در خبر است که آغاز وحی

که به رســول خــدا(ص) آشکار شد،

 اندرخواب بود،

و آن شش ماه پیش از ظهور وحی در بیداری بود!

و راز این کار آن بود که

روح پاک وی از تاریکی طبیعت به روشنائی نبوت برسد،

و سخنان الاهی را به افاضت جود حـق تلـقـی کند،

و به لطیفه های مشاهَـدت مهـذب و مقـرب گردد.

شش ماه جان مقـدس او بدین لطیفه ها

به تدریج وحی حق قـبـول همی کـرد،

چون نسیم وحی به جان پاک وی رسیدی،

به آشیان صورت بازشتافتی،

و آن خواب که دیدی پیدا آمدی،

و در آن روزگار از روح لطیف وحی مــدد همی گرفتی

تا جسم او در صفا و بهاء مانند روح گشت،

آنگاه پس از شش ماه،

پیغام و امر ِاِلـهی به او ظاهـر

و از صحبت مردم به دورشد،

 و خلـوت جست و از خلق عـزلـت گـزیــد،

بعــد از کمال مدت شش ماه ،

جبرئیل که مکاشَف روح وی بود

مشاهَـد حس او شد و به چشم سر بدید،

پس به غارحــرا باز شد

و از خانه و سرای دورشده

و از خویش و پیوند یکسره کناره گرفت،

گاهی در هوای بسط جولان کردی

و گاهی در عالم قبض میدان کردی،

هفته ای بر او بگـذشت

که از آدمیان کسی او را ندید

و از او سخنی نشنید،

مردم با هم درباره او به گفتگو افتادند!

یکی میگفت عاشق است و درمان او وصــال است!

یکی میگفت درویش است و درمان او مال است!

دیگری میگفت یتیم است و درمانده

و سامان او بخت و اقبال است!

خویشان همه اندوهگین شدند

که محـمــد(ص) را چه روی آورده است؟

که این چنین حسرت زده شده!  

ابـوطـالـب که به وی مهـربان و دل بسته بود گفت:

ای چشم و چراغ من،

ی میوه دل من،

تو را چه غم است؟

و رخسارت چرا زرد و باطنت چرا پردرد است؟

حضرت بگـریست و گفت:

آن درد که مراست، زبان از بیان آن ناتوان،

و من درمان آن ندانم،

و دردی است که درمان آن با آن کسی است که درد داده !

من صبر و شکیبائی پیشه کنم تا او خود شفا دهد.

چون مدت انتظار به سرآمد

 و درخت امید به بر نشست

و شب هجران به پایان رسید

و نسیم صبح وصال بردمید

و خـورشـیــد نبوت در فـلـک سعــادت تابید،

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

نگار من که به مکـتــب نرفــت وخـط ننوشت

به غمزه مسئله آموز صــد (هـر) مـدرس شـد

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

میلاد ثامن الحجج ,

امام علی ابن موسی الرضا

علیه آلاف التحیة والثناء

مبـــــــــــــــارک