نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 701 )                                           

ســوره 5 : انعـــام ( مکّی ـ 165 آیه دارد ـ جزء هفتم ـ صفحه 128 )

  ( قسمــت چهــل و نهــــم )

به حـقّ پیــوستـــن

 ( جزء هشتــم صفحه 150 آیه 162 ) 

بِســـمِ اللّهِ الـرَّحمــنِ الــرَّحیــم

قُلْ إِنَّ صَلاَتِی وَ نُسُکِی وَ مَحْیَایَ وَ مَمَاتِی لِلّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ

تفسیـــر لفظـــی :

بگو در حقیقت نماز من و [سایر] عبادات من و زندگى و مرگ من

براى خدا پروردگار جهانیان است 

تفسیر ادبی و عرفانی : 

هرکس بــا خـــــــــــــــدا است ،

بداند که او برای خـــــــــــــــدا است ،

وقتی که خود دانست که برای خدا است ،

بهـــــــره بـــــــرای غیـــــــرخـــــــــــدا نیست ،

پس چنین کس تسلیـــــم حکـــــم خـــــدا

و نامعترض به تقــــدیـــــــــر او است ،

نه معارض با اختیــــار و اراده ی خـــــــدا ،

و نه اعراض کننده از گردن نهادن به امر خـــــــدا .

این آیت اشارت است به مقام مواصلت مصطفی (ص) ،

و مواصلت ، به حق پیوستن است ،

و از خود بـــاز رستن ،

و نشــــــــــانــــــــه ی آن ؛

 دلی است زنـــــده به فکـــــــر ،

و زبانی است گشـــــــاده به ذکـــــر ،

با خلــــــــــق عاریت و با خــــــــود بیگانه ،

از تعلــــق آســـــــــوده و به حــــقّ آرمیــــــده .

خـــدایــــا ؛

این بنــــده در میـــــان مـــــردم تنهـــــاست !

تا گفتی بیا ، هفت اندام او شنـــواست !

از آدمی چه آید ؟ قدر او پیـــداست !

کیسه تهی و بـــادپیمـــاست !

و این کار پیش از آدم و حوا ست !

و عطا بیش از خـــوف و رجـــــــاست !

اما آدمی به سبب دیـــــــــدن مبتــلاست !

به ناز کسی است که از سبب دیــــدن رهاست !

و با خود همیشه به جفـاست (اِنَّ الاِنسانَ لَفِی خُسر)

اگر آسیای احـــــوال گردان است قطب مشیّـت به جاست ! 

ای دوست به جملگی تـــــــــو را گشتم من

حقا که در این سخن نه ذوق است و نه فنّ

گر تـــــــو ز خودیِّ خـــود برون جَستی پاک

آن گاه به جــای تـــو بِـــــدان هستـــم من !

برای سلامتی و خشنودی امـــام و مقتــــدا و مولایمان

 قائـم آل محمّـــــد (ص)

و برای تعجیل در فـــرج مبــــارکشان

دو رکعت نماز مخصوص و یکصد صلوات