نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 886 )                                                                    

ســوره 12 : یوسـف ( مـکّــی ـ 111 آیه دارد ـ جزء دوازدهم ـ صفحه 235 )

  ( قسمــت بیست و نهـــم )

بـوی گشـایـش می آیـد

جزء سیزد هــم صفحــه 245 آیه 87 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم

یَا بَنِیَّ اذْهَبُواْ فَتَحَسَّسُواْ مِن یُوسُفَ وَ أَخِیهِ

وَ لاَ  تَیْأَسُواْ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِنَّهُ لاَ یَیْأَسُ مِن رَّوْحِ اللّهِ  إِلاَّ الْقَوْمُ الْکَافِرُونَ

 تفسیـــر لفظـــی :

اى پسران من بروید و از یوسف و برادرش جستجو کنید و از رحمت‏ خدا نومید مباشید

زیرا جز گروه کافران کسى از رحمت‏ خدا نومید نمى‏ شود

 تفسیر ادبی و عرفانی :

ای فرزندانم ؛ بروید جستجو کنید ،

از او نشان و خبـــــر گیـــریـــــد ،

با جمعِ حواسِ خود او را بجوئید ،

شایــــد با چشم تان او را نبینید ،

با گوش ؛ باشد که نام و یاد او را بشنوید ،

یا با بینی ؛ شاید بــــــــوی او را ببوئیــــد ،

بروید و از از روح خدا نومید نباشید ،

محنت به غــایــت رسیـــد ،

کارد به استخوان رسید ،

بــــوی گشـــایش می آید

ای قافله ؛ چون روی به سوی سفر آرید

مــــا را به شمـــا آرزوئی هست ؛ برآرید

زان یوسفِ کنعـــانیِ در مصــر نشسته

یک بار به یعقـــوب ، غریوان خبــــر آرید

یعقوب آن سخن را از بهر آن گفت که ؛

از مهر دل خویش ، مهــــر دل ایشان را نظاره کرد ،

ندانست که مِهــــرِ یوسفی را سینــه ی یعقوبی باید ،

از بهر آن که جمال یوسفی را هم دیده ی یعقوبی شاید .

مردِ بی حاصل ، نیـابد یار ِ با تحصیل را

سوزِ ابراهیـــــم باید درد اسماعیل را

آتش فــــراق

بیــدل کجــا رود ، به که گوید نیاز خویش؟

با  ناکسان چگونه کنـد فاش ، راز خویش ؟ 

با عــــــــاقلانِ بى‏ خبر از ســــوز عاشقى 

 نتــوان درى گشود ز سوز و گــداز خویش

اکنــــــون کـــه یار راه ندادم به کوى خود

مـــــا در نیـاز خویشتن و او به نــاز خویش

با او بگــــو که : گوشه چشمى ز راه مهـر

 بگُشـــا دمى به سوختـه ی پاکباز خویش

مـــا عاشقیم و سوختـه ی آتش فـــــــراق 

آبــــى بریز ، با کف عاشق نــــواز خویش

بیچاره ‏ام ز درد و کسى چاره ساز نیست

 لطفـــى نماى ، با نظر چاره ساز خویش

با مـوبدان بگو : ره ما و شما جــــداست

ما با ایـــاز خویش و شما با نمــاز خویش

[ دیوان امام خمینی (ره) ص 132 ]