نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید (662) 

ســوره 5 : انعـــام ( مکّی ـ 165 آیه دارد ـ جزء هفتم ـ صفحه 128 )

  ( قسمــت دهـــــم )

عهـــــدِ اَزَل

 ( جزء هفتــم صفحه 130 ـ آیه 19 )

بِســـمِ اللّهِ الـرَّحمــنِ الــرَّحیــم

قُلْ أَیُّ شَیْءٍ أَکْبَرُ شَهَادةً قُلِ اللّهِ شَهِیدٌ بِیْنِی  وَ بَیْنَکُمْ وَ أُوحِیَ إِلَیَّ هَذَا الْقُرْآنُ

لأُنذِرَکُم بِهِ وَ مَن  بَلَغَ أَئِنَّکُمْ لَتَشْهَدُونَ أَنَّ مَعَ اللّهِ آلِهَةً أُخْرَى قُل  لاَّ أَشْهَدُ

قُلْ إِنَّمَا هُوَ إِلَهٌ وَاحِدٌ وَ إِنَّنِی بَرِیءٌ  مِّمَّا تُشْرِکُونَ

تفسیر لفظی :

بگو گواهى چه کسى از همه برتر است ؟ بگو خدا میان من و شما گواه است ،

و این  قرآن به من وحى شده تا به وسیله آن شما و هر کس را

[ که این پیام به او برسد ] هشدار دهم ، آیا واقعا شما گواهى مى‏دهید

که در جنب خدا خدایان دیگرى  است ؟ بگو من گواهى نمى‏دهم ،

بگو او تنها معبودى یگانه است ، و بى‏تردید من از  آن چه شریک [ او ]

قرار مى‏دهید بیزارم .

تفسیر ادبی و عرفانی :

روز اول در عهــــد ازل  به گفتار راست و سخن پاک ازلی خبر داد ،

و از وجود احــــدی  و  جــــلال ابــــدی و جمــــال سرمـــــدی آگهی داد ،

و این خود تعلیم بندگان و ارشاد طالبان است ؛

که به لطف خود آنان را در می آموزد

که به وحدانیت و فردانیت او گواهی دهند ،

چنان که علاوه بر فرشتگان و صاحبان علم و معرفت که گواهی دادند ،

خود او نیز به یگانگی خود گواهی داد .

آری ؛ بهتر از خود او کسی سزاوار گواهی دادن نیست ،

و گواهی دیگران از فرشتگان و آدمیان ،

جز تصدیق گواهی حق نیست !

حضرت امام جعفر ابن محمد الصادق علیه السلام فرمودند :

گواهی خلــــق بنا بر چهــار رکــن است :

اول ؛ پیروی از امـــــــــر

دوم ؛ دوری از نهــــــــی

ســــوم ؛ قنــــــــــاعـت

چهـــــارم ؛ رضــــــــایت

و این گواهی سه قسم است :

گواهی عام ؛ که خروج از شرک است

گواهی خاص ؛ که دخول در مشاهدت است

گواهی خاصِ خاص ؛ که نسیم صحبت از جانب قــــرب به بهانه ی وصلــت است ،

و مخلص همه از او بینند ، و عارف همه به او بینند ، و موحّد همه او بینند ،

هر هست که نام برند عاریتی است ، هستی حقیقی اوست ،

او خــداونــدی است یگانه و یکـتــــا ،

در ذات یکتـــا و در صفــــــات بی همتــــــــا ،

از عیب هــا مبـــرّا ، و خـداونـــــــــــدی را ســـزا ،

داننـده احکام  و قضـــــا ،

بزرگواری بی چنــد و بی چـون وچـــرا ،

بنــده نــوازی شایسته هــر ثنـــاء ،

احسان او قـدیـــم، فـرمــان او عــزیــز،

 پـیـمـان او لطـیـــف، ملک او بی زوال،

پــاک از عـیـب ، دور از وَهـــم ،

 و بیرون از قـیـــاس است .