خانه و دفتر و تجارتخانه اش در تماس باشد !!!

اِنَّ الاِنسانَ لِـرَبِّهِ لَکَنـُـودٌ،

خـداونــد سـوگـنــد یاد میکند که :

این آدمی کـنـود و کـفــور است

یعنی ناسپاس و ناپاک از کار دین است!

همیشـه غـافــل ،

و به جهـل و حـرص و بخـل نائــل،

روز روشن را به گـنـاه سیاه کرده !

شب دراز را به خواب غـفـلـت کوتاه کرده !

درگاه رحمت خـداونــد را گذاشته !

و به خیمه و خرگاه و خانه و دستگاه روی نهاده!

شاد به آن است که ســـال نـــو در آید!

و شادیش بیفزایــــــــد !

خود ندانـد و نیندیشـد که هـر نَفَسی که بر می آید

گامی به مرگ نزدیکـتـر می شود!

و هـر روز منزلی از راه آخـرت می پیماید!

هر نوروز که آید یک سال از عمر او کاسته و به مرگ نزدیکتر می شود

آیا نمی داند که چه عـَقـَبـَــه هائی در پیش دارد؟

که باید از آن بگـذرد؟

سکـرات مرگ ،

حسرات قیامت ،

هیبت دوزخ ، 

که رســول خـدا (ص) فـرمودند:

اگـر آنچـه مرا در شب معـراج دیـدار بر آن افتاد

شما را ده یکِ آن دیـــــــــدار بودی،

روز و شب دیــــده ی شمـــــا اشکـبــار بودی!

و خنده ی شما اندک و گریه ی شما بسیار بودی!

مسکین آدمی؛

بی حــذر است از این که خبــر ندارد،

خبر ندارد از آنکه خطــر ندارد،

آن روز بدانــد که دانستن ثمـر نـدارد،

آنگــــــاه دریابــد که دریافـتـــن اثـــر نــدارد! 

خـــدایـــــــــا ؛

آن روز که می توانستم ندانستم

و امـــــروز که می دانـــــــــم نمی توانـــــم !

پس غیــــــر از تـــو چه کسی درد مـــــــــــرا می داند؟

و علاج آن را می توانـــــــد ؟

غیر از تو چه کسی را دارم که مشکلم را حل کند ؟

الهی و ربی من لی غیرک ؟

اسئله کشف ضری والنظر فی امری ؟

 آتش به دل انـدر زدی و نفت به جان

آنگاه بگـوئی که تو را هست امان !

تبــریک یا تسلیــت ؟!

 در گوش من صحیفه ی تبریک عید گفت :

سالی دگر ز عمر تو ای بی خبر گذشت !

 نشکفته غنچه های بهار امید و عشق

دیدی که عمر همچو نسیم سحر گذشت ؟

 روح کهن نه تــــــازه شود از حلــول عیـــد !

راح کهــن بیـــــار که آبـــــم ز سر گذشت !

 تبریک نیست تسلیت است این که دوست را

گویی : خوشا ز عمر تو سالی دگر گذشت !

امیـــدواریــــم در ســــــال جــدیــــــد ،

که با نام زیبای فاطمه (س) آغاز و با این نام پایان می پذیرد

ضمن تسلیت این ایام به دوستان و مخصوصاً به محضر مقدس

آقا و مولایمان حضرت مهدی (عج)

توفیق بهره برداری بیشتر از عمرمان حاصل،

و سالی به معنـــــای واقعی مبــــارک و پر برکت،

توأم با معنویت و رحمت و مغفـــــرت برای مان باشد.

السلام علیــک یا اباصــالح المهـــدی 

جانـــــــان من !

