بسم الله الرحمن الرحیم

دوازده بند محتشم کاشانی

( قسمت سوم )

دریــای خــــون

دریــــای خون (9) 

این کشته ی فتــاده به هامــون حسین توست

این صیـد دست و پا زده در خون حسین توست

این نخــلِ تَـــــر ، کز آتش ِ جانســــوز تشنگی

دود از زمین رسانده به گردون حسیــن توست

این ماهی فتـــاده به دریــــای خون که هست

زخم از ستـــاره بر تنش افـزون حسین توست 

این غرقه ی محیــط شهـــادت که روی دشت

از موج خــون او شده جیحــون حسین توست

این شــاه کم سپــــاه که با مــــوج اشک و آه

خرگاه زین جهـــان زده بیــرون حسین توست 

این قالب طپـــان که چنیــن  مانـــده بر زمیـن

شاه شهیــــد نا شده  مدفـون حسین توست

این خشک لب فتـــاده ی  ممنـــوع از فـــرات

کز خون او زمین شده جیحون حسین توست

چون روی در بقیــــع به زهـــــــرا خطاب کرد

وحش زمیـــن و مــــرغ هــوا را کبـــــاب کرد

شکستـه دلان (10)

کای مونس شکستـــه دلان حال ما ببین

ما را غـریب و بی کس و بی آشنـــا ببین

اولاد خویش را که شـفـیعـان محشـــرند

در ورطـــه ی عـداوت اهــل جفــــــا ببین

در خلد برحجاب دو کـَون آستین فشـــان

اندر جهـــان مصــــائـب مــــا برمـــلا ببین

نی نی درآ چو ابــــــر خـروشـان به کربلا

طغـیـان سـیـل فتنـــــه و مـــوج بــلا ببین

تن های کشتگان همه درخاک و خون نگر

سـرهـای سـروران همه برنیـــزه ها ببین

آن سَـر که بود بر سرِ دوش نبی مُــــدام

یک نیـــزه اش ز دوش مخالـف جـدا ببین

وان تن که بود پرورشش در کنــــار تــــو

غلطـــان به خاک معـرکه ی کــربـلا ببین

یا بضعــة الـــــرســـول ز ابن زیــــاد داد

کو خاک اهل بیت رسالــت به بـــــاد داد

درخت شقــاوت(11)

ای چرخ غافلی که چه بیـــــــداد کرده ای

و ز کین چهــا در ین ستـم آبــــاد کرده ای

در طعـنـت این بس که بر عـتـرت رســـول

بیداد کرده خصــــم و تو امــــداد کرده ای

کام یزیــد داده ای از کشتـــن حسیـن(ع)

بنگر کرا به قتــــل که دلشـــاد کــرده ای

ای زاده ی زیـــــاد نکرده است هیــچ گاه

نمرود این عـمـل که تـــو شدّاد کـرده ای

بهر خسی که خار درخت شقــاوت است

در باغ دین چه با گل و شمشاد کرده ای

با دشمنـــان دیــن نتـــوان کرد آن چه تو

با مصطفـــــی و حیــــدر و اولاد کرده ای

حلقی که سوده لعل لب خود بدان نبی

آزرده اش به خنجـــر بیــــداد کــــرده ای

ترسم تـو را دمی که به محشــر درآورند

از آتـشـــت دود ز محشـــــــر برآورنــــد

خامـوش محتشـم ! (12)

خامـــوش محتشـــم کــه دل سنــــــگ آب شد

بنیـــاد صبــر و خــانــه ی طــاقــت خـــراب شد

خامـــوش محتشــم که از این حـرف سوزنــاک

مـــرغ هــــوا و مــاهـی دریـــــا کبــــــــاب شد

خامــوش محتشم  که از این شعـر خون چکان

در دیـــده اشـــک مستمعـــان خون نــــاب شد

خاموش محتشـــم که از این نظم گریــه خیـــز

روی زمیـــن به اشـــک جگـرگـون خضــاب شد

خاموش محتشم که فَلَک بس که خون گریست

دریــــا هــــزار مـرتبــه گلگــــــون حبــــاب شـد

خامــوش محتشـــم کـــه به ســوز تـــو آفتـاب

از آه ســــــــرد مــاتمیـــــــان  ماهتـــــــاب شد

خاموش محتشـــم که ز ذکـر غـم حسیـــن(ع)

جبـریـــــل را ز روح پیمبـــــر (ص) حجاب شــد

تـا چـــــرخ سفـلــــه بود خطـــائی چنیـن نکرد

بر هیـــــــــچ آفــریــده جفـــــــائی چنین نکـرد

بندهای قبلی ،  1 تا 8 :

بندهای 1 تا 4 : قیــامـت دنیــــا

بندهای 5 تا 8 : صیــــــــد حَـــــــــرَم