بسم الله الرحمن الرحیم

دوازده بند محتشم کاشانی

( قسمت دوم )

صیــــــــد حَـــــــــرَم

خـونِ حلـقِ تشنـه (5)

چون خـون حلـق تشنه ی  او بر زمیــن رسید

جوش زمیــــن  به ذروه ی چــرخ بریــن رسید

نزدیک شد که خانـــه ی ایمــــان شود خراب

از بس شکست ها که به ارکان دیــــن رسید

نخــــل بلنـــــد او چو خسان بر زمیـــــن زدند

طوفــان به آسمـــــان  ز غـبـار زمیـــن رسید

باد آن غـبـار چــون به مــــزار نبـــــی رسانـد

گـرد از مدینـــــه بر فـلـک هفتمیـــــن رسیـد

یکـبـاره جامـــه در خـــم گردون به نیــــل زد

چون این خبر به عیسی گردون نشین رسید

پر شد فـلــک ز غلغـلــه چون نوبت خــروش

از انبیـــاء به حضـــــرت روح الامیــــن رسید

کرد این خیـــال وَهـم غـلـط کار کاین غـبــار 

بـــا دامـن جــلال جـهــــــان آفــریـن رسـیـد

هسـت از مـلال گـرچـه بَـری ذات ذوالجـلال

او در دل است و هیچ دلی نیست بی ملال

صیــــــــد حَـــــــرَم (6)

ترسم جـــزای قاتــــل او چون رقــــم زنند

یکبـــاره بر جریــــده ی رحمت قـلـم زننــد

ترسم کزین گنــــاه ،شفـیـعــــان روزحشر

دارند شــــرم کــز گُنـــهِ خـلــق دم زننـــد

دست عـتـاب حـــق به در آید ز آستیــــن

چون اهل بیت دست بر اهل ستــــم زنند

آه از دمی که با کفنِ خـون چکان ز خــاک

آل عـلــی چو شعـلــه ی آتش عَـلَـم زنند

فـریـاد از آن زمان که جـوانان اهـــل بیت

گلگون کفن به عرصه محشـر قــدم زنند

از صــاحب حـــرم چه توقــــع کننـد بـــاز

آن ناکسان که تیــــر به صیـــد حـرم زنند

جمعی که زد به هم صفشان شور کربلا

در حشر صف زنان صف محشر بهم زنند

بس بر سنان کنند سری را که جبرئیـــل

شُوید غـبـار گیســویش از آب سلسبیــل

بــادِ حـــوادث (7)

روزی که شد به نیــزه ســــرِ  آن بـزرگــــوار

خورشیــد سر برهـنــه بر آمد  ز کـوهســـار

موجی به جنبش آمد و برخواست کوه کـوه

ابــــری به بــارش آمــــد و بگـریست زار زار

گفتی تمــــام زلـزلــه شد خـــــاک مطمئن

گفتــی فتـــــاد از حـرکــت چـــرخ برقـــرار

عرش آن چنان به لــرزه درآمد که چرخ پیـر

افتــــاد در گمان که قیــــــامت شد آشکار

آن خیمه ای که گیسوی حوری طنـاب بود

شد سرنگـون ز بـــاد حـــوادث حبـــاب وار

جمعی که پاس محملشان داشت جبرئیل

گشتند بی عـمـاری و محـمـل شـتـرسـوار

با آن که ســـر زد این عـمـل از امّت نبـــی

روح الامیـن ز روح نبی گشت شـرمـســار  

آن گه ز کـوفه خیل الم رو  به شــــام کرد

نوعی که عقـــل گفت قیــامت قیـــام کرد 

زبـان پر گِلــه (8)

بر حـربـــگاه چـون ره آن کــاروان فتـــــاد

شــور نشــور واهمــه را در کمــان فتــاد

هم بانگ نوحه غلغله درشش جهت فکند

هم گــریـه بر ملایک هفت آسمــان فتــاد

هرجــا که بود آهــوئی از دشت پـا کشید

هرجــا که بــود طایــری از آشیـــان فتــاد

شد وحشتی که روز قیــامت به گرد رفت

چون چشم اهــل بیت برآن کشتگان فتاد

هـرچـنــد بر تـن شهـــدا چشــم  کار کرد

بر زخــم های کاریِ تیـــر و سنـــان فتـاد

ناگاه چشـــم دختـــر زهـــرا در آن میــان

بر پیکـــر شــریف امــــام زمــــان فتــــاد

بی اختیــــار نـالــه ی هـذا حسیـن از او

سر زد چنانکه آتش از آن درجهــان فتـاد

پس با زبـان پر گِلــه آن بضعــة البتــــول

رو بر مدینــه کرد که یا ایهــا الـرّســــول

قسمت اول :
قیــامـت دنیــــا (1)

ادامه مطلب در قسمت سوم : 

دریــای خــــون