نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید (682)                                                                

ســوره 5 : انعـــام ( مکّی ـ 165 آیه دارد ـ جزء هفتم ـ صفحه 128 )

  ( قسمــت سی ام )

لقـا ، رضـا ، رؤیت

میلاد زینت عبادت کنندگان و سرور ساجدان و امام مؤمنان مبارک

 ( جزء هشتــم صفحه 141 آیه 103 ) 

بِســـمِ اللّهِ الـرَّحمــنِ الــرَّحیــم

قَدْ جَاءکُم بَصَآئِرُ مِن رَّبِّکُمْ فَمَنْ أَبْصَرَ فَلِنَفْسِهِ

وَ مَنْ عَمِیَ فَعَلَیْهَا وَ مَا أَنَاْ عَلَیْکُم بِحَفِیظٍ  

تفسیر لفظی :

به راستى رهنمودهایى از جانب پروردگارتان براى شما آمده است

پس هر که بهدیده بصیرت بنگرد به سود خود او و هر کس از سر بصیرت ننگرد

به زیان خوداوست و من بر شما نگهبان نیستم

تفسیر ادبی و عرفانی :

به شما چراغی روشن از خداوند آمد ،

و پنـــــدی بلیـــــــغ و نـــــوری تمـــــــــام

و حجتــــی آشــکار و نامــــه ای پیـــدا رسید ،

چــــــــراغــــی که دل هــــــا افــــروزد ،

نــــوری که روح جان افزایش دهد ،

ذکـــــــــری که سرّ بنده آراید ،

نامه ای که بنده بدان نازد ،

نامه ای که راه بنـده بدان گشاید ،

انصــــــــاف وی در آن داده ،

کار دین بدو ساخته ،

دل وی بدان آراستـــــه ،

عیب وی بدان پوشیـــــده ،

گوش وی به کلید آن گشوده ،

سعادت و پیـــــروزی خود در آن یافته ،

نامه ای که چــــــــــراغ دل هــــــــا است ،

مایه ی شستن غـــــــــــم ها است ،

داروی شفـــاء درد هــــا است ،

چـــراغ تنبیــــــه است ،

چراغــــی که از دل ناپاکان تاریکیِ شوخی (پلیدِی) بِبَرَد ،

و از دل نادانــــــــان تاریکــــــــیِ سَفَــــه بــــــزداید ،

نامه ای که بنده را در دنیـــــا حلاوت طاعت دهد ،

و هنگام مرگ رستگاری و سعادت بخشد ،

و در قیامت سکبــــــــاری و رحمت ،

و در بهشت لقــــا و رضــــا و رؤیت دهد .

عشق نگار ، سِــرّ ِ سویـــدای جـــان مـاست

مــــا خاکســار کــــوی تـــو تا در توان ماست

با خلدیـــان بگو که شمــــا و قصــــور خویش

آرام ِ مـــــــا به سایــــه ســــرو روان ماست

فـردوس و هرچه در آن هست قسمت رقیب

رنــج و غمی که می رسد از او از آن ماست

با مدعی بگـــو که تــــــو  و جنّت النعیـــــــم

دیـــــدار یــــار حاصـــل سِــــرِّ نهــان ماست

ساغر بیــــار و باده بریــــز و کرشمـــــه کن

کاین غمــــزه ، روح پرورِ جان و روان ماست

این با هُشــان و علم فروشان و صوفیــــان

می نشنـونـــــد آن چه که ورد زبان ماست

دیوان امام خمینی (ره) ص55