تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرحمن الرحیم (23)

سوره23 : مؤمنــون

در جستن بهشت جـان کنـدن باید  

بسـم الله الرحمـن الرحیـم

بنـام خداونـدی که در ذات یکتـا و در صفات بی همتا است،

کــریم و مهـربان  و لطیـف و رحیــم،

یاد وی دلهارا شمع تابان است، و مهر او زندگانی دوستان،                                             

نام وی جهان را َروح و ریحـان است و عارف را غارت جان!

نام خـدا یعنی گدازنده تن، رباینده دل، غارت کننده جان،

اما این معاملت نه با هرخسی و دون همتی رود، که این جز با جوانمردان طریقت و راضیان حضرت نرود! و جز حال ایشان نبود که اندوه عشق به جان و دل خریدارند و هـرچه دارند فـدای درد  و غم خویش کنند.

اکنـون که دلی به عـشـق دردی دارم

کان درد به صد هـزار درمـان ندهــم

عارفی گفت: من چه دانستم که بر کُشته دوستی قصاص است؟ چون نیک بنگریستم! این معاملت تو را با خواص است!

در جستن بهشت جـان کنـدن باید، و درگریختن از دوزخ ریاضت کشیـدن باید، و در یافتن دوست جـان بذل کردن شایـد، به جفای دوست از دوست دور بودن جفـا است و در شریعتِ دوستی جان از دوست به سرآوردن خطا است!

هرکه از جام تو روزی شربت شوق تو خورد

چون نماند آن شراب او داند آن رنج خمار