نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 917 )                                                                          

ســوره 43 : ابراهیــم ( مـکّــی ـ 52 آیه دارد ـ جزء سیـزدهم ـ صفحه 255)

  ( قسمــت هفتــــم )

رَوِشِ دینـداری

جزء سیزد هــم صفحــه 257 ( آیه 12 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم  

وَ مَا لَنَا أَلاَّ نَتَوَکَّلَ عَلَى اللّهِ وَ قَدْ هَدَانَا سُبُلَنَا  

وَ لَنَصْبِرَنَّ عَلَى مَا آذَیْتُمُونَا وَ عَلَى اللّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُتَوَکِّلُونَ

 تفسیـــر لفظـــی :

و چرا بر خدا توکل نکنیم و حال آن که ما را به راه ‏هایمان رهبرى کرده است

والبته ما بر آزارى که به ما رساندید شکیبایى خواهیم کرد

و توکل‏ کنندگان باید تنها بر خدا توکل کنند

 تفسیر ادبی و عرفانی : [2]

آورده انـــــــــد که :

عارفی ؛ زاهــــدی را در بیابــــان دیــــد ،

گفت : چـــــــه می کنـــــــی ؟

گفت : قــــدم در تــوکل درست می کنم !

گفت : عمرِ خود را در عمرانِ باطنت تلـــف کردی ،

پس ؛ فنــــای تــو در توحیـــــدت کجا است ؟

نقـــل کرده انـــــــد :

یکی از صحابه ی رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلّم) بیمــــــار شد ، او را گفتند :  

طبیب بیاوریم تا تو را درمـــــان کند ؟ گفت : طبیب مرا دید و گفت : من هرچه اراده کنم انجام می دهم ،

ولی تو باید صبـــــــــر داشتـــه باشی !

این آیت به ما می آموزد که :

 باید بر رنـــــج شکیبـــــا بود ،

و بر اذیّــــــــت صبــــــــــــــــر داشت ،

که تحمـــــل کـــــردنِ درد ، از توکّـــــل است ،

که هرکس بر رنــــــج ها صبــــــــر نماید و ننــالـــد ،

او را ، هم مقـــام متوکلان است ، هم مقــــام صابـــران !

و در روشِ دین داری ، از این دو مقـــــــــام ، عزیــــــــزتر نیابی !

در اخبــــار آمـــــده است که :

موسی (ع) را علتی (بیماری) پدید آمد ، طبیبان گفتند : داروی این علت فلان چیز است ، موسی گفت : دارو نخورم تا خدا خود عافیت فرستد و شفـــا دهد ، علت بر او دراز گشت ، گفتند ای موسی ؛ این داروی تجربه شده اگر به کار بندی در آن شفـــــــا باشد ، موسی نشنید و دارو نخورد ، تا از مصــــدرِ جــــلال ، وحی آمد که : ای موسی ؛ اگر تو دارو نخوری من شفـــــا ندهم ، موسی دارو بخورد و شفـــــا یافت ! چرا که ؛ همان کس که درد را آفریده ، دارو را هم آفریده ، و خداوند دوست دارد تا بندگان از اسباب استفاده نمایند ! که او خود سبب ساز است .

آن گاه موسی را چیـــزی در دل آمد که ؛ بــــارخدایــــــا ؛ این چون است ؟ وحی آمد که : ای موسی ؛ تو چونی ؟ مپرس و اســـرار سنّــــت مـــا را مجــــوی ، که کس را به اســـــرار الاهیّت مـــــا راهی نیست ، و گفتن چـــــون و چــــــــــرا روا ، نــــــــه !

و بازهم همچنــــان انتظـــــــــــــــــار !

انتظار تا زمان فرو ریختن پایه های کاخ های ظلم و استبداد

تا کرملین و سفید و پکن و لندن و رُم

تحت فرمان تـــو آید بشود خاضع قُم