*** نـذر آقـا ***
کلام عشق
نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 906 )
ســوره 13 : رعــد ( مـدنـی ـ 43 آیه دارد ـ جزء سیـزدهم ـ صفحه 249)
( قسمــت دوازدهـم )
آتـشِ وَجــد
جزء سیزد هــم صفحــه 253 ( آیه 30 )
بسم الله الرحمن الرحیم
کَذَلِکَ أَرْسَلْنَاکَ فِی أُمَّةٍ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهَا أُمَمٌ لِّتَتْلُوَ عَلَیْهِمُ الَّذِیَ أَوْحَیْنَا إِلَیْکَ
وَ هُمْ یَکْفُرُونَ بِالرَّحْمَنِ قُلْ هُوَ رَبِّی لا إِلَهَ إِلاَّ هُوَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ إِلَیْهِ مَتَابِ
تفسیـــر لفظـــی :
بدین گونه تو را در میان امتى که پیش از آن امت هایى روزگار به سر بردندفرستادیم تا آنچه را به تو وحى کردیم بر آنان بخوانى در حالى که آنان به[خداى] رحمان کفر مى ورزند بگو اوست پروردگار من معبودى بجز او نیست بر او توکل کرده ام و بازگشت من به سوى اوست
تفسیر ادبی و عرفانی :
... وَ هُمْ یَکْفُرُونَ بِالرَّحْمَنِ قُلْ هُوَ رَبِّی لا إِلَهَ إِلاَّ هُوَ ...
در این آیت می فرماید :
ای محمّــــد ؛
کافران قــــــدر مــــــــا را نمی دانند ،
این بی حرمتان ، به نام مــــا کافر می شوند !
ای محمّــــد ؛
تـــــو مــــــا را به پاکی بستـــــــای ،
و به یگانگی یــــــــــاد کن ،
ما ذکر تو و ثنـــــای تو را به عالمی برگرفتیم ،
و تو را به جـــای جهانیـــــــــان پسندیدیم ،
ای محمّــــد ؛
مقصــود کائنـــــات و نقطه ی دائـــره ی حادثـــات ،
خــــــــــودِ تــــــــــوئی ،
اگر نــه جـــــاه و جــــلال تــــــــو بودی ،
این عالَــــــم را خــــــود نیـــــــافریــــــدمی !
ای محمّــــد ؛
اگر چنــد نفر مانند ابوجهل و بولهب ،
حُــــــــرمــت نـــام مــــــــــا نمی دارنـــــد ؛
و تعظیــــم آن در دل خــــــود راه نمی دهنــــــد ؛
تـــو دلتنــــگ مبـــــاش !
و به این معنــی غـــــم مخـــور !
کـــــه مـــــــا در خزانـــه ی غیب خویش ،
جوانمـــــــردانی داریـــــم از میـــــان امّت تــــــو ،
که پس از این روزگار ، ایشان را سر بدین جهان در دهیم ،
و از خزانــــه ی غیب ، ایشان را بیـــــــرون آریـــم ،
که مونس دل ایشان ، نـــــام مــــــــــا بُوَد ،
و غــــذای جانشان ، مهــــــــــر مـــا ،
این جوانمردان خزانه ی غیب ، آزاد مردانی چون حسین ابن علی علیه السلام و یاران پاکباختــــه ی ایشانند که از شدت عشق به حق به وجــــــد می آیند ، و آتش وَجـــــد چنان آنان را در بر می گیرد که آن همه رنج و سختی و سوز و گداز تشنگی ، گرسنگی ، گرمای سوزان ، آنان را از راه حق باز نمی دارد ! و در رسیدن به مقـــــام عظمای شهــــــــادت از یکدگر سبقت می گیرند ! سَــــر بر کف ، جـــــان بر لب ، چهـــــره ها گلگون ، پیکـــــرها آغشته به خون ، آن عشق بود نه جنون ! پرونه وار دور شمع وجود رهبـــــر و امــــام خویش چرخیدند و با سمــــــاعی عارفـــانــــــه جان به جان آفرین تسلیم کردند !
در حالی که اباعبدالله علیه السلام نیز می توانستند برای نجات جان خود و خانواده ی خود و یاران خود با دشمن مذاکره و سازش کنند ! مگر یزید از ایشان چه می خواست ؟ او که همه چیز را در اختیار داشت دیگر از حسین (ع) چه می خواست ؟ جــــــــز مشـــــروعیت ؟ و حسین علیه السلام به همه ی پیشنهادات آنان نــــــــــــــه گفت ، و همه ی تحــــریـــــــــم هــــا را تا رسیدن به شهـــــادت تحمل کردند و عزت دنیـــــا و آخرت خود را فــــدای چنــــد روز زندگی با آســـــایش و رفــــــــاه نکــــردند !
آری ؛ اینان عارفان واقعی بودند و سماعشان سمــــاع حقیقی بود که در آتش وَجــــد سوختند و از سوختــــن نهراسیدند بلکه محظوظ شدند و در رسیدن به لقـــــــاء حـــــق ، لـــــذت ها بردند !
این است که در زیارتشان می گوئیم :
وَ فُزتُم فَوزاً عَظِیماً ،فَیا لَیتَنی کُنتُ مَعَکُم فَاَفُوزَ مَعَکُم
به هوش باشیم که استکبار نیز هم اکنون از ما مشروعیت می خواهد !
مگر نه این است که نخست وزیر اسرائیل گفته :
ایران باید در توافق نهائی اسرائیل را به رسمیت بشناسد ؟ !!!
گوینـــــــد :
عارفی وقتی هفت روز در وجــد خویش رفتـــه بود ،
کــــه هیــــــــچ طعامــی و شرابـــی نخـــورد ،
غریـــــــق دریـــــای رحمت حقّ گشتــه ،
و سَر در سِــرّ خود گــــم کــــرده ،
این کلمـــــات را پیوستـــه بر زبـــان داشت :
یــــاد خــــدایـــــــم غـــــذای مـــــــن !
ثنـــای پروردگارم جامــــه ی من !
شرم از خدایــــم شراب من !
جان من فدای دل من ،
و دل من فـــدای روح من !
و روح من فــــــدای خدای من ،
آخر چون آتش وجــــد وی آرام شد ؛
او را پرسیــــدنـــــــد :
هفت روز بی نان و آب به سر آوردی !
این چـــــــــه حالــــت است ؟
گفت : ای مسکین ؛
کسی که او را با نام و یاد دوست خوش بوَد ؛
آب و نانش کجـــــــــا یــــــــاد آیــــــــد ؟
آورده انــــــــد کـــــه :
حضرت عیسی (ع) شصت روز در مناجات حق بود ، و خوراکی و نوشیدنی به خاطر نیاورد و در دلش نگذشت ، بعد از شصت روز به دلش گـــذشت که ؛ اگر گــــرده ی نانی بودی آن را به کار بردی ! آن ساعت منــــاجـــاتش قطـــــــــع شد ! و گرده ی نانی پیش او نهــاده شد ! عیسی از این که مناجاتش قطع شد بگریست !
و نیـــــز نقل کرده انــــــد که :
موسی (ع) چهــل روزی که در طــــور به منــاجــات بود ؛ نان و آب و غــــــــذا و شــــــرابی در دلش نگذشت !
موضوع :
نظر ()