بسم الله الرحمن الرحیم

دوازده بند محتشم کاشانی

( قسمت اول )

قیــامت دنیـــا

قیــامـت دنیــــا (1)

باز این چه شـورش است که در خلق عالم است

باز این چه نوحــه و چه عــزا و چه مــــاتــم است

باز این چـه رستخـیـــز عـظـیــم است کـز زمیـــن

بی نفــخ صــور خـواستــه تا عـرش اعـظـم است

این صـبـــــــح تیــــــره بــــاز دمیــد از کجـــا کــزو

کار جهـــان و خلـــق جهـان جملــه در هــم است  

گــویـــا طلـــوع می کنـــــد از مغــــرب آفتـــــــاب

کاشــــوب  در تمـــــامی ذرّات عــــالــــــــم است

گـــرخوانمش قـیــــــامــت دنیــــــــا بعـیـد نیست

این رستخـیــز عــــــام که نامش محـــــــرّم است

در بارگاه قـــــدس کــه جـــــای مــــــــلال نیست 

ســـــر هــای قـدسـیـــان همه برزانوی غم است

 جـنّ و مَـلَــــک بر آدمیــــــــان نـوحــــه می کننـد

گـــــویــــــــا عـــزای اشــــرف اولاد آدم اســـــت

خـورشـیـد آسمــــان و زمیـن نـــور مشـرقـیــــن

پرورده ی کنــــــار رســــــول خــــــدا ، حسین(ع)

ایــوان کـــربــلا (2)

کشتی شکست خورده ی طوفان کربــلا

در خـاک و خـون فتـــاده ی میــدان کربـلا

گر چشم روزگار بر او فــاش می گریست

خــــون می گـذشـت از سرِ ایـوان کـربــلا 

نگـرفـت دست دهـر گلابی به غیــر اشک

زان گل که شد شکـفـتــــه ز بستان کربلا

از آب هم مضایقــــه کـــردنـــد کــوفـیــان

خوش داشتنــــد حـــرمـت مهمــان کربــلا

بودند دیو و دَد همه سـیـراب و می مکیــد

خــــاتــم ز قحــط آب سلیمـــــــان کربــــلا

زان تشنگان هـنــــوز به عـیّــوق می رسد

فــــریــــــــــاد العطـــــش ز بیــابــان کربـلا

آه از دمی که لشکــــر اعـدا نکــــرد شرم   

کردنــــد رو  به خیمــه ی سلطــان کربــلا 

آن دم ملک بر آتش غیــــرت سپنــــد شـد

کز خوفِ خصــم در حرم افغــان بلنـــد شد

دریـــای خــون (3)

کاش آن زمان سرادق گردون نگــون شدی

وین خرگه بلنــــد ستون بی ستــون شدی

کاش آن زمـــان درآمدی از کــوه تا به کــوه

سیــل سیـه که روی زمین قیــرگون شدی

کاش آن زمــان که این حرکت کرد آسمــان

سیماب وار گــوی زمیــن بی سکون شدی

کاش آن زمــان ز آه جهــانسوز اهــــل بیت

یک شعـلـه برق خرمــن گردون دون شدی

کاش آن زمان که پیکــر اوشد درون خـــاک

جــان جهــانیـــان همه از تـن بــرون شدی

کاش آن زمان که کشتی آل نبی شکست

عالم تمـام غرقه ی دریـــای خـــون شدی

آن انتقــــام گـر نفـتـــادی به روز حشـــــر 

با ایـن عـمـل معــاملـه دهـر چــون شـدی

آل نبـــی چـــو دســــت تظلّـــم برآورنــــد

ارکان عــــرش را بـــه تـــزلــــــزل درآورند

خــوان غـــم (4)

بر خـوان غـم ، چو عالمیـان را صلا زدند

اول صـــلا به سلسلــه ی انبیــــاء زدند

نوبت به اولیاء چو رسید آسمـــان طپید

زان ضربتی که بر سـر شیـرخـــدا زدند

بس آتشی ز اخگــــر المــــاس ریــزها

افـروخـتـنـــد و برحســـن مجتبـی زدند

وانگه ســرادقی که ملک محرمش نبود

کنــدنـــد از مدینـــــه و در کــربـــلا زدند

وز تیشـه ی ستیــزه در آن دشت کربـلا

بس نخـــل هــــا ز گلشن آل عـبــا زدند

بس ضربتی کز ان جگــر مصطفی درید

برحلق تشنـــه ی خلـــف مرتضی زدند

اهــل حــرم دریده گریبـان گشاده موی

فریــــــــاد بر درِ حــرم کبـــــریـــــا زدند

روح الامین نهــــاده به زانـــو سرحجاب

تاریک شد  ز دیدن او چشــــم آفتـــــاب

قسمت دوم :
صیــــــــد حَـــــــــرَم