 قائـم آل محمّـد (ص)

محبــوب دل هـا ، منجـی انسان ها

 هـر ســال را به این امیـــد آغاز می کنیم

که شـایـد تـــــو در این ســـال بیــــایی

و کام تشنــگان عـدالـت را سیـــراب نمـــــایی

برای تعجیل در فرج مبارکتــــان دعا می کنیـــــــم

برای سلامتی و خشنودی امـــام و مقتــــدا و مولایمان

 قائـم آل محمّـــــد (ص)

و برای تعجیل در فـــرج مبــــارکشان

دو رکعت نماز مخصوص و یکصد صلوات

نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 888 )                                                                       

ســوره 12 : یوسـف ( مـکّــی ـ 111 آیه دارد ـ جزء دوازدهم ـ صفحه 235 )

    ( قسمــت سی و یکـــــم )

روش محـاسبـه ی خــدا

جزء سیزد هــم صفحــه 246 آیه 23   ) 

بسم الله الرحمن الرحیم

قَالَ لاَ تَثْرَیبَ عَلَیْکُمُ الْیَوْمَ یَغْفِرُ اللّهُ لَکُمْ وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

 تفسیـــر لفظـــی :

[یوسف] گفت امروز بر شما سرزنشى نیست‏

خدا شما را مى ‏آمرزد و او مهربانترین مهربانان است

 تفسیر ادبی و عرفانی :

                                     گفتــــه انــــــد :

روش محاسبه ی خــــدا با مؤمنــان در روز قیــــامت ،

همانند محاسبـــه ی یوسف است با برادران !

یوسف به برادران گفت :

آیا دانستیــد با یوسف چه کردید ؟

خداونــــد هم فرماید :

ای بندگان من ؛ دانستیـــد در دنیــــا چه کردید ؟

یوسف چون برادران را به گناه خویش خستو دید ؛

از کَــرَم خود جز این روا نداشت که گفت :

امـــــروز بر شمـــــا گنــــــاهی نیست !

وقتی که یوسف را این گذشت و کرم رسد ؛

پس اَکرَمُ الاَکرَمِین و اَرحَمُ الرّاحِمِین را ســــزاوارتـــــــر !

که در مورد خجلت و شرم زدگی بندگان فرماید :

امروز بر شما ترسی نیست و اندوهگین مباشید !

لا خَوفٌ عَلَیهِم وَ لا هُم یَحزَنُونَ

( آیه 62 سوره مبارکه یونس )

