*** نـذر آقـا ***
کلام عشق
نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید (586 )
ســوره 4 : نســـاء ( مدنی ـ 176 آیه دارد ـ جزء چهارم ـ صفحه 77)
( قسمت هشتـــم )
تـوبـه نصـوح
( جزء چهارم صفحه 80)
بِســـمِ اللّهِ الـرَّحمــنِ الــرَّحیــم
17 ـإِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللّهِ لِلَّذِینَ یَعْمَلُونَ السُّوَءَ بِجَهَالَةٍ
ثُمَّ یَتُوبُونَ مِن قَرِیبٍ فَأُوْلَئِکَ یَتُوبُ اللّهُ عَلَیْهِمْ
وَ کَانَ اللّهُ عَلِیمًا حَکِیمًا
تفسیر لفظی :
باز پذیرفتن بندگان از جانب خداوند در مورد کسانی است که کارهای بد و نابکاری را از روی نادانی مرتکب میشوند ،
و پس از آن پشیمان شده و بزودی توبه می کنند ، و البته در این مورد ها خداوند باز پذیرد
و آنان را توبه دهد ، که خداوند دانا و راست دانش است.
تفسیر ادبی و عرفانی :
تــوبــــه ، نشـــــانِ راه ،
و ســـالار بــــــار ،
و کلید گنج ،
و شفیع وصــال ،
و سبب شــــــــادی ،
و مــــــایـــــــه آزادی است ،
و نشانی آن ؛
اول ، پشیمانی در دل ،
پس ، عـــــــــــذر به زبـــــان ،
سپس ، بریدن از بدی و از بدان است .
در خبر است که هرکس توبه کند ،
ولی رفیقان بد را وانگذارد ،
توبه کار نیست !
هرکس توبه کند و آن چه از مـــال زائــــد دارد
که خود را بدان نیازی نیست انفاق نکند ،
تــوبــــه کار نیست !
شرط تـوبـــه آن است که ؛
از همه ی موجودات ، دل برگیـــرد ،
و روی در حــــقّ آوَرَد ،
توبه برای آن است که ؛ آنچه فردا آتش دوزخ با تو کند ،
تو آن را از پیش به آب دیده ی توبه ، آن را خاموش کنی ،
ای آزاد مـــرد ؛
چنـــــد در خوابـــی ؟
بیدار شو که وقت صباح است ،
و در سر شورِ شرارِ شـــــوق داری ،
هین ! که هنگام صبوح است ،
تا کی شکسته دل و شکسته عهدی ؟
بیا که وقت قبول نصیحت و توبه ی نصوح است !
ای بــاز ِ هـوا گرفتـه بـاز آی و مَـرَو
کز رشته ی تــو سری در انگشت من است
18 ـوَ لَیْسَتِ التَّوْبَةُ لِلَّذِینَ یَعْمَلُونَ السَّیِّئَاتِ حَتَّى إِذَا حَضَرَ
أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ إِنِّی تُبْتُ الآنَ وَلاَ الَّذِینَ یَمُوتُونَ
وَ هُمْ کُفَّارٌ أُوْلَئِکَ أَعْتَدْنَا لَهُمْ عَذَابًا أَلِیمًا
و توبه کسانى که گناه مىکنند تا وقتى که مرگ یکى از ایشان دررسد مىگوید اکنون توبه کردم پذیرفته نیست
و [نیز توبه] کسانى که در حال کفر مىمیرند پذیرفته نخواهد بود ، آنانند که برایشان عذابى دردناک آماده کرده ایم
توبه به زبان علم پیش از رسیدن مرگ باید ،
وگر همه یک لحظه بُـوَد ،
لیکن در زبان معاملت ، پیش از آن باید باشد که؛
نفس ، عادتِ در خویشتن دیدن ،
و خود پرستیدن را دارا شده ،
که هرکس خویشتن را پسندید ،
و به عادت در خود نگریست ،
درب توبه به روی او فرو بستند ،
و آب رستگاری از وی بازگرفتند ،
که گفته اند :
دور شو از صحبت خود بر درِ عادت پرست
بوسه بر خاک کفِ پای ز خود بیـزار زن !
داوود نبی (ع) را دیدند به درگاه خدا
از گناه خود گریه و زاری می کند !
ندا رسید : ای داوود ؛
ما که گناه تو را بخشیدیم
و عذرت را پذیرفتیم ،
دیگر چرا گریه می کنی ؟
گفت : خداوندا ؛
آن وقت خوشی که در صحبت ،
و آن نَفَس که مرا با تو بود در خلوت ،
بـــاز دِه !
ندا آمد : هیهـــات !
دوستی ای بود که گذشت ، بی برگشت !
مــــولای مـــــا ؛
ای محبـوب دل هـا
و ای منجی انسـان هـا ؛
ای قائـم آل محمّـد (ص)
حضرت امــام مهــدی (عج) ؛
همه مشکلات و گرفتــــاری های ما
ناشی از غیبت طــــولانــــی شمــاست
برای تعجیل در فـرج مبارکتــان
دعـــــا کنیم
یا وَجِیهَاً عِـندَاللهِ اِشفَــع لَنا عِـنـــدَالله
موضوع :
نظر ()