*** نـذر آقـا ***
کلام عشق
نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 1062 )
https://telegram.me/adabvaerfan
ســوره 20 : طـه ( مـکّــی ـ 135 آیه دارد ـ جزء شا نزدهم ـ صفحه 312 )
( قسمــت دوّم )
مـرکـز فتنـه
دل خـــــراب مرکــــز فتنـــــه است!
( جزء شانزد هــم صفحــه 312 آیات 3 و 4 )
بسم الله الرحمن الرحیم
إِلَّا تَذْکِرَةً لِّمَن یَخْشَى
تَنزِیلًا مِّمَّنْ خَلَقَ الْأَرْضَ وَالسَّمَاوَاتِ الْعُلَى
ترجمــه لفظــی آیــــه شریفـه :
جز اینکه براى هر که مى ترسد پندى باشد
[کتابى است] نازل شده از جانب کسى که زمین و آسمان هاى بلند را آفریده است
نگاهی ادبی و عرفانی به آیــه :
قرآن یادگار ترسندگان است ،
و ترس زنــــــده دلان و دانایــــان ،
ترسی که اخـــلاق را مهــــذّب کند ،
و اطــــــراف را ادب نماید ،
چــــــرا کــــــه ؛
هر دل که در آن ترس از خـــدای نیست ؛
آن دل خـــــراب است و مرکــــز فتنـــــه !
و از نظــــــــرِ لطــفِ حــــقّ ، محـــــــروم ؛
و از شنــــــــاختِ حــــقّ ، محجــــــوب !
چنان که حضرت مصطفی(ص) در قنــوت گفت :
خـــدایــــــــا ؛ شرّ و بدی را به تو چه راه ، و شریر را با تو چه روی ؟ !
آن چه بدی و زشتی است از ماست ،
و همه خوبی ها و زیبــــائی ها از توست ،
و زینب کبری (س) پس از تحمل آن همه سختی و رنج ، در پاسخ به گستاخی پسر مرجانه ، به او گفت : و ما رایت الا جمیـــلا ... و ما جـــز زیبـــایی و خالق زیبائیها ندیدیم ...
تَنزِیلًا مِّمَّنْ خَلَقَ الْأَرْضَ وَالسَّمَاوَاتِ الْعُلَى
این قرآن فرو فرستاده ی آفریننده ی زمین و آسمان ،
و اُنس دل دوستان ، و مرهمِ دردِ سوختگان ،
و شفای دل بیمار دلان است !
فرو فرستاده ی آن عزیزی است که ؛
او راست هم نــــور عـــزّت و هم نـــار عــزّت !
به نور عزّت ، آشنـــــا را بیفروخت ،
و به نار عزّت ، بیگانــــــه را بسوخت ،
فرو فرستاده ی خداوند جهانیان است ،
همو که پروردگار و دارنده ی همگان است ،
یکی تن پـــرورده به محبّــت ،
آن یکی در نـاز و نعمت ،
و این یکی در رازِ ولینعمـت !
آن یکی بر درگاه شریعت است در خدمت و ریاضت ،
و این یکی در پیشگاه عزّت ؛ سزاوارِ صحبت و قربت و محبت ،
آن یکی مشمول رحمت و کرامت ،
و این یکی غرق در دریای الفت و مشاهدت !
الهــــی ؛
یکی درد و یکی درمــــان پسندد
یکی وصــل و یکی هجران پسندد
میان هجر و وصل و درد و درمان
پسندم آن چه را جـــانـــان پسندد
الهــــی ؛
نه من آنــم که ز فیض نگهـــت چشم بپوشم
نــة تــــو آنی که گـــدا را ننــوازی به نگاهی
در اگر بــــــاز نگــردد نـــروم بــــاز به جــــایی
پشت دیـوار نشینم چــو گـــدا بر ســـر راهی
من بغیر تـو نخواهم چـه بخواهی چه نخواهی
باز کن در که مـرا نیست جز این خانه پنــاهی
موضوع :
نظر ()