تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرّحمن الرّحیم (44)

سوره44 : دخــــان

مهـر او قـوّت قلـب مــا

 بنـام خـدائی که ذکــر او آئیـن زبـان مـا،

و مهـر او قوت قلب ما، و نظر او شــاهد جـان ما،

و یـــاد او راحتی روح مـــاست،

مبارک آن کس که مونسش نام اوست ،

و عزیزآن کس که هـمراهـش راه اوست ،

شاد آن دل که در آن مهــر اوست،

آبـاد آن زبان که بر آن ذکــر اوست،

آزاد آن کس که وی دربنـد اوست، 

 بـزرگـوارآن نفس که بر امیــد دیـــدار اوست.

خــدایـــا ؛

یادت چون کنم که من خود همه یادم،

من خِرمَنِ نشان خویش فرا بـــاد نهادم.

الاهــــــی ؛

دریافتـنِ خود یاری و یادگاری ،

معنـی دعــوی صـادقــانی،

فـروزنده نفس هـای دوستــانی،

آرام دل غـریبــانی، 

چون درمیان جانی از بی دلی می گویم کـه کجـائی؟

جـان را زنـدگی می بـایـد تــو آنی،

به خود و از خـود ترجمــانی،

به حـق تو  بر خودت که مارا در سـایـه غـرور ننشـانی،

و به عــزِ  ّوصــال خـود رســانی.  

آمین یا رب العالمین