نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید (673)       

ســوره 5 : انعـــام ( مکّی ـ 165 آیه دارد ـ جزء هفتم ـ صفحه 128 )  

( قسمــت بیست و یکـــــم )

غایت رتبت صدیقان

 ( جزء هفتــم صفحه 134 ـ آیه 59   )

بِســـمِ اللّهِ الـرَّحمــنِ الــرَّحیــم

وَ عِندَهُ مَفَاتِحُ الْغَیْبِ لاَ یَعْلَمُهَا إِلاَّ هُوَ وَ یَعْلَمُ مَافِی الْبَرِّ وَالْبَحْرِ

وَ مَا تَسْقُطُ مِن وَرَقَةٍ إِلاَّ یَعْلَمُهَاوَلاَ حَبَّةٍ فِی ظُلُمَاتِ الأَرْضِ

وَلاَ رَطْبٍ وَلاَ یَابِسٍ إِلاَّفِی کِتَابٍ مُّبِینٍ

تفسیر لفظی :

و کلیدهاى غیب تنها نزد اوست ،جز او [کسى] آن را نمى‏ داند

و آنچه در خشکى و  دریاست مى‏ داند و هیچ برگى فرو نمى ‏افتد

مگر [اینکه] آن را مى‏ داند و هیچ  دانه ‏اى در تاریکی هاى زمین

و هیچ تر و خشکى نیست مگر اینکه در کتابى روشن    [ثبت] است

تفسیر ادبی و عرفانی : [ بخش دوم ]

خداوند بر خزینه ی اسرار فطرت و محبت مُهــر برنهاد و طمع ها از دریافت آن باز برید ،

هرکس که شمه ای از آن را از دور بیافت فریاد برآورد که :

چراغی از نور غیب درخشید و پنهان گشت !

انبیاء و اولیاء و شهدا و صدیقان چندان که توانستند از اول عمر تا به آخر تاختند و مرکب ها دوانیدند ، عاقبت به قدمِ اولِ وی رسیدند ! لیکن محمّد مصطفی (ص) که بر زِبَرِ خلایق برآمد زیر پای خود نپسندید ، و به سدره ی منتهی و جنِات مأوی و طوبی که غایت رتبت صدیقان است ننگرید !

شیخ انصاری گفت :

بر عبودیت آن نهند که برتابد ، دانستن غیب همه بر نتابند و نتوانند ،

بلی ، بعضی چیزی و بعضی چیزی نــه ! که همه را خدا داند و بـــس !

احدی بر غیب او آگاه نمی شود جز کسی را که خود برگزیند .

... وَ یَعْلَمُ مَافِی الْبَرِّ وَالْبَحْرِ ... تنها اوست و بس که به همه ی دانستنی ها احاطه دارد و هیچ چیز از او پوشیده نیست ، این فرشتگانند که بر بندگان موکلند و کارهای ایشان را برشمارند و می نویسند ، و آنان بر مردم آشکار نشوند جز به روز بازپسین !

در خبر است : هنگامی که بنده از دنیا برود دو فرشته در دیدار او آیند ،

اگر بنده ی مطیع و ثواب کار باشد از آنان دعای خیر می شنود ،

و اگر گناه کار است دعای بد !

به آن که ثواب کار است می گویند : ای بنده ی نیک بخت و فرمان بُردار ؛ بسی طاعت که کردی بوی خوش آن به ما رسید و جزای تو خوب است .

و به آن که گناه کار است گویند : گناهانی که از تو سر زد بوی ناخوش آن به ما رسید و سزای تو بد است !

آن گاه در آن وقت که چشم مرده به بیرون نگرد و چشم بر هم نزند !

ای مــاه برآمدی و پنهـان گشتی

گِرد فلک خویش خرامان گشتی

چون دانستی برابر جان گشتی

ناگاه فرو شدی و پنهان گشتی !