*** نـذر آقـا ***
کلام عشق
نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 1175 )
https://telegram.me/adabvaerfan
سوره 24 : نــور ( مدنی ـ 64 آیه دارد ـ جزء هیجدهم ـ صفحه 350 )
( قسمت دوازدهــــم )
سـرای هـدایـت
( جزء هیجدهم صفحه 355 آیه 43 )
بسم الله الرحمن الرحیم
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ یُزْجِی سَحَابًا ثُمَّ یُؤَلِّفُ بَیْنَهُ ثُمَّ یَجْعَلُهُ رُکَامًا فَتَرَى الْوَدْقَ یَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ
وَ یُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ جِبَالٍ فِیهَا مِنْ بَرَدٍ فَیُصِیبُبِهِ مَنْ یَشَاءُ
وَ یَصْرِفُهُ عَنْ مَنْ یَشَاءُ یَکَادُ سَنَا بَرْقِهِ یَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ
ترجمه لفظی آیه شریفه :
آیا ندانسته اى که خدا [ست که] ابر را به آرامى مى راند ، سپس میان [اجزاء] آن پیوند مى دهد ،
آنگاه آن را متراکم مى سازد ، پس دانه هاى باران را مى بینى که از خلال آن بیرون مى آید ،
و [خداست که] از آسمان از کوههایى [از ابر یخ زده] که در آنجاست تگرگى فرو مى ریزد ،
و هر که را بخواهد بدان گزند مى رساند ، و آن را از هر که بخواهد باز مى دارد ،
نزدیک است روشنى برقش چشم ها را ببرد .
نگاهی ادبی و عرفانی به آیه شریفه :
در این آیت اشاره به ابر ؛ ابرِ لطف است ؛
و باران ، بارانِ برکت ؛
که به لطف خود بر سر دوستان می بارد ؛
و از تربت وفا ؛ گُلِ صفا بر دمیده ؛
و آفتاب لطف ازلی برتافته ،
و در روضه ی قدس ، گُل اُنس بشکفته ؛
و از افقِ تجلّی ؛ بادِ شادی وزیده ؛
و بنده را از دست آب و خاک بربوده ،
تآخیر و درنگ از پای لطف برخاسته ؛
و نسیم ازلیّت از جانب قرب دمیده است .
الاهی ؛
تو آنی که نــــور تجلی بر دل های دوستــــــــــان تابیدن کردی ؛
و چشمه های مهر در ســـر های دوستـــــــان روان کردی ؛
تو پیدا و به پیدائیِ خود در هر دو گیتی ناپیدا کردی ،
ای نور دیده ی آشنایان ؛
ای ســـــــــوز دل دوستــــــــان ؛
ای سُــــــرور جــــــــــان نزدیـــــــکان ؛
همـــه ؛ تـــــــــــــو بودی و تــــوئی ؛
تــو ؛ نه دوری تا تو را جوینـــد ؛
نه غایبی تا از تو پرسند ؛
نه تـــــــو را جز به تــــــــــــو یابنــــــــد ؛
آبی و خاکی را چه زهره ی آن است که حدیثِ قِدَم کند ؟
اگر عنایت و اراده ی قدیم تو نبود ؛
و اگر به فضــــل خـــود این خاک ناچیز را ؛
به درگاه قــــــــــدس خــــــود دعوت نمی کردی ؛
و بساطِ انبساط ، در سرای هدایت ،بسط نمی کردی ؛
این سیه گلیمِ وجود ،
و این ذرّه ی خـــــاک ناپــــــــــاک را ؛
کَی زَهــــــــــره ی آن بودی ؛
که قدم بر حاشیه ی بساطِ ملوک نهادی ؟
ســــــــــزای خـــــــــاک آن است که ؛
پیوسته منشور عجز خود خوانَد ؛
و پرده یبی نوائیِ خود زند !
ما خود ز وجود خویش تنگ آمده ایم
وز روی قضا بر سر سنـــگ آمده ایم
اندر گلیان (گلیمیان)گلیم بدبختی را
ما از سیهی بجای رنـــگ آمده ایم
موضوع :
نظر ()