نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 703 )                                                      

ســوره 5 : انعـــام ( مکّی ـ 165 آیه دارد ـ جزء هفتم  ـ صفحه 128 )

  ( قسمــت پنجـــاه و یکـــم )

منشـــور کائنـــات

( جزء هشتــم صفحه 150 آیه 165 ) 

بِســـمِ اللّهِ الـرَّحمــنِ الــرَّحیــم

وَ هُوَ الَّذِی جَعَلَکُمْ خَلاَئِفَ الأَرْضِ وَ رَفَعَ بَعْضَکُمْ فَوْقَ  بَعْضٍ دَرَجَاتٍ

لِّیَبْلُوَکُمْ فِی مَا آتَاکُمْ إِنَّ رَبَّکَ سَرِیعُ الْعِقَابِ وَ إِنَّهُ لَغَفُورٌ رَّحِیمٌ

صدق الله العلی العظیم

پایان سوره ی مبارکه ی انعـــــــام

تفسیـــر لفظـــی :

و اوست کسى که شما را در زمین جانشین [یکدیگر] قرار داد

و بعضى از شما رابر برخى دیگر به درجاتى برترى داد

تا شما را در آنچه به شما داده استبیازماید

آرى پروردگار تو زودکیفر است و [هم] او بس آمرزنده مهربان است

تفسیر ادبی و عرفانی :

این آیت محـمــد(ص) را

هــــم تهنیت است

و هم مِــدحـت و بشــارت،

تهنیت است به سـزا ،

و مِــــدحـت نیکــــــــو ،

و بشـــــارت تمــــام .

خـداونــد خبر می دهــــد که :

شما امت محـمــد(ص)

وارثـــان زمیـــــــن هستید،

و خلیفه های مــــــردم ،

و بهینــــــــه ذرّیّـــــه ی آدم ،

و امت پیغمبری که مهینه خلق عالم است ،

ای شما که آفریـــــده خــــدائید ؛

به کتم عـــدم بـــــــاز شوید

و به روزنامه خود فـرو نگـیـرید

تا رقـم عــــــــزل بینید ،

که ما در ازل ، منشــــــــــور کائنــــــات

به نام امت محـمــد(ص) ثبت ،

و در زبـــــور نوشتیم :

که وارثان زمین بندگان شایسته ی من هستند،

(وَ لَقَد کَتَبنا فِی الزَّبُورِمِن بَعـدِالـذِّکـر

اَنَّ الاَرض یرثُها عِـبادی الصالِحِـــونَ)

همان هائی که خورشیـــد فـلـک ارادتنـــــــــد ،

و مقـبـــــــــــول شـواهـد الاهیت،

مستقر دولـت اسلامنــــــــد ،

و سرهنـــــــگان درگاه خـــــــــدا ،

و انصـــــــار نبــــــــوّت و رسالت،

و اشراف دولت اسلام  و ملوک جایگاه صدق اند ،

گروهـی انـد که به آخـر رسیدند

و به روش سابقان پیوستند ،

و جلال احدیت بصـائـــر آنان را سرمه عـنـایت کشـیـد،

تا به جمــــــال نبــــــــــوّت و رســــــــالتِ

سیــــــد پیغمبـــــــــران بینـــا گشتند

و بر پیروی از شریعت او کمر بستند ،

و به دوستی او راست رفتنــــــد ،

لاجرم از حضـــرت نبـوت این تحـفــه را یافتند که :

آه ، مشتــــاق دیـــــدار برادرانم ،

آن ها صـــــــدر اول و این ها گروه آخر !

و مصطفی(ص) به هر دو اشــــــــارت فرمود ،

و لاحِـــــــــق را به سابــــــــــق در رســـــــانیــــــــــد .

در حلقــــه ی سـالـکان درویش

رنــدان صبـــــــور دور انـــدیـش

راهب صفتــــــان جــــام بر کف

آن می زدگان فـــارغ از خویش

در جمله ی زاهدان و می نوش

در صورت عالمـــــــان بد کیش

در راه رسیـــــــــدن به دل دار

بیگانه بُـــوَد ز نـــوش یــا نیش

فارغ بُـــوَد از جهـــان به جامی

در خلــوت می خوران دل ریش

فریـــــاد زند ز عشق و مستی

بر پاک دلان مـــــــــرده از پیش

ای نقطـه ی عطف راز هستی

برگیـــر ز دوست جــام مستی

[ دیوان امام خمینی (ره) ص 291 ]