تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرّحمن الرّحیم (67)

سوره67 : ملک

قصـر مشتـاقـــان

این آیت، آیتِ پادشــاهی است

که اگر نقاب پادشــاهی بگشاید

وجلال خـــدائی او پیــدا گردد  

برهرچه آن جلال افتد دمار از وی برآورد !

 و رقـم نیستی بر او کشد.

شنونده این کلمه چنان از خود فانی شود که او را هیچ خیال نماند،

و از هـر نشان که دهنـد از آن نشان نهان شود !

باز به شنیدن نام رحمن و رحیم از تنگی دهشت به دشت اُنس افتد،

 و فنــاء او به بقــاء بـدل شود !

این است سنت خـــدای عَـــزَّ وَجَــــلّ

چون هیبت الاهیت نماید موجب دهشـت و حیرت گردد،

باز به صفت لطف و رحمت مرهـم نهـد!

رحمـن و رحیـم اشاره به کمال لطف و رحمت است.

هـرکه را دولت دین دهنـد منشورعــزّ او از حضرت این نام نویسند،

و هرکه را داغ شقاوت بر جان نهادند رقم رسوائی او از حضرت این نام کشند.

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

اگر در قصـر مشتاقان تو را یک روز  بارستی

تـو  را  با  اَندُهانِ عشقِ این جادو چه کارستی