تفسیر ادبی عرفانی بسم الله الرحمن الرحیم (17)

سوره17 : اســــــــرا

از ابـر وجـود ، قطره ای چند برما ببـار

بسـم الله الرحمـن الرحیـم

الله نام خـداونـدی است نام برتر از ناموران، راست نامـورتر از همه ناموران، کـردگار جهان و جهانیان و خداونـد همگان.

رحمـن است و دارنده آفریدگان، از دوستان و دشمنان، فـراخ بخشش در دو جهان.

 رحیــم است و مهرنمای و دل گشای، دوستان را راهنمـای، عـارفــان را سِرّ آرای،

نکو نام و بنده نواز، کریم و مهربان، در گفت شیرین و در علم پاک و در صنع زیبا و در فضـل بیکران.

ای بوده وهست و بودنی، گفتت شنیدنی، مهرت پیوستنی، و خودت دیدنی،

ای نور دیده، ولایت دل، نعمت جان و همیشه مهربان، نه ثنای تو را زبان، نه دریافت تو را امکان،

ای هم شغـل دل و هم غارت جان! خورشید شهـود یکبار از افقِ عیان برآر و از ابر وجود قطره ای چنـد برما ببـار. 

گر پای من ازعجـز طـلـبکارتو نیست

تا ظن نَبَـری که دل گرفـتارتـو نیست

گرفکــرکنی که جان خریدارتو نیست

نــه! دیده ما محـرم دیـدار تو نیست