*** نـذر آقـا ***
کلام عشق
نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 853 )
ســوره 11 : هــود ( مـکّــی ـ 123 آیه دارد ـ جزء دوازدهم ـ صفحه 221)
( قسمــت نهــم )
دوستـیِ حـقّ
جزء دوازد هــم صفحــه 224 آیه25 )
بسم الله الرحمن الرحیم
وَ لَقَدْ أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَى قَوْمِهِ إِنِّی لَکُمْ نَذِیرٌ مُّبِینٌ
تفسیـــر لفظـــی :
به راستى نوح را به سوى قومش فرستادیم
[گفت] من براى شما هشدار دهنده اى آشکارم
تفسیر ادبی و عرفانی :
آورده اند که نـــــــــــوح روزی به سگی برگذشت ،
و به زبان وی برفت که چه زشت است این سگ !
و چه ناخوش و ناپسنــــــــــــد است صـــورت او !
تازیانه ی عتاب از ناحیه ی خداونـــــــــد آمد که :
ای نــــــــــوح ؛
بر آفریده ی ما عیب مگیـــر !
آیـــا تــــــو از او بهتــــــری ؟
نـــوح از سیـــــــاست این عتـــــــاب بگریست ،
و روزگاری دراز بر این عتـــــاب نوحـــــه کرد !
تا به واسطه ی همـــــان نالــــه ها و نوحه ها ؛
او را نــــــــوح (نوحه کننده) نــــام نهـــــادنـــد !
که نام اصلی او قبل از آن ســاکت بوده است ،
تا این کـــــــه از جانب پروردگار وحی آمــد که ؛
ای نـــــــــــــوح ؛ تــا چنــد گـــــریـــــــــه کنی ؟
آری ای جوانمــــــرد ؛
نوح در طـــــول عمــــر دراز و طولانی خود ؛
فقط یک بار کلمه ای گفت که پسند خداوند نبود ،
بنگر که چقـــدر زاری کرد و بگریست تا او را نوح نامیدند ،
پس تـــو را با این گنــاهـــان بسیـــــار و معصیت بی شمــــار ،
چه باید کــــــــــــــرد ؟
و حـــالِ تــــو گوئی چگونه بُــــوَد ؟
و ســـــر انجـــــــامت به کجــــــــــا رسد ؟
در صورتی که نوح ، پیر پیامبران و نواخته ی جهان بود ،
با این همــــــه ؛ مایــــــــه ی حسرت ، و معـــــدنِ درد و اندوه بود !
با این حــــــــال بایــــــد گفت :
خـــــــــدایـــــــــــــا ؛
این دل من ، معدن حسرت است ،
و تن من ، محل درد و غم
خـــــــــدایـــــــــــــا ؛
ندانم که این همه چرا بهــــره ی من ؟
نه دست رسد مرا به محل چـــاره ی من !
نوح ؛ نهصد و پنجاه سال ،
بر زخم و ضرب و بلا و عناء قوم خویش ،
شکیبــــــــــائی همـــــــــی کــــــــــــــــرد ،
و خدای را شکر همی گفت ،
نه آن بــــلا و رنـــــــج از او کاست ،
نه او از سر آن صبر و بردباری برخاست !
دانست که بـــــل بستـــــر پیغمبـــــران است ،
و همـــدم دوستـــــــــــــان ،
و هرکـــــــــه در بـــــــــــلا صبــــر کنـــــــد ؛
دوستـــــیِ حــــــق را ســـــــزا است .
مصطفی (ص) فرمود :
چون خداونــــــــد بنــــــــــده ای را دوست بدارد ؛
بلاها بدو فرستد تا پروای دیگرانش نبُوَد ،
و چون بر بــــــــلا صبــــــــــر کند ؛
از خاصیگیـــــــــــان حضـــــــرتش کند .
نوح ؛ آن همه بار بلای قوم خویش همی کشیــد ،
که او را گفتــــــــه بودند ؛
هرکه جامه ی جوانمردی پوشد ؛
ناچار تیــــــر جفـــــای ناجوانمــــــــردان خورَد ،
و در راه ریاضت ؛ زخم های زهرآلود چشد و ننالد !
در عشق تو بس ملامت بی خبران
در جان و جگـر خدنگ هــا دارم من
آری ای جوانمــــــــرد ؛
خداوند چون بنده ای را به دوستیِ خود بپسندد ؛
و شایستـــــــــه ی حضـرت عنــایت گردد ؛
نخست بـــار بـــلا بر او نهد ،
تا بنـــــده در زخم بلا رام شود !
پس از آن که از حقیقت رضا غذا خورد ،
پس چنان گردد که خود عاشق بلا شود !
نقل کرده اند که بایزید بسطامی ،
روزی که بلا به او نرسیدی گفتی ؛
بار خدایا ؛ غذای بی خورش چون خورم ؟
مردم پنداشتند که او غذایش را با بــلا می خورَد !
لکن ندانستنـــــــــد که او ، غـــذا با رضـــــا می خورد !
و خود رضــا می جوید ،
که در منـــــزل هــــای دوستی ،
منزلی بالاتر و برتر از منزل رضا نیست !
و میــــــــــوه ای بــرتــــــــــــر و بهتـــــــــــــــــر ،
و شیرین تــر از میــــــــوه ی رضــــــــــا نـــــــــــــــــــه !
موضوع :
نظر ()