*** نـذر آقـا ***
کلام عشق
نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 837 )
ســوره 10 : یونُس ( مـکّــی ـ 109 آیه دارد ـ جزء یازدهم ـ صفحه 208 )
( قسمــت بیستـــم )
ایمـان و تـوکّـل
جزء یازد هــم صفحــه 218 آیه 84 )
بسم الله الرحمن الرحیم
وَقَالَ مُوسَى یَا قَوْمِ إِن کُنتُمْ آمَنتُم بِاللّهِ فَعَلَیْهِ تَوَکَّلُواْ إِن کُنتُم مُّسْلِمِینَ
تفسیـــر لفظـــی :
و موسى گفت اى قوم من اگر به خدا ایمان آورده اید و اگر اهل تسلیم اید بر او توکل کنید
تفسیر ادبی و عرفانی :
این آیت اشارت به این دارد که :
ایمــان ؛ تنها نه گفتــــار است !
که عمــــــل ؛ در آن ناچـــــار است ،
اعمــــــــــــــــال ؛ در اقـــوال پیوستــــــــه ،
و احـــــــــــوال ؛ در اعمـــــــــــــال بستــــــــــه ،
اقـــــوال ؛ صفت زبـــان است ،
و اعمــــــــــــــــال ؛ حـــرکـــت ارکان ،
و احوال ؛ عقیده ی پاک از میان جان است ،
و توکّــــــــــل ؛ عبــــــــــارت از جملــه ی آن است .
موسی (ع) قوم خود را گفت :
اگر خواهید به خـــــدا مؤمن باشید ؛
بر خــــــــــــدا توکّل کنید ،
دست تسلیم از آستان رضــــا بیرون کنید ،
و بر روی اغیــــــــــار باز زنید ،
و به حقیقت دانید که ؛
به دست کسی هیـــــــچ نیست ،
و از حیلـــــــــــت ؛ ســـــود نـــــــــــــه !
قــــوم جواب دادند ؛
ما دست توکل و اعتماد در ضمان خداوند زدیم !
و او را کارســـاز و وکیــــل خود پسندیدیم ،
و مرادها فدای مــــــــراد او کردیم ،
و کار به وی سپــــــــــردیم .
[ و البته این سخن را از روی صدق و راستی نگفتند ! چرا که در غیاب چهل روزه ی موسی (ع) به پرستش گوساله روی آوردند ، به خدا اعتماد نکردند ! چرا که از خوردن منّ و سلوی سر باز زدند و از موسی پیاز و عدس و خیار و ... خواستند ، به خدا ایمان و توکل نداشتند ! چرا که به موسی گفتند : تو و خدایت برو با دشمن بجنگ ! ما اینجا هستیم ! و اینک نیز مدعیان پیروی از موسی (ع) با کمال شقاوت و بیرحمی مرد م را می کشنــــد و خانه ها را خراب می کنند ، و در زمین خـــــدا فســـــــاد می کنند !!! ]
کتاب عمــــر
پیـــــــــــرى رسید و عهـــــــــد جـــوانى تباه شد
ایّام زنــــدگى ، همــــــه صــرف گنــــــاه شد
بیــــــــــراهه رفتـــــه پشت به مقصد ، همــى روم
عمــــرى دراز، صـرف در این کـوره راه شد
وارستگــــان ، به دوست پنـــــــــاهنده گشتـــــه اند
وابسته اى چو من به جهـان ، بى پنـــــاه شد
خودخواهى است و خود سرى و خود پسندى است
حاصل ز عـــمرِ آن که خـودش ، قبله گاه شد
دلــــــدادگان ، کــــــه روى سفیدنـــــــــــد پیش یـــار
رنــــج مـــــرا ندیده کـــــه رویــــم سیـاه شد
افســـــوس بـــــر گذشتــــــه، بر آینده صد فسوس
آن راکـــه بستــه در رسن مـــال و جاه شد
از نـــــــورْ رو به ظلمتــــــم ؛ اى دوست ، دست گیر
آن راکـــه رو سیه بــه سراشیب چـــاه شد
[ دیوان امام خمینی (ره) ص 93 ]
موضوع :
نظر ()