دولت عشق

مُــــرده بُــــدم زنــــده شدم گِریـه بُــــدم خنده شدم

دولت عشــــق آمــــد و من دولت پاینـــــده شــــدم

دیده ی سیــــر است مرا جـــــان دلیــــر است مـرا

زهـــره شیــــر است مــــرا زهــــره تابنـــــده شدم

گفت که دیوانــــه نـــه‌ای لایـق این خانـــه نــــه‌ای

رفتـــــم و دیوانـــــه شدم سلسلــه بندنـــده شدم

گفت که سرمست نه ‌ای رو که از این دست نه‌ ای 

رفتــــم و سرمست شــــدم وز طرب آکنـــده شدم

گفت که تو کشتــــه نــــه‌ای در طرب آغشته نه‌ای

پیش رخ زنـــده کنش کشتــــه و افکنـــــــده شدم

گفت که تـــو زیـــــرککی مست خیــــالی و شکی

گـــول شدم هــــول شدم وز همـــه برکنده شدم

گفت که تو شمع شدی قبلــــه این جمـــع شدی

جمــــــع نَیَـــم شمــــع نَیَــم دود پراکنــــده شدم

گفت که شیخــی و سَــری پیش رو و راهبــــری

شیـــخ نَیَــــم پیش نَیَـــم امــر تو را بنـــده شدم

گفت که با بال و پــــری من پــــر و بالـــت ندهم

در هوس بـــال و پـــرش بی ‌پــر و پرکنـده شدم

گفت مــــرا دولت نــــو راه مــــرو رنجـــــه مشو

زانک من از لطف و کـــرم سوی تـــو آینده شدم

گفت مـــرا عشق کهــــن  از بر مــــا نقـــل مکن

گفتم آری نکنــــم ساکــــن و باشنــــده شــــدم

چشمــه خورشیــــد تویـی سایـــه گهِ بیــد منم

چونک زدی بر سر من پست و گدازنـــــده شدم

تابش جـــان یافت دلـــم وا شد و بشکافت دلم

اطلس نــــو بافت دلم دشمن این ژنــــده شدم

صورت جـان وقت سحـــر لاف همی ‌زد ز بطـــر

بنـــده و خربنـــده بُــدم شـــاه و خداونده شدم

شکــر کنــد کاغــذ تـــو از شکـــر بی‌حــــد تــو

کمنـــد او در بر مــــن با وی ماننـــــــــده شدم

شکر کنــد خــــاک دژم از فلک و چــرخ به خـم

کز نظـــــر و گــــردش او نـــور پذیرنـــده شدم

شکر کنــد چــرخ و فــلک از ملک و ملک و ملک

کز کرم و بخشش او روشن بخشنـــده شــدم

شکر کند عــارف حــق کز همه بردیم سبـــق

بر زبـــر هفت طبق اختـــر رخشنـــده شــدم

زهــره بُـدم مـــاه شدم چرخ دو صد تاه شدم

یوسف بـــودم ز کنـون یوسف زاینـــده شدم 

از تــو ام ای شهره قمر در من و در خود بنگر

کز اثر خنـــده ی تــــو گلشن خندنـــده شدم

باش چو شطرنج روان خامش و خود جمله زبان

کز رخ آن شاه جهــان فــــرّخ و فرخنــــــده شدم

[ نقل از دیوان شمس ]

نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 887 )                                                                      

ســوره 12 : یوسـف ( مـکّــی ـ 111 آیه دارد ـ جزء دوازدهم ـ صفحه 235 )

  ( قسمــت سی ام )

   هر کُنِشی را واکنشی است !

جزء سیزد هــم صفحــه 246 آیه 88 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم

فَلَمَّا دَخَلُواْ عَلَیْهِ قَالُواْ یَا أَیُّهَا الْعَزِیزُ مَسَّنَا  وَ أَهْلَنَا الضُّرُّ وَجِئْنَا بِبِضَاعَةٍ مُّزْجَاةٍ

فَأَوْفِ لَنَا  الْکَیْلَ وَتَصَدَّقْ عَلَیْنَآ إِنَّ اللّهَ یَجْزِی الْمُتَصَدِّقِینَ

 تفسیـــر لفظـــی :

پس چون [برادران] بر او وارد شدند گفتند : اى عزیز به ما و خانواده ما آسیب  رسیده است

و سرمایه ‏اى ناچیز آورده ‏ایم ، بنابراین پیمانه ما را تمام بده و بر ما تصدق کن

که خدا صدقه ‏دهندگان را پاداش مى‏ دهد

 تفسیر ادبی و عرفانی :

برادران یوسف این بار که به کنعان بازگشتند ،

بنیامین را به اتهام دزدی در مصر بگذاشتند !

و قصّه را با یعقوب بگفتند ،

یعقـــــــوب گفت :

این چه داغ است که دگر بار ؛

بر جگر سوختـــــــــه ی این پیر غمگین نهادید ؟

گاه عذر گرگ آورید و گاه عذر دزدی !

از خاندان نبوّت دزدی نیاید

که نقطـــــــــه ی نبوّت جز در عمل عصمت نیفتد ،

شما را باز باید رفت که از این حدیث بویی همی آید !

آنـــــــان گفتنــــــــد :

ما را بر آن درگاه ، آبرویی نیست !

مگر تو نامه ای بنویسی ،

که نامه ی تو را ناچـــــار حرمت دارند ،

یعقوب نوشت :

بنام خداوند بخشنده ی مهربان ، از یعقوب اسرائیل پسر اسحاق پسر ابراهیم خلیل به عزیز مصر ؛

خانواده ای هستیم که پیوسته بلا در خاندان ما است ،

جدّم ابراهیم را دست و پا بستند و در آتش نمرودیان انداختند ،

خداوند آتش را بر او سر و سلامت کرد !

عمویم اسماعیل را کارد به گلویش نهادند تا ذبحش کنند ،

خداوند برای او فدیه (گوسفند) فرستاد تا بجای او ذبح نمایند !

