نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 633 )    

ســوره 5 : مـــائـده  ( مدنی  ـ  120  آیه دارد  ـ جزء ششم  ـ  صفحه 106)

( قسمــت نهـــم )

کمـــال احــدیـت

( جزء ششــم صفحه   113 ـ آیه 44 ) 

بِســـمِ اللّهِ الـرَّحمــنِ الــرَّحیــم 

إِنَّا أَنزَلْنَا التَّوْرَاةَ فِیهَا هُدًى وَ نُورٌ یَحْکُمُ بِهَاالنَّبِیُّونَ الَّذِینَ أَسْلَمُواْ

لِلَّذِینَ هَادُواْ وَالرَّبَّانِیُّونَ وَالأَحْبَارُ بِمَا اسْتُحْفِظُواْ مِن کِتَابِ اللّهِ

وَ کَانُواْ عَلَیْهِ شُهَدَاء فَلاَ تَخْشَوُاْ النَّاسَ وَاخْشَوْنِ وَلاَ تَشْتَرُواْ بِآیَاتِی

ثَمَنًا قَلِیلًا وَ مَن لَّمْ یَحْکُم بِمَا أَنزَلَ اللّهُ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الْکَافِرُونَ

تفسیر لفظی :

ما تورات را که در آن رهنمود و روشنایى بود نازل کردیم

پیامبرانى که تسلیم ] فرمان خدا] بودند به موجب آن براى یهود

داورى مى‏ کردند و [همچنین] الهیون و دانشمندان به سبب آنچه

از کتاب خدا به آنان سپرده شده و بر آن گواه بودند پس از مردم نترسید

و از من بترسید و آیات مرا به بهاى ناچیزى مفروشید و کسانى که به موجب

آنچه خدا نازل کرده داورى نکرده‏ اند آنان خود کافرانند

تفسیر ادبی و عرفانی :

در این آیت هم مدح به سزا است و هم تشریف تمام و هم تعظیم نیکو ،

مدح آن جلال الوهیت است و تعظیم آن کمال احدیت ، و تشریف بندگان در راه خدمت ، مدح با ذات می گردد ، و تعظیم با صفات ، و و تشریف با اعمال ،

جلال خود را خود بستود ، و تعظیم صفات خود را خود بنمود ، و دانست به علم قدیم که نهاد بشریت و عجز عبودیت هرگز مبادی جلال الوهیت درنیابد و به شناخت کمــــــال احــدیّــــت  نرسد ! و عزت قرآن به این عجز گواهی می دهد که می فرماید : مردم قــــــدر او را چنان که باید نشناختند .

چنان که شیخ انصاری گفت :

خــدایـــــا ؛

نه شناخت تو را توان ، نه ثنای تو را زبان ، نه دریای جلال تو را کران ،

نه کفر کافران تو را زیان ، پس مدح و ثنای تو را چون توان ؟

در تورات هم رهنمونی هست اما برای راه بردن ، و روشنائی هست اما برای بینندگان ، بارخواهان را بار است ، و راه خواهان را راه ، خوانندگان تورات بسیار بودند اما روشنائی آن بر دل اندکی از آنها راه یافت ، و آنان کسانی بودند که خدمت بر منّت ، و معرفت بر مشاهدت و ثنای در حقیقت داشتند ، و بر سر آن ها سایه ی عنایت ازلیت بود و دیگران را که این نبود جز گمراهیشان نیفزود .

تورات را به آن ها سپردند اما آنها حق آن را ضایع کردند ، و در آن تحریف و تبدیل آوردند ، لیکن امت محمّد (ص) را به قـــــرآن تخصیص دادند ، و خداوند ایشان را گرامی داشت به جلال و عزت خود ، و تشریف و تخفیف امت ، حفظ قرآن را در خود گرفت ، و فرمود : ما قرآن را آوردیم و خود ما آن را حفظ خواهیم کرد

( انا نحن نزلنا الذکر و انا له لحافظون . آیه 9 سوره حجر )

موسی هنگام رفتن به کوه طور برادر خود هارون را نگهبان جهودان قرار داد و چون از مناجات برگشت قوم او گوساله پرست شده بودند ، اما مسلمانان صدر اسلام که از محمّد (ص) برای پس از مرگ خود نگهبان خواستند فرمود : نگهبان بر شما خداوند است که او مهربان و یکتاست ، و این بود که خداوند نیز نگهبانی از دین و امت را بر علی (ع) آراست ، و به رسولش امر فرمود تا جانشین و وصی و خلیفه و ولی مؤمنین را با ذکر نام و نشان به مسلمانان معرفی نماید .

(یا ایها الرسول بلغ ما انزل الیک من ربک وان لم تفعل فما بلغت رسالته والله یعصمک من الناس ان الله لا یهدی القوم الکافرین . آیه 67 سوره مائده)

و این بود که ایشان در بازگشت از حجة الوداع

در محل غدیر خم آن رسالت عظیم را به انجام رسانید .