نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید (895 )                                                                                

ســوره 13 : رعــد ( مـدنـی ـ 43 آیه دارد ـ جزء سیـزدهم ـ صفحه 249)

    ( قسمــت اوّل )

گنـج هـای معـرفـت

( جزء سیزد هــم صفحــه 249 آیه 1 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم

المر تِلْکَ آیَاتُ الْکِتَابِ وَالَّذِیَ أُنزِلَ إِلَیْکَ مِن رَّبِّکَ الْحَقُّ وَ لَکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لاَ یُؤْمِنُونَ

 تفسیـــر لفظـــی :

الف لام میم راء ؛ این است آیات کتاب و آن چه از جانب پروردگارت

به سوى تو نازل شده ، حق است ولى بیشتر مردم نمى ‏گروند

 تفسیر ادبی و عرفانی :

بسم الله الرحمن الرحیم

ای نامداری که نامش یادگار جـان است ،

و دل را شادی جـــــاودان ،

رَوحِ رُوح دوستــــــان ،

و آسایش غمگنــــان ، 

هرکه مقبول درگاه خداوند آمد ؛

به اقــــرار ایننـــام آمــــد ،

و هرکه مهجور و مطرود آستان عزّت گشت ؛

به انـــکــــــار وی آمــــــــد ! 

ای جوانمـــــرد :

اگر همه ملک جهان به نام تو باز کنند ؛

زینهار تا بی نام خـدا بدان ننگری که آن را وزنی نیست ، 

و اگر فرشتگان به چاکری تو کمر بندند ،

تا نام خـدا بر جانت نشانی ننهند آن را محلی نیست !

الـمـر ،  تلـک آیات الـکـتـاب والـذی انـزل الیک

المــر : 

حضرت صادق (ع) فـرموده اند :

معنی المــــــر (انا الله المحی الممیت الرزاق) است

یعنی منـم خـدای زنده کننــده ی میراننــده ی روزی دهـنـده .

(تفسیرقرآن عظیم ، فیض الاسلام)

(ا لـمـر): 

این حروف سـرّی است از اسرار محبت ،

و گنجی از گنج های معرفت ،

که در میان جان دوستان به ودیعت دادند،

و خود ندانند که چه دارند !

و شگفت آن که دریائی همی بینند و در آرزوی قـطــره ای می زارند .

خــــدایـــــــــا ،

جوی تـو روان و مرا تشنگی تا کی؟

این چـه تشنگی است که قـدح هـا می بینم پیـاپی؟ 

زین نادره تـر کـرا بود هـرگـزحال 

من تشنـه و پیش من روان آب زلال!

برای اطلاع بیشتر از تفسیر حروف مقطعه ،

به این یادداشت مراجعه فرمائید :

 [راز و رمــــز حـــــــروف مقطعـــــه در قـــــــرآن ]

( کلیک کنیــــد )

الهـــــــی ؛

ای دور نظــــــر و ای نیکـــو حضــــــر ، ای نیکـــــو کار نیـــک منظـــــــر ،

ای دلیـــــل هر برگشتـــــــه ، و ای راهنمـــــــــای هر سرگشتـــه ،

ای چـــاره ســاز هر بیچـــــاره ، و ای آرنــــــــده ی هر آواره ،

ای جامــــع هر پراکنـــده ، و ای رافــــع هر افتـــاده ،

دست ما گیــر ای بخشنــده ی بخشاینــده

الهـــــــی ؛

یک چنـــد به یــــــاد تـــــو نازیــــــــدم ،

اینــم بس کــــــه صحبــت تـــو ارزیــــــــدم !

الهـــــــی ؛

نه جز از یاد تو دل است ، نه جز از یافت تو جان ،

پس بی دل و بی جان کی توان ؟

الهـــــــی ؛

یــاد تو در میان دل و زبـــان است ،

و مهــــــر تــــــو در میــــــان ســر و جـــــان

الهـــــــی ؛

شاد بدانیم که اول تو بودی و ما نبودیم ،

کار ، تـــو در گرفتـــــــــــی و مــا نگــــرفتیــــم ،

قسمت ، خــود نهــــادی و رســــول خود فرستــادی

مست تـو ام از جرعه و جام آزادم

مــــــرغ تـو ام از دانـه و دام آزادم

مقصود من از کعبـه و بتخـانه توئی

ورنه من از این هر دو مقـــام آزادم

پرتــو حُسن

خواست شیطان بد کند با من ؛ ولى احسان نمود

از بهشتــم بــــرد بیـــــرون ، بستـــه جانـــان نمود

خـــواست از فــــــردوس بیرونـــم کند ، خوارم کند

     عشق  پیـــدا گشت و از مُلک و مَلَک پَـــــــرّان نمود  

ســـاقـــى آمـــــــد تا ز جـــــام بـــاده بیهوشـــم کند

     بـــى‏ هُشى از مُلک ، بیـــرونم نمـــود و جـان نمود  

پــــرتـــــو حُسنت به جان افتـاد و آن را نیست کرد

عشـق آمـــــد ، دردها را هر چه بُد درمــــــان نمود

غمــــــزه‏ ات در جـــــــان عـــــاشق برفروزد آتشى

آن چنـــان کـــز جــلـــوه ‏اى با موسى عمـران نمود

ابن سینا را بگــــــو در طـــــور سینـــــا ره نیافت

آن کــــه را بــــرهان حیران‏ ساز تو ، حیـران نمـود

 [ دیوان امام خمینی (ره) ص 115 ]