و اما خودم ؛ مرا پسری بود محبوب ترین فرزندان ، برادران او را به صحرا بردند

و پیراهن خون آلود او را برایم آوردند و گفتند او را گرگ خورده !

چشمان من از اندوه فراق او سفید شده ،

پس از او مرا پسری بود هم مادر او ، که باعث تسلّی و دلجویی من بود ،

او را هم برادران بردند و برگشتند و گفتند : چون دزدی کرده به فرمان شما او را زندانی کرده اند ،

در صورتی که ما خانواده ای هستیم که نه دزدی می کنیم و نه از میان ما دزد زائیده می شود .

پس اگر فرزندم را به من باز نگردان در حق تو دعائی می کنم که درد آن تا هفتمین فرزندت برسد !

فرزندان یعقوب آن نامه را به یوسف دادند ،

یوسف چون آن را خواند ؛

او را اشک در چشم آمد و بغض در گلو ،

برقع از روی برداشت و تاج از سر فرو نهاد و گفت :

این عتاب ما تا آن گاه بود که ؛

شفاعت آن پیر پیغمبر در میان نیامده بود ،

اکنون که شفاعت او آمده ،

بگوئید : با یوسف چه کردید ؟

آنان را شک و تردید در دل آمد که ؛

نکند این یوسف باشد !!!

گفتند : آیا تو یوسفی ؟

گفت : آری من یوسفم و این برادر من است ،

و شما برادران من هستید !!!

نوشتـــــــــه انـــــد :

چون یوسف بنیامین را به نام دزدی باز گرفت ؛ هرچند برادران کوشیدند و وسائل برانگیختند ، و حرمت پیـــریِ پــــــــدر شفیع آوردن ، تا مگر یکی از آنان را به جای بنیامین نگه دارد نپذیرفت ،

این جمله اشارت است به این که ؛

فردای قیامت هرکس به فعل خود مسئول است ، و به گنـــــــــاه خـــــــــود مأخــــــــوذ ، نه پدر برای فرزند ، و نه فرزند برای پدر باشد سود ، و کیفـــــر اعمـــــال هر کس را باید خودش ببیند ، این بود که یوسف گفت : پناه بر خدا که من کسی را به جای کسی دیگر بگیرم ! و به زور نگاه دارم ، کسی را نگیرم جز آن کس که جام شاهی را در متاع او یافتیم !!

نقـــــــل شـــــــده :

چون کاروان کنعانیان خواست از دروازه ی مصر بیرون شود ، منادی آواز داد : اِنَّکُم لَسارِقُونَ ... شما دزدید ! کاروانیان گفتند : چه شده ؟ چه کسی دزد است ؟ گفتند : شمـــــــــا دزدیــــــــد !!!  لذاست که چون یوسف بردران را دزد خواند ، خداوند بر زبان برادران راند که ؛ اگر بینامیندزدی کرده برای این است که ؛ برادرش (یوسف) نیز دزد بوده !

و داستان دزدی یوسف چنین بود که ؛

زمانی که کفالت یوسف با عمه اش بود ، و یعقوب خواست او را از خواهر بگیرد و نزد خود آوَرَد ؛ و خواهر به باز گرداندن یوسف راضی نمی شد ؛ تدبیری اندیشید ، و کمربند اسحاق را که نزد خود داشت ؛ زیر پیراهن یوسف بر کمر او بست ، و او را نزد برادر (یعقوب) باز گردانید ، سپس رفت و برگشت و اظهــــــار داشت : کمربند اسحاق که نزد من بوده مفقــــــود شده ! و من به یوسف نظر دارم ! پس از جستجو چون کمربند را بر کمر یوسف یافتند ، طبق حکم و سنت دیرین ، یوسف را در اختیار صاحب کمربند (عمه) گذاشتند ! و یوسف نیز از همین تدبیر و حکم استفاده نمود ، و جام شاهی را در متـــــــــاع بنیامین نهاد ؛ و سپس او را به عنوان دزد نزد خود نگه داشت !!!

