نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید (556 ) 

ســوره 3 : آل عمران  ( مدنی ـ 200 آیه دارد ـ جزء سوم ـ صفحه 50 )

( قسمت چهــل و نهــم )

 اَســـرار محبّـــت

( جزء چهارم صفحه 66 )

بِســـمِ اللّهِ الـرَّحمــنِ الــرَّحیــم 

124 ـ إِذْ تَقُولُ لِلْمُؤْمِنِینَ أَلَن یَکْفِیکُمْ أَن یُمِدَّکُمْ رَبُّکُم

بِثَلاَثَةِ آلاَفٍ مِّنَ الْمَلآئِکَةِ مُنزَلِینَ

تفسیر لفظی :

یاد داری آن گاه که می گفتی به مؤمنان ؛آیا شما را بسنده نبود که خداوند شما را

به سه هزار ملائکه فرو فرستاده ی از آسمان یاری داد ؟

تفسیر ادبی و عرفانی :

               یاری دادن خداوند به واسطه ی فرشتگان ،

از باب اکـــــــرام مؤمنـــــان است ،

و زیادتی نعمت بر ایشان ،

که پنداشته بودند یاری همین با عدد است !

ولی آنان که نور یقین در دل داشتند ،

و دل ایشان با وعده ی خداوند آرامش داشت ،

نظر خاص ایشان آن بود که :

نیست یاری جز از نزد خدا ،

و البته آن جا که نصرت خدائی بُوَد ،

چه نیازی به یاری عددی باشد ؟

چه بسا که گروه اندک ،

که بر گروه بیشتر پیروز شوند ،

( کَم مِّن فِئَةٍ قَلِیلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً کَثِیرَةً بِإِذْنِ اللّهِ وَاللّهُ مَعَ الصَّابِرِینَ ) (249 بقره) 

چه باک اگر لشکر اندک بود و عدد کم و یاران ضعیف !

ضعیف تر از لشکر مرغ و قوی تر از اصحــاب فیــــل !

بنگرید که چه سان از آن مرغان ضعیف ، به آن گروه قوی چه رسید !

و از پشه ی کهتر و کمتر چه باشد که ؛

نمـــــــرود با آن همه قدرت و قوت ،

در برابرش درماند و هـــــلاک شد ؟ !

  129 ـ  وَ لِلّهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِی الأَرْضِ

یَغْفِرُ لِمَن یَشَاءُ وَ یُعَذِّبُ مَن یَشَاءُ وَاللّهُ غَفُورٌ رَّحِیمٌ 

بدان که آسمان ها و زمین مرخداوند راست ،

و همه ی یاری ها و پیروزی ها و شکست ها همه از خداست ،

همه ی نوازش ها و آرامش ها و آزمایش ها هم از اوست ،

و کار ها همه به خواست اوست ،

از این رو بود که به پیامبرش فرمود :

ای محمّد ؛ تو را از کار چیزی نیست ،

منم که خداوندم و کارها خود گزارم ،

راه را خود نمایم ،

دل را خود گشایم ،

و به کس باز نگذارم ،

که امــر ، امـــر من است ،

و حـکـــــم ، حکــــم من ،

و اختیار ، اختیار من ،

آن را که خواهم خوانم ،

و آن را که نخواهم رانم ،

یا اَیُّهَـا الرَّسُولُ بَلِّغ ما اُنـزِلَ اِلَیکَ مِن رَبِّـکَ..

( آیه 67 سـوره مـائـده ) 

ای محمّــد ؛

آنچه را بتو ابلاغ کردیم

به خلق برسان و هیچ وا مگـیـــر،

لیکن حقیقت رسالت و اســـرار محبّـــت 

نه بر اندازه طاقـــــت ایشان است

که آن مشــــــرب خاص تــــــو است،

ما آنچه باید به دل تو رسانیم خود رسانیم،

این بود که در آن موقع جبرئیل 

با چهره روحانی فـرود آمدی نه به صورت بشر،

که همی به دل پیوستی و راز و ناز با دل او بگفتی! 

(اَلّلهُـــم َصَــلّ ِعَلی مُحَمَّـدٍ وَآلِ مُحَمَّـدٍ وَعَجِّـل فَرَجَهُــم)

این آیت در حالی بر قلب نازنین پیامبر(ص) نازل شد

که ازحجة الوداع بازمیگشتند،

سواره بود و در فکـر امت، بعـد از وفات خود،

در آن موقع جبـرئیلبا چهره روحانی فـرود آمدی نه به صورت بشــر،

و این آیه را به وی ابـلاغ کرد:

ای فـرستاده خـــدا ؛

آنچه ازسوی خـداونــدبه تو نازل شد

(انتصاب حضرت عـلـی (ع) به مقام ولایت و جانشینی خود)

به مردم ابلاغ کن،

که اگر چنین نکـنـی،

همچنان است که هیچ از پیامهای وی نرسانده باشی،

(این پیام اهمیت ولایت امیرالمؤمنین (ع) را بیان میدارد)

و خداوند تو را از (بدی و آزار) مردم نگاه میدارد

و خــداونــد کافـــران را هــدایت نمی کند.

این نـدای خـداونـــد که بنام رسالــت است

شــریفتـــر از دیگـــر نـدا هاست،

زیرا درجه رسالت بالاتر از درجه نبـوّتاست،

زیرا هـر رسـولی نبی هـم هـسـت،

لکن هـر نبی ای رســول نباشد!