نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید    ( 1022 )                                                                         

ســوره 18 : کهــف ( مـکّــی ـ115آیه دارد ـ جزء  پا نزدهم ـ صفحه 293 )

  ( قسمــت  چهـارم     )

زینت هــای زمیــن

 ( جزء پانزد هــم صفحــه 294 آیه 7 )  

بسم الله الرحمن الرحیم    

إِنَّا جَعَلْنَا مَا عَلَى الْأَرْضِ زِینَةً لَّهَا لِنَبْلُوَهُمْ أَیُّهُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا

     ترجمــه لفظـــی آیه   :

در حقیقت ما آنچه را که بر زمین است زیورى براى آن قرار دادیم

تا آنان را بیازماییم که کدام یک از ایشان نیکوکارترند

 نگاه ادبی و عرفانی به آیه :

این آیت ؛ اشارت  به این دارد که :

اهل معرفت و محبتِ خدا و مشتاقانِ او ،

همگی زیور و زینتِ زمین هستند ،

اینان ،؛ آفتاب ها و مــاه ها و ستــاره های زمینند ،

که چون درخشیـــــــدن گیـــرند ؛

تابشِ انوارِ توحید در اسرارِ موحّدان ،

جمیــــــع آفــــــــاق را روشن کنــــــد ،

که ؛ زینتِ زمین ؛ دوستانِ خدایند ،

و جهان به آن ها آراستــــــــه ،

و دل هایشان به نــور معرفت افروختــه ،

اینان ؛ عَلَم هایِ دین ، و اوتادِ زمینند ،

به نام و نشان ؛ درویشانند ،

و به حقیقت ؛ پادشاهان زمینند !

هرکس سیرتِ اینان خواهد ؛

آنان را در سوره ی کهف دریابد ،

و داستان آنان را در این سوره برخوانَد :

(10) إِذْ أَوَى الْفِتْیَةُ إِلَى الْکَهْفِ فَقَالُوا رَبَّنَا آتِنَا مِن لَّدُنکَ رَحْمَةً وَ هَیِّئْ لَنَا مِنْ أَمْرِنَا رَشَدًا

آنگاه که جوانان به سوى غار پناه جستند و گفتند پروردگار ما ؛

از جانب خود به ما رحمتى بخش و کار ما را براى ما به سامان رسان

ایشان را گفتند :

در این غــــــــار رَویـــــــد ،

و خــــوش بخسبیــــــــد ،

و سر به بالیــــــنِ امــن نهید ،

که ما خوابِ شما را به عبادت جهانیان برگرفتیم !

.... و خداونـــــــد آنان را در آن کــــــــــــوه ،

غاری پدید کرد ، و ایشان را در آن غارایمن کرد ،

چنان که مؤمنان را در غارِ گُور پنهان و ایمن کند ،

خـداونـــــــد به آنان در آن غـــــــــار ؛ رحمت کرد ،

چنان که بر مؤمنان هم در غار گور ، رحمت کند ،

خداوند آن غــــار را بر آنان فــــــراخ کرد ؛

چنان که بر مؤمنان نیز غــار گــــــور را فــــــراخ گرداند ،

خداوند بالای غـــار را بر آنان گشاده کرد ؛

تا هـــــــــوا و نسیــــــمِ صبـــــــــــــا از آنان منقطـــــع نگردد ،

چنان که در روضــه ی مؤمنــــــان نیــز ،

دری از بهشت گشاید ،

تا از نسیمِ بهشت بر ایشان همی وَزَد .

نیــم غمـــزه

پــــروانــــــــه وار بر در میخــانـــــه ، پـــر زدم

در بستــــه بــــود بـــا دل دیـــــوانــــه در زدم

خــــــوابم ربــــود ، آن بت دلــدار تــا به صبــح

چــون مــرغ حـق ، ز عشق ، ندا تا سحـر زدم

دیــــدار یـــــار گـــر چه میسّـــــــر نمـى شود

مـــن در هــــواى او ، به همـــه بــام و بر زدم

در هــــر چـــه بنگــرى ، رخ او جلـــوه ‏گــر بُوَد

لــــوح رُخش به هــــر در و هـــر رهگـــذر زدم

در حــــال مستــى ، از غــم آن یــــار دلفـریب

 گاهى به سینه ، گاه به رُخ ، گـه به سر زدم

جـــان عزیـــــز من ، بت من چهــــره بـــاز کرد

طعنــــه به روى شمس و بــه روى قمــر زدم

یارم به نیـــم غمــــزه چنان جان من بسوخت

کــــآتش به ملک خـــاور و هــــم ، بــاختـر زدم

(دیوان امام خمینی [ره] ص 141)

دوستان ؛ فردا موعد میقات است ،

آمــــــــادگی داریــــــد ؟

اگر او بیاید شرمنده نباشیم !