در این داستان عبــــرت این است که ؛

چون یوسف برادران را دزد خطاب کرد ؛

آنان نیز او را دزد نامیدند ،

که هر کُنِشی را واکنشی است !

دوران چهل ساله ی فراق یعقوب به سر آمد ،

و دوران هزارو دویست ساله ی فراق شیعیان به سر نیامد !

چــــــــــرا ؟

نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 886 )                                                                    

ســوره 12 : یوسـف ( مـکّــی ـ 111 آیه دارد ـ جزء دوازدهم ـ صفحه 235 )

  ( قسمــت بیست و نهـــم )

بـوی گشـایـش می آیـد

جزء سیزد هــم صفحــه 245 آیه 87 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم

یَا بَنِیَّ اذْهَبُواْ فَتَحَسَّسُواْ مِن یُوسُفَ وَ أَخِیهِ

وَ لاَ  تَیْأَسُواْ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِنَّهُ لاَ یَیْأَسُ مِن رَّوْحِ اللّهِ  إِلاَّ الْقَوْمُ الْکَافِرُونَ

 تفسیـــر لفظـــی :

اى پسران من بروید و از یوسف و برادرش جستجو کنید و از رحمت‏ خدا نومید مباشید

زیرا جز گروه کافران کسى از رحمت‏ خدا نومید نمى‏ شود

 تفسیر ادبی و عرفانی :

ای فرزندانم ؛ بروید جستجو کنید ،

از او نشان و خبـــــر گیـــریـــــد ،

با جمعِ حواسِ خود او را بجوئید ،

شایــــد با چشم تان او را نبینید ،

با گوش ؛ باشد که نام و یاد او را بشنوید ،

یا با بینی ؛ شاید بــــــــوی او را ببوئیــــد ،

بروید و از از روح خدا نومید نباشید ،

محنت به غــایــت رسیـــد ،

کارد به استخوان رسید ،

بــــوی گشـــایش می آید

ای قافله ؛ چون روی به سوی سفر آرید

مــــا را به شمـــا آرزوئی هست ؛ برآرید

زان یوسفِ کنعـــانیِ در مصــر نشسته

یک بار به یعقـــوب ، غریوان خبــــر آرید

یعقوب آن سخن را از بهر آن گفت که ؛

از مهر دل خویش ، مهــــر دل ایشان را نظاره کرد ،

ندانست که مِهــــرِ یوسفی را سینــه ی یعقوبی باید ،

از بهر آن که جمال یوسفی را هم دیده ی یعقوبی شاید .

مردِ بی حاصل ، نیـابد یار ِ با تحصیل را

سوزِ ابراهیـــــم باید درد اسماعیل را

آتش فــــراق

بیــدل کجــا رود ، به که گوید نیاز خویش؟

با  ناکسان چگونه کنـد فاش ، راز خویش ؟ 

با عــــــــاقلانِ بى‏ خبر از ســــوز عاشقى 

 نتــوان درى گشود ز سوز و گــداز خویش

اکنــــــون کـــه یار راه ندادم به کوى خود

مـــــا در نیـاز خویشتن و او به نــاز خویش

با او بگــــو که : گوشه چشمى ز راه مهـر

 بگُشـــا دمى به سوختـه ی پاکباز خویش

مـــا عاشقیم و سوختـه ی آتش فـــــــراق 

آبــــى بریز ، با کف عاشق نــــواز خویش

بیچاره ‏ام ز درد و کسى چاره ساز نیست

 لطفـــى نماى ، با نظر چاره ساز خویش

با مـوبدان بگو : ره ما و شما جــــداست

ما با ایـــاز خویش و شما با نمــاز خویش

[ دیوان امام خمینی (ره) ص 132 ]

نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 884 )                                                                       

ســوره 12 : یوسـف ( مـکّــی ـ 111 آیه دارد ـ جزء دوازدهم ـ صفحه 235 )

  ( قسمــت بیست و هفتــــم )

پاداشِ چشـم های گریـان

جزء سیزد هــم صفحــه 245 آیه 84 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم

وَ تَوَلَّى عَنْهُمْ وَقَالَ یَا أَسَفَى عَلَى یُوسُفَ وَابْیَضَّتْ عَیْنَاهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ کَظِیمٌ

 تفسیـــر لفظـــی :

و از آنان روى گردانید و گفت اى دریغ بر یوسف

و در حالى که اندوه خود را فرو مى ‏خورد چشمانش از اندوه سپید شد

 تفسیر ادبی و عرفانی :

چشمان یعقوب از اندوه فراق یوسف سفید شد .

