تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرحمن الرحیم (7)  

س 5 : مائــــــــــده

عیب پـوش کارســاز

بسـم الله الرحمـن الرحیـم

واژه اسم برگرفته از( سمّـُو) و به معـنای رفعـت و بلند مرتبه بودن است ، اصل این واژه (سمّو) و جمع آن اسماء است.                                                                                                                                                                                     

(مجمع البیان جـلــد اول ص62)

بسـم الله الرحمـن الرحیـم

 نام خداوندی است که به هیچ چیز و هیچ کس نماند و به هیچ کار هیچ وقت درنماند دشمن پروراست ودوست نواز، از نهان آگاه و بیچارگان را پناه ، عیب پوش است و کارساز، یاد او آئین زبان و دیدار او زندگی جان و یافت او سرور جاودان، پادشاه است بی سپاه و استوار است بی گـواه.  

خــدایــا ؛ در سـرآب دارم  و دردل آتش، در باطـن نـاز دارم  و در ظاهر خواهش ، در دریـائی نشسته ام که آنرا کــران نیست، به جـان من دردی اسـت که آنرا درمـان نیست.