نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 717 )                                                    

ســوره 7 : اعـــراف ( مکّی ـ 205 آیه دارد ـ جزء هشتم ـ صفحه 151 )

( قسمــت چهــاردهـم )

زینت دل و آرایش سِــرّ

 ( جزء هشتــم صفحه 154 آیه 32 ) 

بِســـمِ اللّهِ الـرَّحمــنِ الــرَّحیــم

قُلْ مَنْ حَرَّمَ زینَةَ اللهِ الَّتی أَخْرَجَ لِعِبــــــادِهِ وَ الطَّیِّبــــــاتِ مِنَ الرِّزْقِ

قُلْ هِیَ لِلَّذینَ آمَنُوا فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا خالِصَةً یَوْمَ الْقِیامَةِ

کَذالِکَ نُفَصِّلُ الْآیاتِ لِقَوْمٍ یَعْلَمُونَ

تفسیـــر لفظـــی : 

بگو : چه کسى زینت هاى الهى را که براى بندگان خود آفریده ،

و روزی هاى پاکیزه را حرام کرده است ؟! بگو : این ها در زندگى دنیا ، براى کسانى است

که ایمان آورده اند ؛ ( اگر چه دیگران نیز با آن ها مشارکت دارند ؛

ولى) در قیامت ، فقط براى مؤمنان خواهد بود ،

این گونه آیات (خود) را براى کسانى که آگاهند، شرح مى دهیم .

تفسیر ادبی و عرفانی :   

هرچیــزی را زینتـــی است ؛

و زینت زبــان ، ذکــــــــــر است ،

و زینـــــت دل ، فکــــــــــــــــر است ،

و زینت قـــرآن ؛ صــــوتخـــــوب است ،

هرچیــــزی را آرایشــــــی است ؛

و آرایش نفس ؛ در حســـن معــــاملت است به صفت مجاهدت ،

و آرایش دل ؛ در دوام مواصلـــــت است هنـــگام مشاهدت ،

و آرایش سِـــــرّ ؛ حقایق قربت است در میدان معاینت !

این است که خداونــــــــد فرمود :

کِی زینت خداوند را بر بندگان حـــــرام کرده ؟

این زینت ها و آرایش ها بر طالبان حق دریغ نیست ،

و از حاضــــــــردلان ممنــــــــــــوع نــــه !

گنج خانه ی نعمت پر از نعمت است و طالبانش آن را در می یابند ،

و خوانچه ی لطف و رحمت آراسته و ساخته ، و خورندگان آن را در می یابند !

و عارفی فرزانــــه گفتــــه :

ای طالبان حق ؛ بشتابید که نقــــد نزدیک است ،

ای شب روان ؛ نخوابیـــد که صبــــــــح نزدیک است ،

ای شتابندگان ؛ شــــاد شوید که منـــــزل نزدیک است ،

ای تشنــــــگان ؛ صبــــر کنیـــــد که چشمــــه نزدیک است ،

ای دلگشــــای بنــــدگان ؛ چه شود که دلم را بگشائی ،

و از خـــــود مرهمـــــی بر جانــــــــم نهی ؟

من سود چون جویم که دو دستم از سرمایه تهی ؟

نگر که به فضــــــــل خـــــــود افکنـــــی مـرا به روز بهی !

آن ناله هــــا که از غـــم دلــــــــدار می کشم

آهی است کز درون شـــرربــــــــار می کشم

با یـــــار دل فریب بگــــــو : پرده برگشــــــای

کز هجر روی مـــــاه تــــــــو ، آزار می کشم

منصـــور را گـــــذار که فریــــاد او به دوست

در جمـــــع گل رُخـــان به  سرِ دار می کشم

ساقی بریـــــز باده به جامـم که هجــر یـــار

باری است بس گـران که به سربار می کشم

 کفتی که دوست باز کند در به روی دوست

این حسرتی است تازه که بسیار می کشم

کوچک مگیــــــر کلبـــــه ی پیر مغان که من

بــوی نگـــــار زان در و دیـــــــوار می کشم

سالک ؛ در این سلوک به دنبــال کیستی ؟

من یــــــار را به کوچـــه و بازار می کشم !

[ دیوان امام خمینی (ره) ص 155 ]

کودکان غـــزّه را دریابیـــــم