نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 749 )                                                 

ســوره 7 : اعـــراف ( مکّی ـ 205 آیه دارد ـ جزء هشتم ـ صفحه 151 )

( قسمــت چهـل و پنجــم )

سِــراجِ مُنِیـــر

( جزء نهــم صفحه 174 آیه 184 ) 

بِســـمِ اللّهِ الـرَّحمــنِ الــرَّحیــم

أَوَلَمْ یَتَفَکَّرُوا ما بِصاحِبِهِمْ مِنْ جِنَّةٍ إِنْ هُوَ إِلّا نَذیرٌ مُبینٌ

 تفسیـــر لفظـــی :

آیا فکر نکردند که همنشین آن ها [پیامبر ] هیچ گونه (اثرى از) جنون ندارد؟!

( پس چگونه چنین نسبت ناروایى به او مى دهند؟!) او فقط بیم دهنده اى روشنگر است. (که مردم را متوجّه وظایفشان مى سازد) .

 تفسیر ادبی و عرفانی :  

چرا در کار محمد (ص) دیده ی فکرت باز نکنند ؟

و اندیشه ی عقل در کار او برنگمارند ؟

و در معجزات و دلائل نبوّت او تأمّل نکنند ؟

و در شاهد خلقت و کمــــــــال او تـدبّـــــر ننمایند ؟

تا بدانند وی مجنون نیست ! کاهن نیست ! شاعر نیست !

محمد (ص) را فرمان آمد که ؛

تو از شنیدن یاوه سرائی های آنان خاموش باش !

و آنـــــــان را پاســــــــخ مـــــده !

که منزلت تو نزد ما برتر از آن است که؛

تو را به خود باز گذاریم ، یا فرو گذاریم ،

ما خود آنان را پاسخ دهیم و گوئیم :

محمد (ص) مجنون و کاهن و شاعر نیست .

تو را چه زیان که کسانی چون بوجهل و بولهب مجنونت گویند ؟

دوست ، دوست پسند باید ، نه شهر پسنـــد !

ای محمّــــد (ص) ؛

تــــــــو اســــــــــــــلام را صفــــــــائی ،

شــــریعــــت را بقـــــــــــائی ،

تو رســــول خـــــدائی ،

تو جـان جهــانی ،

تو نـــــــور چشم مائی ،

تـــو مؤمنیــــــــن را مولائی ،

تـــــــو ســــــالار سپـــــــــــاهی ،

تـــــــــو امّــت را پنــــــاهی ،

شفیـــع روز جــزائی ،

امت تو سپاهیان درگاه منند و تو سالار آن سپاهی ،

خلایق همه لشکریان منند و تو لشکریان را فرمانروائی ،

تو محمد ابن عبداللهی ،

تو جهانیـــان را رسول اللهی ،

به آن منگر که دشمنان ، تو را ساحر گویند ،

به این نگر که من می گویم ؛

تـــــــــو ســــراج منیـــــــــــــری ،

به آن منگر که دشمنت تو را مجنون خواند ؛

به این نگر که من می گویم ؛

تــــو بشیــــــــری تـــــو نذیـــــــــری ،

( قُـــم فَـــاَنــــذِر )

جان جهـــان

به تـو دل بستم و غیر تــــو کسی نیست مرا 

جُز تو ای جان جهــان، دادرسی نیست مــرا

عاشق روی تـوام، ای گل بی مثـل و مثـــال

به خدا ، غیر تــو هرگز هـــوسی نیست مرا

با تو هستم ، ز تـو هرگـــز نشدم دور ؛ ولی

چه توان کرد که بانگ جـــرسی نیست مـرا

پـــرده از روی بینـــداز ، به جان تــو قســـم

غیـر دیــــدار رخت ملتمســی نیست مــــرا

گر نبــاشی بــــرم ، ای پــردگی هر جــایی

ارزش قــدس چو بـــال مگسی نیست مـرا

مده از جنت و از حــــور و قصـــــورم خبری

جز رخ دوست نظر سوی کسی نیست مرا

[ دیوان امام خمینی (ره) ص 41 ]