نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید    ( 1175 )                                                     

آدرس این وبلاگ در تلگرام  َ        

https://telegram.me/adabvaerfan

سوره 24 : نــور ( مدنی ـ 64 آیه دارد ـ جزء  هیجدهم ـ صفحه 350 )


  ( قسمت دوازدهــــم )


سـرای هـدایـت



   ( جزء هیجدهم صفحه 355 آیه 43 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم 

أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ یُزْجِی سَحَابًا ثُمَّ یُؤَلِّفُ بَیْنَهُ ثُمَّ یَجْعَلُهُ رُکَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ یَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ

 وَ یُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِیهَا مِنْ بَرَدٍ فَیُصِیبُبِهِ مَنْ یَشَاءُ

وَ یَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ یَشَاءُ یَکَادُ سَنَا بَرْقِهِ یَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ


   ترجمه لفظی آیه شریفه :

 

آیا ندانسته‏ اى که خدا [ست که] ابر را به آرامى مى ‏راند ، سپس میان [اجزاء] آن پیوند مى‏ دهد ،

آنگاه آن را متراکم مى‏ سازد ، پس دانه ‏هاى باران را مى ‏بینى که از خلال آن بیرون مى ‏آید ،

و [خداست که] از آسمان از کوههایى [از ابر یخ ‏زده] که در آنجاست تگرگى فرو مى ‏ریزد ،

و هر که را بخواهد بدان گزند مى ‏رساند ، و آن را از هر که بخواهد باز مى دارد ،

نزدیک است روشنى برقش چشم ها را ببرد .


تصویر مرتبط


 نگاهی ادبی و عرفانی به آیه شریفه :

 

در این آیت اشاره به ابر ؛ ابرِ لطف است ؛

و باران ، بارانِ برکت ؛

که به لطف خود بر سر دوستان می بارد ؛

و از تربت وفا ؛ گُلِ صفا بر دمیده ؛

و آفتاب لطف ازلی برتافته ،

و در روضه ی قدس ، گُل اُنس بشکفته ؛

و از افقِ تجلّی ؛ بادِ شادی وزیده ؛

و بنده را از دست آب و خاک بربوده ،

تآخیر و درنگ از پای لطف برخاسته ؛

و نسیم ازلیّت از جانب قرب دمیده است .


نتیجه تصویری برای تصاویر متحرک مذهبی

الاهی ؛

تو آنی که نــــور تجلی بر دل های دوستــــــــــان تابیدن کردی ؛

و چشمه های مهر در ســـر های دوستـــــــان روان کردی ؛

تو پیدا و به پیدائیِ خود در هر دو گیتی ناپیدا کردی ،

ای نور دیده ی آشنایان ؛

ای ســـــــــوز دل دوستــــــــان ؛

ای سُــــــرور جــــــــــان نزدیـــــــکان ؛

همـــه ؛ تـــــــــــــو بودی و تــــوئی ؛

تــو ؛ نه دوری تا تو را جوینـــد ؛

نه غایبی تا از تو پرسند ؛

نه تـــــــو را جز به تــــــــــــو یابنــــــــد ؛

آبی و خاکی را چه زهره ی آن است که حدیثِ قِدَم کند ؟

اگر عنایت و اراده ی قدیم تو نبود ؛

و اگر به فضــــل خـــود این خاک ناچیز را ؛

به درگاه قــــــــــدس خــــــود دعوت نمی کردی ؛

و بساطِ انبساط ، در سرای هدایت ،بسط  نمی کردی ؛

این سیه گلیمِ وجود ،

و این ذرّه ی خـــــاک ناپــــــــــاک را ؛

کَی زَهــــــــــره ی آن بودی ؛

که قدم بر حاشیه ی بساطِ ملوک نهادی ؟

ســــــــــزای خـــــــــاک آن است که ؛

پیوسته منشور عجز خود خوانَد ؛

و پرده یبی نوائیِ خود زند !


ما خود ز وجود خویش تنگ آمده ایم

وز روی قضا بر سر سنـــگ آمده ایم

اندر گلیان (گلیمیان)گلیم بدبختی را

ما از سیهی بجای رنـــگ آمده ایم

 

 

 

 



موضوع :