نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید (679)                                                              

ســوره 5 : انعـــام  ( مکّی  ـ  165  آیه دارد  ـ جزء هفتم  ـ  صفحه 128 )

  ( قسمــت بیست و هفتــم )

گرفتـــار مِهـــــر او

 ( جزء هفتــم صفحه 139 آیه 91 ) 

بِســـمِ اللّهِ الـرَّحمــنِ الــرَّحیــم

وَ مَا قَدَرُواْ اللّهَ حَقَّ قَدْرِهِ إِذْ قَالُواْ مَا أَنزَلَ اللّهُ  عَلَى بَشَرٍ مِّن شَیْءٍ قُلْ مَنْ أَنزَلَ الْکِتَابَ الَّذِی

جَاء بِهِ  مُوسَى نُورًا وَهُدًى لِّلنَّاسِ تَجْعَلُونَهُ قَرَاطِیسَ تُبْدُونَهَا  وَ تُخْفُونَ کَثِیرًا وَ عُلِّمْتُم

مَّا لَمْ تَعْلَمُواْ أَنتُمْ وَلاَ  آبَاؤُکُمْ قُلِ اللّهُ ثُمَّ ذَرْهُمْ فِی خَوْضِهِمْ یَلْعَبُونَ

تفسیر لفظی :

و آن گاه که [یهودیان] گفتند خدا چیزى بر بشرى نازل نکرده ، بزرگى خدا را  چنانکه باید نشناختند

بگو چه کسى آن کتابى را که موسى آورده است نازل کرده  [همان کتابى که] براى مردم

روشنایى و رهنمود است [و] آن را به صورت طومارها درمى‏ آورید [آنچه را] از آن [مى‏خواهید]

آشکار و بسیارى را پنهان مى‏ کنیددر صورتى که چیزى که نه شما مى‏ دانستید و نه پدرانتان

[به وسیله آن] به شما آموخته شد ، بگو خدا [همه را فرستاده]

آن گاه بگذار تا در ژرفاى [باطل] خود به بازى [سرگرم] شوند.

تفسیر ادبی و عرفانی :

خدا را آن گونه که شاید و باید نشناختند ، و به صفات او پی نبردند ،

کسی او را به ســــــــــزا نشناخت ،

و کسی او را به سزای او ندانست ،

صفت و قدر خویش برداشت تا هیچ عزیز به عزت او نرسید ،

و هیـــچ فهـــم حدّ او در نیافت ، و هیچ دانا قدر او ندانست ،

آب و خاک را با لم یزل و لایزال چه آشنائی ؟

حــــدوث را با قِـــــــدَم چــــــه منـــــاسبت ؟

حـــقِّ باقی  در  رســـمِ فانی  کَی پیوندد ؟

و سزا در نا سزا کَی بندد ؟

گر حضــرت لطفش را اغیـــار به کارستی

عشـــاق جمـــالش را امّیـــد وصــالستی

ممکن شودی جستن گر روی طلب بودی

معلــوم شدی آخـــر گر روی سئوالستی

 ... قُلِ اللّهُ ثُمَّ ذَرْهُمْ ... اشارتی بلیغ است به حقیقت تفرید  و  نقطه ی جمع ،

که همت یگانه کردن و حق را یکتــا شناختن و از غیر وی با او پرداختن است .

ای دل ؛

وفا سوی او دار ، و غیر او فرو گذار ،

گرفتار مِهـــــر او باش ، با غیر او چه کار ؟

دنیـــــا و آخــــــــرت در پیش این کار چون دیوار ،

دم زدن از این حدیث عارف را نیست جز عیب و عار !

که گفته اند : با خــــــدا باش و دیگــــــــران را واگـــــــذار !

ای آن که دلم در گرو مهر تو خانه   

کو می دهدم رنج و اَلَم روز و شبانه

از درد فراقت شده ام خانه به خانه  

مُردَم نرسیدم به وصــال تو یگانه

خواهد بسرآید شب هجران تو یا نه؟

هرجـا که نظر می کنم ای دُرِّ یگانه   

هرکـوی گـذر می کنم ای بَدر شبانه

رخسـار تـو ام در نظـر و منتظرانه    

هی پرسم و جویم که کجـا هست نشانه

دیوانه منـم ، من که روم خانه به خانه

برای سلامتی و خشنودی امـــام و مقتــــدا و مولایمان

 قائـم آل محمّـــــد (ص)

و برای تعجیل در فـــرج مبــــارکشان

دو رکعت نماز مخصوص و یکصد صلوات