نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید    ( 1020 )                                                                       

ســوره 18 : کهــف ( مـکّــی ـ115آیه دارد ـ جزء  پا نزدهم ـ صفحه 293 )

  ( قسمــت  دوّم     )

طاق ابـروی دوست

 ( جزء پانزد هــم صفحــه 293 آیه 1 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم 

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَنزَلَ عَلَى عَبْدِهِ الْکِتَابَ وَ لَمْ یَجْعَل لَّهُ عِوَجَا

   ترجمــه لفظـــی :

ستایش خدایى را که این کتاب [آسمانى] را بر بنده خود فرو فرستاد

 و هیچ گونه کژى در آن ننهاد

 نگاه ادبی و عرفانی : [بخش دوم]

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی ...

خـداونــد ذوالجلال، حکیــــــم قـــــادر بر کمـــــال،

سزاوار ثنای خویش، شکر کننده عطای خویش،

ستـــــایش خـــود ؛ خـــــود می کند،

و ثنــــــای خود ، خود می گوید،

که عـــزّتِ خــــود، خـــــــود شناسد ،

و عظمت و جبـــروتِ خــــود ، خـــــــود داند،

آب و خاک به وصف او کی رســد ؟

خــدائی که طاعاتِ با تقصیـــر را قبـــول کرد ،

و جور و جفای خلق به پرده فضل خویش بپوشانید،

توفـیــق طاعـت ارزانی داشت،

و دل را به ایمـــــان و معــــرفـت بیـــــــــــاراست،

و چون دانست که آنان از اَدایِ شکــر نعـمـت عـاجـزنـد !

خود را حمـــــــــد کرد و گـفـت :

آن نعـمـت هـا که دادم ؛ بی تـــــــــو قـسمت کـردم ،

و بی تــــــو حمـــــد آوردم ،

و به حکم دوستی از تـــــــو نیــــــابت کردم

تا احسان و اِنعـام خــود را با تـو تمــــــــــام کردم.

الهــــــــــی ؛

قبله عارفان خورشید روی توست ،

محــــراب جــــــان ها طاق ابروی توست ،

مسجد الاقصی دل هــــــــا حریــــم کوی توست ،

نظری به سوی مــــا فـــــــرما که نظر ما به سوی توست.

الهــــــــــی ؛

روی بنمـــا تا در روی کس ننگریم ،

و در بگشـــــــــای تا بر درِ کَـــــس نگـــذریم.

ما را سر و ســودای کس دیگر نیست

از عشق تــو پروای کس دیگر نیست

جز تــو دگری جای نگیـرد در دل

دل جای تو شد جای کس دیگر نیست

خـانـه ی عشـق

خــانه عشق است و منزلگاه عشّــاق حـزین است

پــایـــه آن بـرتــــر از دروازه عــــــرشِ بریـــن است

ایـــــــن ســـرا ، بارافکنِ مى‏ خوردگان راه یار است

با پریشان حالى و مستى و بیهوشى قــرین است

از جهــــانِ هستى و ملک جهان بینى بـــرون است

بــــا گروه نیستى جویـان عاشق ، همنشین است

مسکن ســــــوداگـرانِ روى یـار گلعـــــــــذار است

مــــــــرکـــــــــــز دلدادگانِ آن نگارِ مــه جبین است

پــــــــــرده دارانِ  حـــــــــــرم فـــرمانروایان طریقند

 بـــانــىِ این بارگــــــه آواره از روى زمیــــــن است

عــــــاکفِ این کعبـه وارستــه ز مدح این و آن است

خـــــــــادم این میکــــده دور از ثناى آن و این است

( دیوان امام خمینی [ره] ص 60 )

مـــا هم اجــــازه نمی دهیــم

ملت ایــــــــــران ، محکـــــم و استــــــوار ،

پشت سر رهبـــــــــری معظّــــــم انقلاب است

هیهـــــات منّــا الذّلّـــة

بی تـــــو ای آرام جانم زندگانی چون کنم ؟

چون نباشی در کنارم شادمانی چون کنم ؟