نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 1018 )                                                                       

ســوره 17 : اســـرا ( مـکّــی ـ111آیه دارد ـ جزء  پا نزدهم ـ صفحه 282 )

( قسمــت سی و یکـــم )

اَسـرارِ عِـلـم قِـدَم 

 ( جزء پانزد هــم صفحــه293 آیات 110 و 111 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم 

(110 )  قُلِ ادْعُواْ اللّهَ أَوِ ادْعُواْ الرَّحْمَنَ أَیًّا مَّا تَدْعُواْ فَلَهُ الأَسْمَاء الْحُسْنَى

وَلاَ تَجْهَرْ بِصَلاَتِکَ وَلاَ تُخَافِتْ بِهَا وَابْتَغِ بَیْنَ ذَلِکَ سَبِیلًا

( 111 ) وَ قُلِ الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی لَمْ یَتَّخِذْ وَلَدًا وَ لَم یَکُن لَّهُ شَرِیکٌ فِی الْمُلْکِ

وَ لَمْ یَکُن لَّهُ وَلِیٌّ مِّنَ الذُّلَّ وَ کَبِّرْهُ تَکْبِیرًا

   ترجمــه لفظـــی :

(110) بگو خدا را بخوانید یا رحمان را بخوانید هر کدام را بخوانید براى او نام هاى نیکوتر است

و نمازت را به آواز بلند مخوان و بسیار آهسته ‏اش مکن و میان این [و آن] راهى [میانه] جوى

(111) و بگو ستایش خدایى را که نه فرزندى گرفته و نه در جهاندارى شریکى دارد

و نه خوار بوده که [نیاز به] دوستى داشته باشد و او را بسیار بزرگ شمار

نگاه ادبی و عرفانی :

ای سیِّــد کونین ؛  و ای مهتـر خافقیـن ؛ 

به مشتاقان و صدیقـانِ مــــا بگوی که :

همه مــــا را باشیـــد ،

هـمـه مــــا را خــوانید ،

همــه مــــا را دانیـــــد ،

به عالِمان بگـو :

که اسرارِ عِـلـم قِـدَم ؛ مـــــا راست نه شما را !

که : اَلعِـلــمُ عِـنــدَاللهِ ،

و جبّاران را بگـوی :

که جبّــار آسمان ها و زمین مائیم ،

و پادشاهی و ملک داری مــــــا را ســزاسـت نه خــلـــق را !

با خـواجگان و مهتران بگوی :

که به کرم و جلال مــــا است که ؛

شما را از شب دیجور ، رستگاری می دهیم

و در روز نگاه می داریم !

با عـارفــان بگوی :

مــــا از بهـر مؤانست شما ؛

چنین نامه و خلعـتـی فـرستادیم ،

و ستمگـــران و ناپاکان را بگوی :

راهِ داد پیش گیـــــریــــــد

چنانکه مــــا با شما به عـدل کار کـردیم ،

و گناهکارانِ امّت را بگــوی :

بر درگاه مــــا باشید

که اگر به اندازه ی آسمان ها و زمین ؛

گنـــاه داشته باشیـد ،

دل از امیــد فـضـــل مــــــا برندارید ،

که ناامیدی از فضل مــــا خود ، بزرگترین گنـــاه است !

فـردای رسـتـاخـیـزمــــا با همه ی خلایق ؛

به عـدل و دادرفتـــــــــار کنیـــــــم ،

و با گـدایان امتِ محمد(ص) ؛

به فضــــــــل و رحمـت !

ای محمّــد ؛

بر دوستان مـــــا ؛  ثنــــــــــــــــای مــــــا ، 

و ستــایش مــــــــــا ، و ذکــــــــر مــــــا برخـــوان

و مـــــا را به پــاکی بستـــــــــای ،

که روح دل و آرام جان در ذکــــر مـا است.

اَلا بِــذِکــرِالله تَطـمَئِــنُّ القـُلـُوب

آنکس که تـو را شناخت جــــان را چه کند  

 فـــرزند و عـیـــال و خانمــان را چه کند

دیــوانه کـنــی هـردو جهــانــش بخشی   

دیــوانه ی تـــو هــر دو جهــان را چه کند

ای محمّــد ؛

بر نعمتِ بزرگی که خــــــــدا به تو داده شکــــــر کن  ،

و آن شناسائیِ تـــــــو است به این که مــــــا را فرزنــــــد نیست ،

و سپـــــاسگـــــــــــزار بـــــاش کـــــــــــــه مــــــــــــا را ؛

فــــــرزنـــــــد و انبــــــــــاز و یــــــــــــار نیست ،

لَم یَلِد وَ لَم یُولَد وَ لَم یَکُن لَهُ کُفُوَاً اَحَــــد

و این از روی ناتــــــــوانی نیست ،

بلکه ما خود ، یــــــــارِ همـــه ی یــارانیــــم ،

که با پرستشِ مــــــا ، نـــزد مــــــا عــزیــــــــز هستند .

شکایت قرآن :

دوای همه ی درد هــا (کلیک کنید)

پایان بخش اول تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید

تقدیر و تشکر از دوستانِ همراه و دبیران محترم و ... در پست بعدی

گذشت جمعــــه عزیزم دعای مـا نگرفت...
دعای ما نه ، بگو ادعــای مــــــــا نگرفت...
اگر به یــاد تــــو بودم چـرا دلم نشکست؟
چرا غروب گذشت و صـدای مــا نگرفت..؟