نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 903  )                                                                               

ســوره 13 : رعــد ( مـدنـی ـ 43 آیه دارد ـ جزء سیـزدهم ـ صفحه 249)  

  ( قسمــت نهـم )

شـربتِ عشـقِ ازل

با تسلیت و تعزیت سالروز شهـــادت امــام هـــادی علیه السلام

جزء سیزد هــم صفحــه 252 ( آیات 19 و 20 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم

أَفَمَن یَعْلَمُ أَنَّمَا أُنزِلَ إِلَیْکَ مِن رَبِّکَ الْحَقُّ کَمَنْ هُوَ أَعْمَى إِنَّمَا یَتَذَکَّرُ أُوْلُواْ الأَلْبَابِ

تفسیـــر لفظـــی :

پس آیا کسى که مى ‏داند آنچه از جانب پروردگارت به تو نازل شده حقیقت دارد  مانند کسى است که کوردل است تنها خردمندانند که عبرت مى‏ گیرند

20 ـ ِینَ یُوفُونَ بِعَهْدِ اللّهِ وَلاَ یَنقُضُونَ الْمِیثَاقَ

همانان که به پیمان خدا وفادارند و عهد [او] را نمى‏ شکنند

تفسیر ادبی و عرفانی :

این استفهـــــــــام به معنی نفـــــــــی است ؛

یعنی بینـــا با نابینـــا و روشن دل با تاریک دل یکسان نیست ،

آن یکی آراستـــــه ی توحیـــــــد و نواختــــه ی تقریب ،

و این یکی بیگانه از توحیـــــد و سزاوار تعذیب !

آن یکی به نـــور معــــرفت افروختـــه ،

و این یکی به آتش بی معرفتی سوختـــــه !

کسی این حقیقت را داند که دل وی پر از یقین است ،

و با عقـــل مطبـــوعــــی او را عقـــــل مسموعـــی است .

20 ـ ِاَلَّذِینَ یُوفُونَ بِعَهْدِ اللّهِ وَلاَ یَنقُضُونَ الْمِیثَاقَ

همانان که به پیمان خدا وفادارند و عهد [او] را نمى ‏شکنند

کسانی که جز وفای به عهـــد خــــــدای ، ایشان را نگیرد ،

عهـــدی که کرده اند ، بر سر آن عهدند ،

نه صیــــد این عالم شوند ، نه قیــــد آن عالم !

اگر از عـــــرش تا ثَـــــــــری آب بگیــــرد ،

لباس وفـــــــای ایشان نــــــــم نگیرد !

الهـــــــی ؛

من نمی گویم دستم را بگیـــــر !

که ؛ گرفتـــــه ای ، رهایـــم مکن

                                    آمیــــن

ای جوانمــــــرد ؛

وفــــا و حسن عهد را از آن مرغک بیاموز که ؛

جان خویش را در سر وفــــای عهــــــــد کرد ؛

و شرح داستان آن مرغک را چنین نوشته اند :

یکی از عرفای بنام به تهمتی زندانی کردند ، بلبلی در قفس بود ، چون زندانی را بدید ، زار زار سرائیدن گرفت ، عارف خداشناس آن بلبل را خرید و آزاد کرد ، پس از آن در مدت زندگانی او ، هر روز آن بلبل بیامدی و ناله ای چند بکردی ، آن گاه راه هوا گرفتی ، چون عارف از دنیا برفت ، و او را دفن کردند ، آن بلبل را دیدند که بر سر تربت او فرو آمد و بار یچند به درد دل و سوز جگر بسرائید ، و در خاک بغلتید ! تا قطره های خون از منقار او روان شد و جان بداد !

ای مسکیـــــــن ؛

تو پنداری که شربت عشق ازل ، تو خود نوشیده ای ؟

یا عاشق گرم رو ، در این راه ، خود نوخاستــــــه ای ؟

اگر تو پنداری که خـــدای را در این میــدان قـــدرت ،

چون تو بنده ای نیست ، که وی را به پاکی بستاید ،

گمانت خطـــــــا است و اندیشه ات غلـــــط ،

که اگر پرده ی قهــــــر از باطن بت های بی جان بردارند ،

و لگام گنگـــــی از سر این در و دیــــــوار و درختـــــان برگیرند ،

چندان عجایب تسبیح و آواز تهلیل بشنوی که از غیرت و عبرت ،

سر در نقــــــاب خجلت خویش کنی !

و به زبان عجـــــــز و نیـــــــــاز گوئی :

پنداشتمت که تو مرا یک تنـــــه ای

کَی دانستم که آشنـای همه ای ؟