آری ؛ یعقوب برای بنــــــده ی خــــــدا گریست ،

چشمان از دست داد !

لیکن داوود بهـر خــــــــدا گریست ،

چشمان از دست نداد !

گریستن از بهر حقّ دو قسم است :

گریستــــن به چشــــم ؛ و گریستــــــــن به دل ! 

گریستن به چشم ؛ گریستـــن توبـــه کاران است ،

که از بیـــم دیــــدار خـــدا بر گنـــــاه خویش گریند ،

گریستن به دل ؛ گریستـــــن عارفــــان است ؛

که از بیـــم دیــــدار خـــدا بر جلال و عظمت خویش گریند !

به بیان دیگر ؛ گریـــه ی تائبــــان از حسرت و نیــــاز است ،

و گریــــه ی عارفـــــان از راز و نـــــــاز !

مصطفی (ص) فرمودند :

فردای قیامت چشم ها از هـــــول رستاخیــــز ،

و فزع اکبر همه گریان بوَد ؛ مگــــر چهـــــــار چشــــم : 

یکی ؛ چشم جانبــازِ فداکاری که در راه خـدا زخـم بر وی آید

دوم ؛ چشمی که از حــــرام ها فرو گیرنــــد تا به ناشایست ننگرد

سوم ؛ چشمــــی کــــه از عبـــــادت شب پیوستـــــــه بی خـــــواب بوَد

چهارم ؛ چشمــــی کـــــــــــه از بیـــــــــــم (عقوبت) خــــــــدای گــــریـــــــــد !

داوود نبی (ع) گفت :

خدایا ؛ پاداش کسی که گریـــه کنـــد ،

و اشک بر گونــــــه اش روان گردد چیست ؟

نــــــــدا آمد ؛ پاداش او این است که ؛

از فَـــزَع اکبــــــر در روز رستاخیــــز ایمـــــن است !

و گونه ی او بر آتش حـــــرام است !

همچنین روایت شده که خداوند فرموده :

به عزت و جلال خودم سوگنــــد که ؛

هیچ بنــده ای از بیم من نگریست مگر آن که ؛

آن گریه را در نــور قـــدس خود به خنده بدَل کردم !

خداوند در این آیت فرمود :

چشمان یعقوب سفیــــد شد ،

و نفرمود کـــــــــور شد !

زیرا کوری در حقیقت نابینائی است که ،

دل ها را کور می کند ، نه دیده ها را !

و یعقوب را بینائی و روشنائی دل بر کمال بود ،

اما چشمانش از مشاهده ی جز یوسف در حجاب !

که در عالَم عشق ؛ چشم عاشق در غیبت معشوق ؛

از جــــــــز او در حجــــــــــاب بـایـــــــد !

که دیگری را دیدن در مذهب دوستی ،

عین شرک است و نفاق !

که گفتـــه انــــــد :

رسم عاشق نیست با یک دل دو دل برداشتن !

مــا را ز برای یــــــار بود دیـــده به کار

اکنون چه کنم به دیده بی دیدن یــــار

خــدایـــــا ؛

در سر گریستنـــــی دارم دراز !

ندانم که از حسرتگریَــــم یا از نــــاز !

گریستــــن از حســـــرت نصیب غریب است ،

و گــــــــــریستـــن شمــــــــع بهــر نـــــــــاز !

از نـــــــــاز گریستـــــــــن چون بُــــــوَد ؟

این قصّــــــــــــه ای است دراز !