نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید  ( 987 )                                                                            

ســوره 16 : نحـــل ( مـکّــی ـ 128 آیه دارد ـ جزء  چهــاردهم ـ صفحه 267 )

(  قسمــت ســــی و پنجــــم   )

 فضــل ذوالجــلال

 ( جزء چهارد هــم صفحــه 281آیه 128 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم 

ا ِنَّ اللّهَ مَعَ الَّذِینَ اتَّقَواْ وَّالَّذِینَ هُم مُّحْسِنُونَ

   تفسیـــر لفظـــی :

در حقیقت ‏خدا با کسانى است که تقوا داشته‏ و پرهیزکارند ،

و [با] کسانى [است] که آنها نیکوکارند

  تفسیـــر ادبی و عرفانی :

این آیت از جوامـــــــع قــــــــرآن است ،

هرچه نوازش خداوند در دو جهان ،

از ثواب و کَرَم و رحمت است ،

در کلام این آیت است ،

و هرچه انواع خدمت ،

و فنــون طاعت ،

و اصــــول عبـــــــــادتِ بنده است ،

خداوند همه را در این کلمه (اِتَّقُــوا) آورده است ،

و هرچه حقوق مردم بر یکدیگر در فنون معاملات است ،

همه تحت این کلمــــــه (مُحسِنُــــــــون) است .

محسنـــــان و متّقیــــــان به حقیقت آنانند که ؛

از خاکِ قَـــــدَمشـــــــان ،

 بویِ نسیــــــمِ محبت می اید ،

و اشکِ دیده شان اگر بر زمیــــــن افتد ،

نــــــرگـسِ ارادت بشکفــــــد ،

و اگر تجلّیِ وقتشان بر سنـــــــگ آید ؛

آن سنگ ، عقیــــق گردد ،

و اگر بر آب افتـــــد ؛

 آن آب ، رحیــــق گردد ،

و اگر آتشِ شــوقِ ایشان زبــانــــــــه کشد ؛

عالَـــــم بســـــوزد !

و اگر نـــــور معرفتشان اشــــراقی کند ؛

گیتــــــــی بیفـــــــروزد ،

آن گاه در شهــــــر ایشان را مُقــــــام نبوَد ،

با مــــــردم ایشان را آرام نباشد ،

اگر مردم عادی در سال چنــد عیـــــــد دارند ؛

ایشان را هر نفسی عیـــــــدی باشد !

عیـــــد عــــام از دیـــــــدنِ مــــــــاه بـــــوَد ،

و عیـــــــد ایشان بر مشـــاهـــــده ی الله باشد !

عیـــــد عــــام از گردش ســـــــــــال بوَد ؛

و عیـــــــــــد ایشان از فضـــل ذوالجـــــــلال بوَد !

سفرِ عشق

بــــــــــــا دلِ تنگ به ســـوى تو سفر باید کرد

از ســـــــــــر خویش به بتخانــــه گذر باید کرد

پیــــــــر مـــا گفت : ز میخانه شفــا باید جست

 از شفـــــــــــا جستنِ هر خانـه حـذر باید کرد

آنکــــه از جلوه رخسار چو ماهت ، پیش است

بى‏گمـــــــــــــــان معجزه شقِّ قمــر باید کرد

گــــــــــــــر درِ میکـــده را پیـر به عشاق گشود

  پس ازآن آرزوى فتــــــــــــح و ظفـر بایــد کرد

گـــــر دل از نشئه مى ، دعوى سـردارى داشت

 به خــــــــود آییــد که احساس خطـــر باید کرد

مـــژده اى دوست که رندى سر خُـم را بگشود

بـاده نــــــوشان لب از این مائــده ، تـر باید کرد

در رهِ جستن آتشکـــــــــــــــده سر بـایـد باخت

 به جفـــــــــــا کارى او سینــه ، سپــر بایـد کرد

ســـــر خُـــــــم بـاد سلامت که به دیـدار رخش

 مستِ ســــــــــــاغر زده را نیــز خبـــر باید کرد

طــــرّه گیسوى دلدار به هر کــوى و درى است

پس به هر کوى و در ، از شوق سفـــر باید کرد

[ دیوان امام خمینی (ره) ص79 ]

ما زنده از آنیـــــم که آرام نگیـــریـــم

موجیم که آســودگی ما عدم ماست