نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 836 )                                                                                 

ســوره 10 : یونُس ( مـکّــی ـ 109 آیه دارد ـ جزء یازدهم ـ صفحه 208 )

  ( قسمــت  نــوزدهـــم )

سنّـت الهــی

جزء یازد هــم صفحــه 217 آیه 71 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم  

وَاتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ نُوحٍ إِذْ قَالَ لِقَوْمِهِ یَا قَوْمِ إِن  کَانَ کَبُرَ عَلَیْکُم مَّقَامِی وَ تَذْکِیرِی بِآیَاتِ اللّهِ

فَعَلَى  اللّهِ تَوَکَّلْتُ فَأَجْمِعُواْ أَمْرَکُمْ وَ شُرَکَاءکُمْ ثُمَّ لاَ  یَکُنْ أَمْرُکُمْ عَلَیْکُمْ غُمَّةً ثُمَّ اقْضُواْ إِلَیَّ وَلاَتُنظِرُونِ

 تفسیـــر لفظـــی :

و خبر نوح را بر آنان بخوان آنگاه که به قوم خود گفت اى قوم من اگر ماندنمن [در میان شما]

و اندرز دادن من به آیات خدا بر شما گران آمده است بدانید که من بر خدا توکل کرده‏ ام

پس [در] کارتان با شریکان خود همداستانشوید تا کارتان بر شما پوشیده نماند

سپس در باره من تصمیم بگیرید و مهلتم ندهید

 تفسیر ادبی و عرفانی :

مثال ربّانی از حضرت سبحانی آن است که :

بلا از درگاه ما ، خلعت دوستان است ،

و جرعه ی محنت از جام محبت ما نوشیدن ؛

پیشــــه جـــوان مــــــــــردان است ،

که ؛ هر کس نهاد او نشانه ی تیـــر بــلای مـــا را نشاید ؛

طلعت او محبت و جمال ما را هم نشاید ،

عادت خلق چنان است که ؛

هرکس را به دوستی اختیار کنند ؛

همه راحت و آسایش آن دوست خواهند ،

ولی سنّـــت الهـــــــــــی بر خـــــــلاف این است ،

که او هرکس را به دوستی بپسندد ،

شربت محنت با خلعت محبت بر او فرستد !

نگر در حال نــــوح نبیّ ،

که از امّت خویش چه رنج ها و چه محنت ها دید ،

و در دعوت ایشان ، بار بلا و عنا ، چون کشید ؟

سال ها آنان را شب و روز دعوت کرد ،

هر روز او را چنان بزدند که بی هوش گشتی !

و او گفت :

شما هرچه خواهید کنید ،

و هر کَیــــد که توانیــد سازیــــد ،

که من به خدای خویش پشت باز نهادم ،

و او را کارســـــاز خــود می دانم ،

و با مهر و محبّــت او آرمیدم ،

و از دیگران پروا ندارم ،

توکل من بر خــــــدا است ،

و هرکس به خداپشتی دارد ، او را بسنده است ،

و دیگــــــری او را می نباید .

خداوند تبارک و تعالی در شب معراج به محمّد (ص) فرمود :

عجب از کسی که به من ایمــان دارد و چگونه به دیگری تکیـه دارد !

کسی که یاد ما در دل دارد ، با یاد دیگران چگونه پردازد ؟

او که مهـــــــر مـــــــا به جـــان دارد ؛

گر جان بر سر آن کند شاید . (شایسته باشد)

نوشتــــه انـــــد :

عارفی بزرگوار مریــدی را نزد بوعلی سیاه فرستاد ؛

که باز گوی در توکّل تا کجــا رفتـــــه ای ؟

جــــــواب داد :

بوعلی مردی بی کار است و توکل نشناسد !

اما در این بی کاری چنان مشغول شده ؛

که پـــروای خلــــــــق نمی دارد ،

که کمــــال تحقیــــــــق عبــــودیــــــــــت ؛

در عین تقصیر دیدن نه کار هر بیکار و تردامنی است !

باید به خود کافــر شوی اگر خواهی به حق مسلمــان باشی