تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرحمن الرحیم (14)

س14 : ابـراهیـم  

نه با قرب تو انـدوه است نه با یاد تو غم

بسم الله الرحمـن الرحیـم

شنیدن بسم الله موجب هیبت، و هیبت متضمن فنا و غیبت است،

و شنیدن رحمن الرحیم  موجب حضور و رجوع ، و حضـور متضمن بقـاء و تقـرب است 

الله قـادر است و قدیـم و مستـوجب قِـدمَــت،

رحمن است و قاهـر و عظیـم  و سـزاوار عظمـت،

رحیـم است و غافر و حلیم و سـزاوار فضیلـت وکــرامت.

هرکه او نام کسی یافت از این درگه یافت

ای برادر کس او باش و مینـدیش از کس

ای خـدای بزرگ ،

ای خـدای بخشنده مهــربان ؛

نه با قـرب تو انـدوه است و نـه با یاد تـو غـم .

در عشق تو من کیــم که در منـزل مــن

از وصــل رخت گلی دمـد  بر گل مــن

این بس نبود زعشـق تـو حاصــل مـن

کاراستـه وصـل تــو  باشـد دل مـن